That Gay is my Babymaker (On-hold)

CHAPTER 23

"Babymaker ha? I'm just your babymaker after all, Shannon? Yeah right!" natatawang sabi nya habang nakatayo at nakatingin sa akin. Natatawang umiling-iling na sya habang nilalaro ang hinihilot ang bridge ng ilong nito.

Napapikit ako.

Gusto kong magsorry dahil sa nasabi ko, pero nasabi at lumabas na sa bibig ko kaya hindi ko na pwedeng bawiin yun.

Hindi ko na kase kaya yung galit sa dibdib ko. All this time sinisi ko ang sarili ko dahil lang sa nangyari sa mga magulang ko pero ang tatay lang pala ng taong kaharap ko ngayon ang dahilan kung bakit sila nawala sa akin.

"Oo nga naman! Pinapasahod mo nga pala ako!" muling sabi nya. Huminga ako ng malalim at bumalik sa pagkakahiga ng maramdaman kong humihilab ulit ang tyan ko.

Im sorry, baby.

"But I don't need your money because I have an own and a lots of money even your company, I can buy it kung gugustuhin ko." mayabang na turan nya pa.

Natahimik ako dahil sa sinabi nya.

This is all I want.

This is what I want to heard from him.

Finally.

"I know." maikling sagot ko ng maalala ko yung araw na pinuntahan ko yung lugar na nakalagay sa resume nya.

"I just don't want to waste my money to buy your company dahil marami naman kami nyan!" mataray na wika nya habang inaayos ang buhok na nagulo kanina.

"Give me your phone." maya-maya ay sabi nya kaya naman napatingin ako sa kanya na nagtataka.

"Just give me your phone!" inis na sabi nya at kinuha ang bag ko sa side table. Hinalungkat nya ito hanggang sa mahanap ang cellphone na kailangan.

"Anong ginagawa mo?" hindi ko maiwasang tanong ng makita kong may tinatawagan sya.

Mukhang wala naman balak sagutin ang tawag nya dahil nakataas lang ang kilay nya habang naghihintay.

"Tinatawagan ang boyfriend mo!" matabang na sabi nito at patuloy pa rin sa pag dial.

"What are you talking about?" nagtatakang tanong ko sa kanya.

Boyfriend?

Kung may boyfriend ako hindi ako maghahanap ng babymaker.

"Hindi ba boyfriend mo yung kasama mo last day? yung kulay blue ang mata na akala mo pusa. Ang cute nya e, sarap ihalo sa siopao!"

Bigla akong natawa dahil sa sinabi nya..

So nakita nya pala ako nung araw na may kadate sya?

Tignan mo nga naman ang baklang 'to

May kadate na lahat-lahat tumitingin pa sa iba.

"Anong nginingiti ko dyan, bruha ka?! galit ako sayo so stop smiling like an idiot!" asik nya sa akin kaya naman napairap ako.

Sya pa talaga galit sa akin?

"Give me my phone back. Ako na ang tatawag sa kanya." sabi ko kaya naman sinamaan nya ko ng tingin.

"So boyfriend mo talaga sya?" tanong nya. Napangiti ako.

Kung anong gusto nyang isipin, isipin nya basta wala naman akong sinabi sa kanya para ganyan maging reaction nya sa mismong sinasabi nya.

"Just give me my phone back!" galit sa sabi ko at kahit nahihirapan ay bumagon ako at hinatak ang cellphone sa kanya.

"Don't call him, Shan. Nandito ako." bigla akong nanigas sa sinabi nya at dahan-dahan tumingin sa kanya.

"I-i don't need you, Marco." wala sa sariling sabi ko sa kanya.

Parang kanina lang okay na kami nag kakausap pero biglang ganito na naman yung nararamdaman ko.

Hindi na normal ito dahil tuwing may sinasabi syang bagay na hindi ko gugustuhin marinig ay lumalakas ang tibok ng puso ko.

And this is wrong.

I don't want him to be part of my life.

After kung malaman ang totoo kanina, gusto ko ng kalimutan ang nararamdaman ko para sa kanya.

"Kase may boyfriend ka na?" balik na tanong nya sa akin kaya napapikit ako.

"Don't tell me sa kanya mo ipapaako yang batang dinadala mo? Maybe your just forgot that i'm the father of your unborn baby, Shannon." matabang na sabi nya.

"You are just my ba—" he cut me off.

"Im just your babymaker, ayun ba Shannon? I know we have contract but can you please erase it? we're both parents now, Shannon! we are not kids anymore. If this is about of my father, magpapaliwanag ako. Just not now, can't you see you're still in pain and you can't stress because that is bad for the baby." mahabang litanya nya.

Pero alam ko na sirado ang isip ko ngayon para pakinggan sya sa sinasabi kaya imbis na hahawakan nya ko ay tinabig ko lang anv kamay nya.

"Can't you understand, Marco? Everytime I saw you, bumabalik yung sakit sa akin. Bumabalik yung araw na sinisisi ko yung sarili ko dahil sa nangyari sa mga magulang ko. Can't you see how much I tried to make comfortable with you ha? Pero hindi ko magawa kase sobrang sakit sa akin, I thought you are my light to my darkness past pero ikaw pala yung— tatay mo pala yung dahilan ng darkness na yun! and you are his son who just exist in my world dahil gusto mong bumawi sa ginawa nya hindi ba?

Im sorry, Marco. Kase kahit hindi ikaw ang may kasalanan, ikaw ang anak nung taong gusto ko ng mahanap noon pa man." hindi ko maiwasan 'di mapaiyak dahil sa mga binibitawan kong salita. I bite my lower lips para lang hindi lumabas ang mga hikbi na gustong kumawala. "And Im sorry kung hindi kita kayang pakinggan ngayon dahil kahit siguro magpaliwanag ka hindi ko din naman maiintindihan dahil sirado pa ang isip ko para pakinggan ka."

Without saying anything, nakita kong lumabas sya ng kwarto. Ang tanga ko! Akala ko okay na kami kanina pero hindi pala. Hindi ko pala kaya.

Galit pa rin ako sa nalaman ko.

I hope the days gone by so that I can no longer accept him as my babymaker.

I thought I would be brave once I found out who did that to my parents but I didn't. The opposite happened.

I ended up blaming myself for what happened to my parents but even though I found out the truth, it was still me.

I continue to blame myself because I like the son of the person who is guilty of why my parents disappeared.

Even though I knew he was gay, my heart still couldn't stop beating fast when he was close to me.