Jazz's POV
I finished what I was eating and went out to go to school. Kinuha ko ang bike ko sa garage and I suddenly noticed that its tire was flat. Tsk! Kung kailang papasok ako tsaka mag fla-flat.
I check my watch. It's already 6:45am. 7am ang pasok ko at kailangan di dapat ma late.
"Jazz, may problema ba sa bike mo? Sumabay ka nalang sa amin ng Dad mo" aya ni Mom sa akin.
"Hindi na ho. It's okay. I'm just going to walk to school" I said at itinabi sa tabi ang bike ko. Pinauna ko silang umalis bago ako magmartiya sa daan. As I walked, I could feel what was around me. Parang kasi may sumusunod sa akin. Pakiramdam ko mabagal ang takbo nito. I felt nervous. I try to calm myself by deep breathing. Binilisan ko ang paglalakad. Parang bumilis rin ang takbo niya. Tumakbo ako sa makakaya ko. Isa itong Mitsubishi lancer, na kulay puti. Biglang bumaba ang isang bintana at bumungad sa akin ang lalaking naka shades. Hinubad niya ang shades niya at nakilala ko ito.
"Jazz!" Tawag niya sa akin. Isa ito sa kaibigan ni Alonzo yung nag pahiram ng jacket. And speaking of the jacket... Naisauli ba nang maayos? Ayon sa pagkakatanda ko binato ko kay Alonzo yun.
Tsk!
"Jazz, sumabay ka na sa amin" he said and I just ignored him. Mahirap na magtiwala sa kapwa. Malay mo nag babait baitan lang pala ang loko. Tsaka, ayoko rin makisabay. I don't want anyone to offer me help. Because I didn't really experience that. I used to be alone. Tsaka, baka nandiyan yung Mongoloid niyang kaibigan. Mamaya nagkapatayan na kami diyaan.
"Jazz! Sige na! Sumabay ka na sa amin" sabi nung isang boses na di ko kilala and I ignore him also. I run fast as I can. Pero kaya niya pa akong sabayan. Kingina di ba nila ako titigilan?!
"Wala naman dito si Alonzo!" they said in conviction. Naiinis na ako. Kanina pa sila ganito. Ano ba ang kailangan ng mga ito sa akin?!
Tumigil ako sa paglalakad at tumigil rin ang sasakyan. Ayoko ng makipag kulitan. Sumasakit ang ulo ko dito sa mga ito. Okay na rin para makausap ko siya.
Pumasok ako sa kotse at naupo sa tabi ng driver's seat. Pansin ko nga, wala nga rito si Alonzo. And why the hell is he in my mind?
Tumakbo na ang sasakyan papuntang school.
"Umm... Nasa iyo na ba ang jacket?" I asked.
"Yah. I not expected that you'll gonna throw it on Alonzo's face"
"Sorry. Nakakainis kasi yung kaibigan niyo. Masyadong makapal ang mukha"
"Hahahahahahaha!!!" Tawa nung dalawa na nasa likuran namin. I just rolled my eyes.
Ba ang taray!
"By the way, I'm Ethan Spencer. This is Samuel and Dylan. Actually mag classmates tayong apat" turo niya sa dalawa. Mukhang masayahin si Sam. Laging naka tawa kasi. Eto naman si Dylan at Ethan mature mag isip while si Alonzo naman isip bata. Pfft! Tamang tama magtropa.
I didn't speak so he continues, "Don't you know that, Joaquin was just a nerd then?" He said.
"Kahit Nerd yun, kaibigan parin namin yun" Sam added.
"We're not expected that, magiging isip bata siya. Noon mature siya magisip pero hindi kayang lumaban" Dylan also added to our conversation. Mature to childish? Tsk!
Baka naumpog ang ulo non!
Siguro binubully rin ito noon. Hindi ko alam na ganon pala ang nakaraan niya. Tsk! Why did I care by the way?
YOU ARE READING
When The Bad Girl Meet's The Nerd | COMPLETED
Teen Fiction[SOON TO BE REVISED] Meet Lindsay Jazz Cresencia, kilala bilang bad girl sa kanilang Campus. Mayaman, matalino, maganda, talentado at may ka-pilyahan. Sikat ang pangalan niya dahil sa mga kalokohan niya hindi sa kung anong mayroon siya. Everything s...
