The alpha's bad girl mate {voltooid✔️}

H14-het verleden-

Pov Diana:
Ik zie ze eens slikken, waardoor ik een grijns op mijn gezicht krijg. Ze zijn iets te lang stil naar mijn zin, dus zeg ik geïrriteerd 'komt er nog wat van of wat.' 'Sorry Luna.' Hoor ik iemand zeggen.

Een heel gesprek later...

Het gesprek was op zich wel saai, maar daarbij zijn de problemen dan ook weer opgelost. Zo als ik al vermoede was het de fout van de zes b*tches. Na het gesprek hebben we besloten om op school te blijven. We wouden wat herinneren ophalen, dus zijn we in de cafetaria gaan zitten. 'Wat is er nu eigenlijk met die zes en met jullie?' Vraagt Jace dan. 'Di, leg jij het uit?' Zucht Genna vermoeid. 'Tuurlijk Gen.' Antwoord ik haar.

'Dus, die zes zijn even oud als ons. Zij zijn 2 jaar blijven zitten, vandaar dat ze hier dus nog zitten. Vroeger waren wij, zeg maar 'de vier' van de school. Best grote titel. Hoe dan ook, dan kwamen zij en alles veranderde. Ze begonnen ons te pesten, het pesten ging over naar uitschelden en het uitschelden ging over naar slaan en schoppen. Onze jeugd was half verwoest. Ons laatste jaar hebben wij de rollen nog eens omgedraaid. We hadden er genoeg van. De eerste schooldag zagen we er helemaal anders uit dan de jaren ervoor. Laten we zeggen dat wij onze vormen vooral hebben gekregen en onze stijl is ook veranderd. Dat was dus al een eerste indruk. We kwamen ze dan tegen in de gangen en we hebben hun een lesje geleerd. Laten we het erop houden dat ze er niet zo goed uitzagen. Wij konden niet in de problemen geraken, omdat mijn vader onze alpha was en ik was toen de toekomstige female-alpha. Nu Luna, hoe dan ook, aan de helft van het schooljaar waren er wat problemen. Ze probeerden hun titel terug te krijgen, dus er was een gevecht. Dat gevecht hebben zij smerig gespeeld. Ze hebben een heks gebruikt, ze betoverden mij. Het was een spreuk waardoor ik zelfmoord ging plegen. Ik stond aan de rand van een klif, ik was klaar om eraf te springen. Dan hebben Genna en Mateo mij gered. Er was nog steeds een dwang in me om eraf te springen. Uiteindelijk is het ons gelukt om die dwang weg te krijgen. Ze hebben er toen ook rogue's bij gehaald. Ik was heel zwak op dat moment door de spreuk. De rogue's vielen ons aan. Wij hadden het wel gewonnen van de rogue's, maar niet van 'de zes'. Na het gevecht was ik half dood zeg maar. Ik was bewusteloos en verloor veel bloed. Ik heb het net gehaald, maar dat was het niet, het eindigde niet daar. Ik was gebroken. Zodra ik het ziekenhuis uit mocht heb ik 1 week lang niks gegeten, ik kwam men kamer niet uit. Daarbij snee ik ook mijn polsen open, elke dag weer opnieuw voor 1 maand lang. Op een gegeven moment kwamen mijn ouders, Genna en Mateo mijn kamer binnen terwijl ik mijn polsen open aan het snijden was. Mijn moeder stortte in en mijn vader was half gebroken. Genna en Mateo smeekte me om te stoppen, maar ik luisterde niet. Ze hebben me kunnen stoppen uiteindelijk en toen brak ik helemaal. Vanaf dat moment ben ik helemaal veranderd. Ik heb mezelf beloofd dat ik wraak zou nemen. Door het jaar heen gebeurden er nog dingen en toen was onze diploma uitreiking waar ook problemen waren, maar dat is een verhaal voor een andere keer.'

