Şuan kitabın açıklanmasını merak edip okuyan değerli okurlarım. Sizlere gerçeküstü bir kurgu yazabilirdim ama gerçeklerden kopup hayallerde olan bir kurgu yerine gerçekler üzerine bir dost gibi gücün dokunması için kendinizdende bir parça bulabil...
Kapıyı peş peşe alacaklı gibi vurmasından anlamıştım o babamdı. Annem sofraya tuz koymayı unuttuğu için biraz geç açmış kapıyı. Annemin çığlık çığlığa "Dur , lütfen Yapma!" Sesinin odamda yakalandığına şahit oldum. Kulaklarımı ellerimle bastırdım ve yatağın içine gömüldüm bugünkü şiddete sebep ise annemin kapıyı geç açmasıydı. Anlamıyordum annemi gün geçtikçe sanki kendisi hatalıymış gibi davranıyordu ama arkadaşlarımın annesi hiçbir sebepten şiddet görmezmiş. Arkadaşlarıma yaşadıklarımı anlattığımda korku filmi anlatıyormuşum gibi çok korkunç geliyordu...
Neyse ki yemeğini yedikten sonra odasına uyumaya geçmiş babam. Annemin yüzü ağlamaktan şişmişti. Bana hicbir sey olmamış gibi "Hadi gel yemeğimizi yiyelim güzel kızım." dedi. Birlikte yemek yedikten sonra annemin yanına oturup biraz hayel kurup gülüyorduk. En güzel saatlerim sabah 9'dan sonra aksam 7'den sonraydı çünkü o saatlerde babam yokdu ve annemle çok güzel vakitler geçiriyorduk.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Annem başımı okşarken dayanamayıp sordum. "Anne, neden ananem gil bizi kurtarmıyor?"
Annem kaşlarını çattı ve bir yandan gözlerinden istemsizce göz yaşı dökmeye başladı. "Ben yaşadığım sürece sana kimse zarar vermeyecek. Bizim kimseye ihtiyacımız yok kızım!" Dedi.
Ben annemin göz yaşını silerek, "peki annecim. Peki ama seni kim zarardan koruyacak?"
Annem kafamı yukarı doğru kaldırdı ve "Bak o herşeyi görüyor. Elbet bir kapı açıldığında güzel günlerimizde olacak." Dedi. Sen bunları kafana takma. Benim sözümden ise asla çıkma dedi ve odama götürerek yatağıma koydu usulca yanıma uzandı ve başımı okşamaya başladı. Ardından o güzel sesiyle her gece olduğu gibi şarkısıyla beni uyuttu.
