Unlikely Mistake ✔

Mistake.10 - Nakaka-Stress!

"But i want us to get married. I want to give our baby a complete family. A family that he or she deserve. We have to get married." Pagpupumilit nya. I sighed heavily again. Ang kulit rin pala talaga ng kukote ng lalaking ito eh. Malapit na... konti nalang masasaktan ko na ito.

I shook my head. "I. AM. NOT. MARRYING. YOU!" May diin ang bawat salitang binitawan ko, i even stomp my feet. Nakakakulo kasi ng dugo eh! Sa totoo lang naiiyak na ako sa inis sakanya. Bwisit kasi e!

Nakaka-stress po sya promise!

"Why were you so against of this idea?" Oh my god! Ang kulit talaga! Hindi ko na napigilan ang kamay kong dumapo sa ulo nya. Sinabi ko na eh, tatamaan na sya.

"Ouch!" He exclaimed. "Why you do that for?" Napahawak sa ulo nya. Isang malutong na batok ang natanggap nya galing sa akin.

"Baka sakaling matauhan ka! Bumalik ang katinuan mo." Lumayo ako ng konti sakanya baka kasi masaktan ko na naman. Mahirap na.

Hinamas ko saglit ang tyan ko-- Baby kapit ka lang dyan ah. I'll just talk some senses to your idiot of a father.

Lord... please help me make senses to this guy. I think he badly need it.

"I told you I'm still sane! Just answer me! Why don't you want to marry me?" Sigaw nya ulit. Bakit ba hindi sya maka-intindin?!

"Because i don't love you! I will only marry the man because i love him. I believe that two individuals should only marry because they love each other! " Sigaw na sagot ko sa tanong nya. Ayan gusto pa sinasampala ng katotoohanan.

"One more thing kahit nga yung mga matagal ng kasal at nagmamahalan naghihiwalay pa rin after few years ano pa kaya tayong walang pagmamahal sa isat'isa. Isa pa mas lalo lang masasaktan ang anak natin kung lalaki sya sa isang pamilyang buo nga hindi naman masaya at walang pagmamahal!" Napaupo ako pagtapos kong isigaw ang lahat ng yun.

Para ng biglang nawalan ng lakas ang tuhod ko at napa-upo ako. Saka tama naman lahat ng sinabi ko diba? He maybe right that marriage is the most logical thing to do in our situation, but i won't be marrying him just because of the baby. Dahil ayaw kong matulad sa akin ang baby ko. Ayaw ko syang mabuhay sa kasinungalingang may buo at masaya syang pamilya.

Never!

"Is that all?" Biglang tanong nito. Umupo din sya sa upuan sa harap ko. Hindi ko mapigilang mapakunot ang noo ko, hindi pa rin ba naiintindihan ng mokong na to ang logic ko? Ang gusto kong iparating?

"Didn't you even think that there might be a possibility of us falling for each other?" Parang nanigas ako sa kinauupuan ko sa tanong nya. Tama ba ang naririg ko. Sinabi nya ba talaga na may posibilidad na ma'fall kami sa isat'isa? I look at him with wide eyes. He just shrugged.

"Anyway... I've already decided. You are going marry me and move in with me, whether you like it or not. If i have to drag you para lang magpakasal sa akin, yun ang gagawin ko. Kilala mo ako at ang kaya kong gawin. Also we're going to tell both families about it." He said that in the tone like 'End of discussion' at may halong pagbabanta?

Di ko na napigilan ang mga luha kong tumulo. Naiyak na ako sa sobra saobrang frustration sa kanya.  Hindi ako makapagsalita, hinayaan ko lang ang mga luha kong tumulo. Oh God! Baliw na nga talaga siguro sya. Hindi ko akalaing maririnig ko ang mga ganitong bagay sa kanya. Ayaw ko na po. Suko na akong ipa'intindi sa kanya ang side ko. Sarili nya lang ang naririnig nya.