Η Επιλογή

10.Φαινόταν πάντα!

•Ιωάννα•

"Δεν το πιστεύω!" Μου λέει ο νεαρός με τα υπέροχα γαλάζια μάτια
"Ιωάννα εσύ;" ξαναλέει δίνοντας μου το χέρι του και έτσι με βοηθάει να σηκωθώ

Αχ αυτά τα μάτια του δεν το πιστεύω! Μετά από περίπου 2 χρόνια τα ξανά βλέπω! Μου είχαν λείψει τόσο πολύ! Και αυτά και ο ιδιοκτήτης τους

"Αχιλλέα τι κάνεις εσύ εδώ;" βρίσκω τελικά το θάρρος και του απαντάω
"Ξέχασες Ιωάννα; Εγώ εδώ σπουδάζω"

ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑ! ΤΙ ΕΡΩΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;;; ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΟΤΙ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΛΥΚΕΙΟΥ ΜΕΝΕΙ ΣΠΟΥΔΑΖΕΙ ΕΔΩ;; ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ;;

Εντάξει μου αρέσει η σχολή μου και για αυτό την δήλωσα αλλά το γεγονός ότι έψαχνα για σχολές στην Κοζάνη ήταν αυτός!

"Όχι όχι φυσικά και δεν ξέχασα!" του λέω και μου χαμογελάει

Αχ αυτό το χαμόγελο του...
Γενικά ο Αχιλλέας μου έχει λείψει πολύ
Νομίζω πως είναι ο πρώτος μου έρωτας ακόμα και ας μην έχει γίνει ποτέ τίποτα μεταξύ μας. Ποτέ δεν ήταν ξεκάθαρος και ποτέ δεν μπορέσαμε να βρεθούμε. Πώς να το πω το σωστό άτομο την πιο λάθος στιγμή... Αυτός έδινε πανελλήνιες και εγώ η έξυπνη είχα αποφασίσει να του στείλω μήνυμα και να τον προσεγγίσω μέσα στις πανελλήνιες του... Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου απαντήσει σε εκείνο το <<γεια>> που του είχα στείλει πριν 2 χρόνια...

Με λίγα λόγια τον Αχιλλέα τον ξέρω από το Λύκειο και μιλούσαμε για πάρα πολύ καιρό χωρίς ποτέ όμως να γίνει κάτι γιατί πάντα υπήρχε η απόσταση και ποτέ δεν ήξερα πως νιώθει αυτός για μένα. Το πώς ένιωθα εγώ για αυτό το ήξερε και το ξέρω! Φαινόταν πάντα! Ακόμα και την τελευταία μέρα πανελληνίων, δηλαδή στα γενέθλια μου, εγώ είχα πάει έξω από το Λύκειο για να τον δω... αλλά ούτε και τότε τον είδα γιατί τελικά έφυγα νωρίτερα...

"Εσύ πως και από Κοζάνη;" μου λέει και με βγάζει από τις αναμνήσεις μας Λέμε τώρα <<ΜΑΣ>>...
"Εγώ εδώ πέρασα και νοικιάζω σπίτι κάπου εδώ" του δείχνω με τα χέρια κάνοντας αστείες κινήσεις και γελάει γιατί κατάλαβε ότι έχω χαθεί μαζί με την Βικτώρια

ΘΕΕ ΜΟΥ Η ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΔΙΠΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΕΙ

ΠΩΠΩ ΤΙ ΝΤΡΟΠΗ
ΤΙ ΧΑΖΗ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΥΣΤΗΣΑ

"Α πολύ χαίρομαι" μου λέει ο Αχιλλέας και λιώνω
"Αχιλλέα από εδώ η Βικτώρια!"
"Χάρηκα" λένε και οι δύο ταυτόχρονα

"Ιωάννα εγώ πρέπει να φύγω" λέει η Βικτώρια και μου κλείνει το μάτι

ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕ

"Βικτώρια μισό" της λέω και γυρνάει
"Θα μου δώσεις το τηλέφωνό σου;" την ρωτάω
"Ναι ναι φυσικά! Τι χαζή το ξέχασα!" λέει και έτσι ανταλλάσουμε τηλέφωνα για να μπορούμε να επικοινωνήσουμε αφού έτσι και αλλιώς καμία δεν ξέρει την πόλη και δεν είναι κακό να κάνεις γνωριμίες ίσα ίσα που θα είμαστε και στην ίδια σχολή!

"Ιωάννα;"
"Ναι Αχιλλέα" λέω όσο πιο άνετα μπορώ
"Τι λες να πάμε για κανένα καφέ;"
"Ναι ναι πάμε! Θέλω!" κακή απάντηση πολύ κακή απάντηση και για δύο λόγους μάλιστα.

Πρώτον έχω πιει ήδη καφέ και δεύτερον το είπα τόσο ενθουσιασμένη που σίγουρα έχει καταλάβει ότι ακόμα θέλω να είμαστε μια μέρα μαζί...στο μέλλον...στο πολύ μέλλον.

"Πήγες έκανες την εγγραφή;" με ρωτάει
"Ναι μου φάνηκε ενδιαφέρον η σχολή"
"Προς τα πού είναι;" με ρωτάει
"Εμμ..." κοιτάω δεξιά κοιτάω αριστερά και ΝΑΙ ΠΑΛΙ ΧΑΘΗΚΑ

Γελάει με κοιτάει

"Δεν έχεις ιδέα έτσι;"
"Από το στόμα μου το πήρες" λέω και γελάμε

Μου έχει λείψει αυτό το χαμόγελο...
Αχ ρε Αχιλλέα...

Περνάει αρκετή ώρα και έχουμε συζητήσει διαφορά θέματα

Περνάω τέλεια μαζί του με κάνει να γελάω τόσο πολύ.

Ναι σίγουρα μου έχει λείψει...