That Gay is my Babymaker (On-hold)

CHAPTER 27

NAGISING si Shannon dahil parang hinahalukay ang tiyan niya kaya mabilis siyang pumunta ng banyo at doon sumuka. Araw-araw na siyang laging ganito tuwing gigising.

Siguro dahil sa morning sickness kaya ganito gayong buntis siya. Wala siyang balak magpa-ultrasound kahit halata na medyo ang tiyan niya. Dalawang buwan na ito pero iba ang laki nito kesa sa ordinaryo.

Nang maramdaman na niyang okay na ang pakiramdam ay naghilamos siya at nagmumog.

Simula nang malaman niya ang katotohanan mula sa tiyahin ay naging magaan ang pakiramdam niya.

Ilang araw na din siyang hindi dinalaw ni Marco. He is just her babymaker kaya wala itong karapatan sa batang dinadala niya.

Wala nga ba?

Dahan-dahan siyang umupo sa gilid ng kama at doon hinawakan ang tiyan niyang malapit ng mahalata sa laki kahit dalawang buwan pa lamang ito.

"Ayos ka lang ba?" anang sabi ni Marie pagkapasok sa kwarto, may dala itong mga prutas at inilagay sa side table.

Nakangiti siyang lumapit sa akin at hinaplos ang ulo ko.

"Tell me kung hindi ka pa okay para mag stay ka muna dito ng ilang araw." aniya pagkatapos ay pinagbalat siya ng mansanas. Inabot sa kaniya ang isang hiwa na siyang tinanggap niya agad.

"Okay na ako." sagot niya lang pagkuwan ay kinain ang mansanas.

"Bakit parang ang laki nang dalawang buwan na tiyan mo?" biglang tanong ni Marie na siyang kinahinto niya sa pag nguya at tinignan ang tiyan.

Kahit siya nagtaka sa laki ng tiyan gayong dalawang buwan pa naman ito. Gayon pa man, maingat niyang itinaas ang paa patungo sa kama dahil nakakaramdam siya ng pangangalay.

"Kung kailangan mo ng kausap, tawagin mo lang ako. Aayusin ko lang yung mga gamit doon sa sala para makakain ka na din ng agahan." saad ni Marie, tumango na lamang siya at ituloy ang pagkain ng mansanas.

Hindi niya maiwasang isipin ang mga nangyari. Sa pamilya niya, kay Marco. Hindi na niya alam kung tama ba na ilayo niya ang sarili sa taong magiging ama ng anak na dinadala niya.

He is just my babymaker!

That is what she wanted to say to her self but she couldn't. Hindi niya pero parang may pumipigil sa kaniya tuwing iisipin niya na baby maker niya lang ang binata. Parang pinipiga yung puso niya!

She admit that she loves him. No matter what, even he is a gay but how can i love the person na dahilan kung bakit nahihirapan siya ngayon? can someone tell me how can i love him?

I keep blaming myself for what happened to my parents years ago. I became a businesswoman in my young age. Hindi ko man lang naranasan maranasan yung mga bagay na dapat nagagawa ko sa mga panahon na yun.

Mabilis kong pinunasan ang luhang pumatak sa mga mata ko at pilit na pinakalma ang sarili ko.

Come on Shannon! You need to be strong!

"I am really sorry baby." I mouthed habang hinahaplos ang tiyan ko.

Pinikit ko ang mga mata ko habang ninanamnam ang mga sandaling payapa akong nakasandal sa kama.

Hindi pa nagtagal ay dumating si Marie habang dala-dala ang agahan niya. Masilan ang pagbubuntis niya kaya kailangan din niya ingatan ang sarili hindi lamang para sa kanya kundi para din sa kaligtasan ng batang nasa sinapupunan niya.

Maingat siyang umupo habang inaalalayan siya ni Marie. Nang tuluyan siyang nakaupo ay tahimik siyang kumakain habang tinitignan ang kasama na tahimik din na nanonood sa kanya.

Without Marie, hindi niya alam kung anong mangyayari sa kanya. Kahit alam niya sa sarili na hindi dapat si Marie ang nandito kundi ang taong kahit itanggi niya ay alam niyang hahanap-hanapin niya.

She was the only one who should blame for what happened. She wanted him to go away and never showed up in front of her because everytime she saw him is like living without an air. Parang feeling niya mawawalan siya hangin at naninikip ang dibdib niya.

Those pain she suffered for so many years is like a fire inside her. Gusto niya sumabog at saktan ang tao na dahilan kung bakit siya nasasaktan ng sobra ngayon but she can't.

Because everytime she saw him, she wanted to hug him na para bang gusto niya na lang kalimutan ang nangyari sa kanya matagal na ang nakakaraan.

At ayaw niya yun mangyari. Gusto niya makaharap mismo ang taong may dahilan kung bakit nawala ang mga magulang niya.

Agad siyang napatigil sa pag kain ng biglang humilab ang tiyan niya. Mabilis na nabitawan niya ang harap na kutsara't tinidor dahil sa sakit na hindi niya mapaliwanag.

"Ah.." mahina niyang daing kaya mabilis na tumabi sa kanya si Marie at dahan-dahan siyang pinasandal.

"Anong nararamdaman mo?" agad na tanong nito ngunit hindi niya kaya ibuka ang bibig. Naghintay lamang ito hanggang sa tuluyan ng huminto ang pananakit ng tiyan at ulo.

Marahan pa ay inabutan siya nito ng tubig at umupo ulit sa tabi niya.

"Stop stressing yourself, Shannon. It is not good for you and to your baby." marihing sabi nito habang inaayos ang pinagkainan niya.

"Take a deep breath and rest that's the only thing you need for now. Kung kaya mo na, syaka mo na isipin yung mga bagay na gumugulo sa isip mo." dagdag pa nito.

Pagkuwan ay umalis din ito sa kwarto kaya siya na lamang ang natira. Tahimik niyang pinasadahan ang buong kwarto, nag-iisa na naman siya.

Maraming bagay ang gumugulo sa isip niya. Maraming tanong ang gusto niya nang kasagutan pero paano? ngayon na unting galaw at pag iisip ay humihilab ang tiyan niya.

Tuwing iniisip niya na galit siya sa ama ng magiging anak niya ay tila humihilab ang tiyan niya na parang hindi nito gusto na ganun ang isipin.

Hinaplos niya ang tiyan at kinausap ito.

"Hello there little buddy. Sorry if your mom had a lot of things that keeps bothering me this past few days. Sorry if I made you also suffer for what happen, hindi mo man lang marinig ang boses ng daddy mo kase ayaw ko siyang makita.." napahinto siya ng mapansin na may luhang kumawala sa mga mata niya.

"I just can't accept the fact that your Daddy is the son of the person who killed your Grand parents.. I love you Daddy, baby but I am truly sorry to you because for now, I don't want him close to us." pinunasan niya ang luhang walang hinto sa pagpatak. Mabilis niyang pinakalma ang sarili habang hawak-hawak ang tiyak at malalim na huminga para kahit papaano ay mawala ang bigat  sa dibdib niya.

Nang maramdaman niyang okay na ang kanyang pakiramdam ay tahimik siyang nakatitig sa tiyan niya. Hinaplos niya ito ng paulit-ulit.

Maya maya pa ay nakaramdam siya ng antok kaya't inayos niya ang unan habang ang isang kamay ay hindi inaalis sa tiyan niya.