თუმცა...
სოფო ყველაზე მეტად გუკი ამშვენებდა.
რადგან სიყვარული,ხომ ბუნებრივად ამშვენებს ადამიანს,ზოგიერთ შემთვევაში.
არც გუკი არ იყო ყურადღებას მოკლებული.
დარბაზში შემომავალი თუ უკვე კარგა ხანს მოსულნი ახლაგაზრდა გოგონები,ისე მორცხვად გამოხედავდნენ და მზერით წაეკეკლუცებოდნენ,რომ გეგონებოდათ სოფო აქ სულაც არ იყო,თუმცა რა თქმა უნდა გუკის გული და გონება,მხოლოთ სოფოთი შემოიფარგლებოდა.
განა ადვილი იყო სხვებისთვის ყურება,როდესაც მის გვერდით ასეთი არსება იდგა.
სტუმრები ერთმანეთში ირეოდნენ. გულწრფელი თუ ყალბი ღიმილით იცილებდნენ ერთმანეთს და მომდევნო სტუმრის მიმართულებით ამავე ღიმილით მიიწევდნენ.
ყურადღების ქვეშ ზედმეტად მოქცეულმა სოფომ და გუკმა,ვერც კი შენიშნეს თუ როგორ მიესალმა მათ სანი,სანამ ყველა დანარჩენი არ მოიშორეს თავიდან.
-სოფო,გუკ! -თბილად იღიმოდა და თან რიგრიგობით ათვალიერებდა წყვილს.შემდეგ კი სანამ მათ რაიმეს თქმის საშუალებას მისცემდა,თავად განაგრძო.
-რა ლამაზად გამოიყურებით,ყურადღებაც სწრაფად მიგიქცევიათ,არ კი ვამტყუნებ სტუმრებს.თვალისმომჭრელები ხართ.
სიცილ-ხარხარში გატარებული წუთების შემდეგ,დარბაზში ყველა მეწვილესთან ერთად მოემზადა.
-რა ხდება? -იკითხა სოფომ,რომელიც გაკვირვებული შეჰყურებდა სანის პასუხის მოლოდინში.
-ახლა გავერთობით! -ტაში შემოჰკრა სანიმ და თან მაშინვე მუსიკა გაისმა,რომელმაც დარბაზის ყველა კუთხე კუნჭულამდე მიაღწია.
ხალხი ისევ ერთმანეთში აირია,თუმცა მალევე წესრიგი ჩამოწვა,როდესაც შვილებმა ლამაზად მოათავსეს თავიანთი თავები ერთმანეთის წინ და მუსიკის ჰანგებზე ვნებიანად დაიწყეს ცეკვის შესრულება.
YOU ARE READING
შავი მარგალიტი |J.k| (დასრულებული)
Fanfictionბედისწერა ამოუცნობი რამ არის. ისევე,როგორც სიყვარული,როგორც ქვეცნობიერი...
