The Unpredictable Him

Simula

Simula

Saktong alas otso na ng gabi kaya minabuti ko nang isarado ang aming sari-sari store. Pumanhik na ako sa pangalawang palapag ng bahay nang masiguro kong maayos ang pagkakakandado ko sa tindahan.

Sobrang tahimik ng buong bahay. Wala kasi sina Mama't Papa, bumisita sa aming probinsya. Mag-isa lang ako dito. Bukas pa kasi ng umaga ang balik nila.

Napapikit ako dahil sa kabiguan nang maalala ko ang usapan namin ng mga kaklase ko. Muntik ko nang makalimutan. Mabuti na lang at 'di pa nag-alas nwebe. Makakahabol pa ako.

Minadali kong linisin ang bahay. Naghugas na rin ng pinagkainan ko kanina bago ako nagbihis at nag-ayos nang panglakad.

Nag-anyaya kasi ang mga kaklase ko ng inuman kina Aling Tiling, sa kabilang kanto, nang matapos ang finals namin. Naka-oo na kasi ako kaya kailangan kong sumipot. Isa pa, baka mas lalo lang akong malungkot kung mananatili ako dito na mag-isa ngayong gabi.

Suot-suot ang regalo NIYA saakin, buntong-hininga akong bumaba. Sinigurado ko munang napatay ko lahat ng ilaw bago ako tuluyang tumulak palabas.

Sleeveless ang suot ko pang-itaas kung kaya napayakap ako sa sarili nang salubungin ako nang malamig na hangin sa labas. Naibsan rin ito at napalitan nang pamamanhid nang madako ang tingin ko sa katapat naming bahay, kung saan SIYA nakatira

"Galit nga talaga siya saakin..." nasabi ko na lang sa sarili ko habang nakatitig sa kaharap kong bahay ngayon.

I took a deep a breath and released it. I smile, a fake smile, to ease the pain in me. Saglit akong tumitig sa bahay NIYA bago ko simulan ang hakbang ko patungo sa pupuntahan ko.

"Gusto ko munang mag-enjoy. Gusto ko na munang makalimot. Kahit ngayon lang."

But as soon as I saw my classmates, all my thought just faded like a bubble. They're all having fun. Sharing random jokes while enjoying each's company.

Sino ba ang niloloko ko?

Hindi ako kabilang sa kanila. Naturingan akong classmate nila, pero hindi sa puntong 'kaibigan' nila. I'm an outcast. They hate me. They don't want me here. They didn't even invite me here.

'Anong ginagawa mo dito, Blessica?' natanong ko na lang sa sarili ko.

Sa kabila nang negatibong naiisip ko, ipinagwalang-bahala ko na lang ang lahat. Lumapit ako kung nasaan sila, pero hindi sa mismong inuupuan nila. Bagkus, nilagpasan ko sila at dumiretso sa kabilang table. May dalawang bakanteng table na pumapagitna saamin.

Hindi man ako nakatingin sa kanila, ngunit ramdam ko ang kritisismo at pang-iinsulto sa mga titig nila saakin.

Sinikap kong ngumiti nang lapitan ako ni Aling Tiling. Tinanong ako kung yung nakasanayan ko bang inumin ang akin. Tinalikuran din niya ako nang sabihin kong 'oo'.

Hindi nagtagal ay bumalik si Aling Tiling, dala ang inorder ko. I need to breathe out. Maglalasing ako.

Uminom ako nang uminom, hindi pinapansin ang nanatili nilang tingin sa akin. Sabi ko nga sa sarili ko bago pumunta dito, gusto ko munang makalimot. Gusto kong maibsan ang bigat sa puso ko. Kahit ngayon lang. Kahit sa sarili ko man lang.

I am so tired of pleasing them. They always slap me the truth that they don't want to be friends with me. That I don't belong to them. That they badly hate me to death. Walang may gusto saakin... siya lang.

Ramdam ko na ang kalasingan sa buong sistema ko. Sinikap kong idilat ang aking mga mata kahit gusto nang pumikit nito. Tinaas ko ang kanang kamay ko upang kunin ang atensyon ulit ni Aling Tiling. Nakukulangan pa ako. Hindi pa ata ako lubusang lasing.