KOLEJ

-47.Bölüm-

Selamsss

Nasılsınız CANLARIM?

Erken gelmeye çalışsam da malumunuz uzaktan eğtim falan var zor oluyor.

Neyse çok uzatmayalım gençler hadi bölümü okuyun bakalım❤

Bu bölümü zehra0804 arkadaşımıza ithaf ediyorum. Beğenmen dileklerimle kuzum💚

İnstagram: sevdanasayy (grubumuza bekliyorum)

*****

Çünkü o bileği tutan Bora'dan başkası değildi.

Ahmet amca hızla İlaydayı arkasına alırken " Ne yaptığınızı sanıyorsunuz siz?" Diye resmen kükredi. Sesi ile yerimden sıçrarken Bora hala adamın bileğini bırakmamıştı.

Adam Boranın kolunda ki elini hızla iterek bu sefer Ahmet amcanın üstüne doğru yürüdü. Gözlerim şokla açılırken tam Ahmet amcanın karşısında durdu.

"Kızıma ne yaptığım sizi ilgilendirmez!"

Ahmet amca kadar olmasa da o da bağırmıştı.

"O benim öğrencim ve şu an okuldayız! Babası olsanız bile kimseye vuramazsınız!"

Vuramazdı. Kimse kimseye vuramazdı. Onun ebeveyni olsa bile böyle bir hakkı yoktu.

"Buna siz mi karar veriyorsunuz?" Adam iyice Ahmet amcanın dibine girererek bunları söylerken bakışlarımı Boraya çevirdim. Kendini zor tuttuğu belliydi. Her an Ilaydanın babasına saldırabilecek potansiyeli vardı.

"Evet ben karar veriyorum." Dedi Ahmet amca omuzlarını dikleştirerek.  Kayınbabam diye demiyorum efsane adam.

Adam tam ağzını açmış bir şey söyleyecekken Bora daha fazla dayamamış olacak ki adamı arkasından tuttuğu gibi kendine çevirdi ve yumruğu yüzüne geçirdi. Adam geriye doğru düşerken acı dolu bir ses çıktı ağzından.

İlaydanın çığlığı bakışlarımın ona dönmesini sağlarken ikinci bir şok yaşadım. Ağlıyordu. Hüngür hüngür ağlıyordu hemde.

Içim burkulurken bir şeyler yapmam gerektiğinin farkındaydım. Tekrar Boraya bakınca onun da İlaydaya baktığını gördüm. Kıskanmam gerekiyor muydu? Hayır kıskanmıyordum. O bir kadına vurulmasına engel olmuştu. O benim gurur kaynağım olmuştu bugün.

Benimle aynı şeyi düşünüyor olacak ki Ilaydadan gözlerini çekerek bana baktı ve gözleri ile onu gösterdi. Hızla başımı sallayarak İlaydanın yanında gidip kolumu ona sararak uzaklaştırmaya başladım. Itiraz etmedi. Ağlamaya devam ederek benimle birlikte yürüdü. Fırtına öncesi sessizlik işte buydu. Sadece şu an biraz şokta gibiydi ama eminim ki kendine gelince hesap soracaktı.

Onu boş bir sınıfa sokup öğretmen sandalyesini oturttum. Yanağında ki kızarıklık bariz bir şekilde belli oluyordu. Ellerini kucağında birleştirerek bir süre ellerine bakarak ağlamaya devam etti. Korkmaya başlamıştım ve koridordan bir kaç gürültü geliyordu.

"İlayda?"

Başını kaldırarak bana baktı ama ses vermedi.

"İyi misin?"

"Sanane?" Döndü eski İlayda döndü. Derin bir nefes alarak yüzüne baktım. Rahatlamıştım. O ne be öyle sessiz sessiz ağlayan İlayda. Bize bunlarla gel başkan.

"Sadece sordum. İyi misin?"

Hızla ayağa kalkarak beni omuzlarımdan itti. Neye uğradığımı şaşırarak geriye sendeledim. Ne yapıyordu bu kız böyle?