Ik zie Jace en Dylan geschokt kijken. Ik voel de tranen weer naar boven komen en ik zie dat Genna haar tranen ook niet kan bedwingen. Mateo was meteen weer triest en staarde naar de tafel. Emma had en blik vol schuldgevoel. Genna en ik stonden op en we gaven elkaar een dikke knuffel. We schoten allebei in tranen uit. 

Even later gingen we weer zitten en Dylan trekt me meteen in een knuffel. 'Het spijt me zo erg.' Zegt hij bezorgd. 'Jij kon er niks aan doen. Zo is het leven nu eenmaal.' Antwoord ik hem gerustgesteld. Hij trekt me dicht tegen zich aan en Genna neemt mijn hand vast. 'Ik dacht echt dat ik je ging kwijt raken.' Zegt ze met veel verdriet. 'Zo gemakkelijk geraak je niet van me af.' Zeg ik met een slappe glimlach. Ze glimlacht slap en zegt dan 'doe het gewoon nooit meer.' 'Het zal niet meer gebeuren, ik heb een andere leven dan toen. Ik heb Dylan, ik heb mijn kleine pup en ik heb jullie.' Ze glimlacht opnieuw slap en dan kijk ik opnieuw naar Emma. 'Sorry' zegt ze vol schuldgevoel. Ik had nooit verwacht dat te horen uit haar mond. 

Sinds onze geboorte hebben we al geen goeie band, maar ik heb het gevoel dat dat aan het veranderen is. 'Het is gebeurd, je kan er niks meer aan veranderen. Dat wil niet zeggen dat ik het je daarom vergeef.' Zeg ik. Ze knikt en kijkt triest naar de tafel. Mateo slaat zijn arm om haar heen en zij legt haar hoofd op haar schouder. Opeens begin ik te grijnzen 'wat zit jij te grijnzen?' Vraagt Genna dan. 'Ik heb zonet een idee gekregen.' Zeg ik terwijl ik nog steeds grijns. 'Het is tijd voor wraak.' Zeg ik. 'Wat ga je doen Diana?' Vraagt Dylan bezorgd. 'Maak je maar geen zorgen, met mij gebeurd niks. Ze zouden hun Luna toch niks durven aandoen.' 

Mateo, Genna en ik staan grijnzend op. We lopen naar 'de zes' toe. En ik zeg dan 'lang geleden sinds ons laatste gevecht, nietwaar?' Vraag ik met een grijns. Ze kijken ons bang aan waardoor wij alleen nog maar meer grijnzen. Ze staan allemaal op en zetten hun ik vecht positie. 'Ga je dan echt je Luna en je toekomstige alpha/Luna iets aandoen?' Vraag ik dan weer met een grijns. Ze kijken twijfelend en gaan dan weer normaal staan. 'Het is niet omdat jullie niet met ons gaan vechten dat wij niet met jullie gaan vechten.' Zegt Genna dan grijnzend. 

We nemen er elk twee, een jongen en een meisje. Ik neem Sierra en Bryan. Sierra is al meteen afgevallen en ik blijf dus nog over met Bryan. Ik zie dat Mateo en Genna al klaar zijn, dus moet ik nog het baasje een lesje leren. Ik ga voor hem staan met een grijns en hij kijkt me bang aan. Ik leer hem een lesje en ga dan naar de rest. Mateo, Genna en in stappen super bad*ss weg, de school uit (je weet wel zoals in de film dat er mensen wegstappen op een bad*ss muziekje.)

We gaan naar de plaats van de klif. Daar zetten we ons neer en kijken we gewoon in stilte voor ons. Dan horen we drie paar voetstappen, Dylan, Jace en Emma. 

Ze komen naast ons zitten. 'Hier was het' zeg ik zonder enige emotie. Ik sta op en loop naar de rand van de klif. 'Hier stond ik' ik ga dan naar het midden van het grasplein en dan zeg ik 'en hier lag ik.' Er is geen enkele emotie op mijn gezicht te bekennen. Dylan staat op en trekt me in een knuffel, een stevige knuffel.