Kaderim Sana Emanet

Kadın olmak

Umarım bir gün bütün kadınların değer verildiği 8 Mart Dünya Kadınlar Gününe uyanmış oluruz.

                                                                             ***

Bugün değerli ve önemli bir gündü...

Önce odamın kapısını kapattım. Derin nefes alıp vererek usulca yatağıma uzandım ve gözlerimi kapattım. Kadınların dünyadaki yerini düşünmeye başladım. Görülen değerler dünyada pek iç açıcı olmasa da  bir kadın olarak hayata kattığımız güzelliklerin değerini önce kendime his ettirip ve iyi olacağına inandırarak annemle  olan hayatımı film şeridi gibi gözden geçirmek istedim. Değerli olduğumuzu derinden hissetmek ve hissettirmek için günü ilk olarak  kendime kutlayarak başladım.  

Değerli annemi ilk gördüğüm güne 90'lı yıllara gittim.  İlk doğduğum gün evet o günü hatırlamak olanaksız ama hissetmek olanaksız değil ki. 9 ay annemle beraber yedim gezdim duyguları yaşadım. Annemin ağladığını da hissettim güldüğünü de...  Annemden ilk ve tek ayrıldığım o gündü . 9 ay bitti ve ömür boyunca kopabilecek tek bağımız, göbek bağımız ayrıldı. O bağ koparken benim canım yanmış olabilir ama kim bilir annem beni doğarken canı nasıl yandı? Yetti mi o acı? Hayır  tabi ki. Daha annem aylarca yaralı olacak ve bana bakacaktı. Kız bebek olduğum için cahil toplum tarafından dışlandığımda annem beni iyi ki doğdum diye bağrına basacaktı. Her ağladığımda neye ihtiyacım olabileceğini anlayıp besleyen ve o kötü kokuya katlanıp iğrenmeden altımı temizliyordu. Her gece ninnilerle o güzel ses tellerini yorarak uyutuyordu. Maddi ve manevi bana imkan oluşturarak en iyi şekilde büyütüp beni adım adım koruyordu. Okulum başladı ve benimle beraber ilkokul, ortaokul ve liseyi tekrar okumaya başladı. Arada hayatıma yön verici nasihatler kulağıma bir bir fısıldıyordu. Bundan  sonraki hayatımızda iki kadın olarak sorumluluklarımız başladı. Yemek nasıl yapılır, ev nasıl temizlenir öğrenmeye başladım. Üniversite hayatıma artık bütün sorumluluğu taşıyan bir kadın olarak başladım. Benim sorumluluğumda hem eğitim, hem gelecek hedeflerim hem de annemi baskıdan kurtarmak vardı. Bu bölüme kadar gelen değerli okuyucular sorumluluğumu iyi biliyordur.

Kadın olmak ne kadar da zormuş. Ölene kadar sorumluluğun çok ağır oluyor. Düşündüğümü düşünen okurlar,  hayatımızı bu kadar zorlaştıran şey kadınlara verilen değer mi? Kadınlara sunulan imkanlar mı? Yoksa cahil kalan insanlar mı? 

Derken tam o sırada odamın kapısı 3 kez tıklandı. Hemen uzandığım yerden fırladım ve saate baktım. Tam vaktinde gelmişti annem. Elimde maaşımdan biriktirdiğim bir miktar para ve bir bavul... 

"Anne hadi! Ne duruyorsun? Gir içeri..."

Annem odaya girdiğinde şaşırdı,  "Kızım bunlar da ne?"

Bak anne bunlar maaşımdan biriktirdiklerim ve burada ki ise sen kararını verdiğinde bu hayattan kurtulacağımız yeni bir hayata ilk adım. Ben hep yanındayım anne... Sen asla çaresizce  şiddete maruz kalan  bir gün kızının gözü önünde öldürülen annelerden olmayacaksın. Bizim mücadelemiz belki de bütün kadınlara bir güç olacak. Bugün bizim günümüz anne...

Ve annemle hayatımızın değiştiği o gün Dünya Kadınlar Günü yeni hayatımızda huzura doğru yolculuğumuza başladık.

Bu bölümü bir cümleyle kapatmak istiyorum.

Dünyadaki  çoğu kadın; cahil toplumda ve çaresiz imkanlarla kalbi taşlaşmış insanlara karşı aciz kalarak 365 günü zorlu mücadeleler ile geçirmek zorundayken, sadece bir güne sığdırılan 8 Mart Dünya Kadınlar Gününü , kadınlara verilen değerin 365 güne yayılacağına inanarak kutluyorum.

"Anlaşamayan kadınlar, anlaşılmayan kadınlardır."