MUTSUZ SON

...

Bütün yazılarımı ona yazdığımı biliyordu hatta onu sevdiğimi bile. Bilmemesi imkânsızdı. Çünkü ona sormuştum; " seni yazıyorum ve bu bit kitap olacak insanlar sana olan aşkımı okuyacak senin için sorun olur mu ? " demiştim. O da her zaman ki gibi umursamaz tavrıyla "olmaz" demişti. Bir kaç ay boyunca hiç konuşmadık ama gözlerim her fırsatta gözlerine değiyordu. Ustanın dediğini yapıyordum. " O bana bakmıyordu ben onun baktığı yerde oluyordum." Yaşadığım anı yazmak çok farklı bir şey. Bazen derste yanıma geliyor. Sırf o otursun diye hep yalnız oturuyorum iki kişilik soğuk sırada. Yeşilde bunu farkedip veya tesadüf eseri yani sırf arkadaşlarıyla konuşmak için yanıma oturuyor. O zaman çok garip oluyorum. Elim ayağıma dolanıyor ne yapacağımı şaşırıyorum. Aramızda santimler varken ben sana sarılamıyorum. Bu ne kadar kötü bir şey bilemezsin. Bak yine arkamdasın. Aramızda en fazla otuz santim var ve sen hastasın. Her öksürdüğünde benim içim parçalanıyor.  Ah be yeşilim baksana havalar bi öyle bi böyle neden dikkat etmezsin ki. (24.12.2014 çarşamba)