When 143 Turns To 153

CHAPTER SEVEN

I wake up by the sound of my alarm clock. Today is Saturday and this is the day where me and Sean will going to start making our project in accounting.

As usual I headed first to my bathroom and do all of my morning ceremonies....  After all of my morning routine, I headed straight to the kitchen of my unit to prepare breakfast for myself. I look on my fridge to find something to cook. I choose bacon and sausage as my breakfast for today and I use the left over rice yesterday to make a fried rice so that it will not be a waste of food.........

Nang matapos ang breakfast ay agad na akong naligo dahil mamaya lang ay susunduin na ako ni Sean dahil nga ngayon ang usapan namin na gagawa kami sa unit niya ng project namin sa accounting. Binilisan ko ang paliligo dahil baka biglang dumating si Sean nakakahiya naman kung pag iintayin ko pa siya. Sa unit na nga niya kami gagawa ng project tas pag iintayin ko pa siya?, nakakahiya naman yun. Di naman ganon kakapal ang mukha ko no.......

Saktong nakabihis na ako ay narinig kong tumunog ang cellphone ko. Nag chat si Sean.

Sean Collins: Malapit nako.

Sabrina Pineda: Okay palabas na  din ako.

Iyun nalang ang nireply ko sa kaniya at nag dimula na akong ayusin ang bag na dadalin ko. Bago ako lumabas sa pinto ay tumingin muna ako sa salamin. I just wearing a casual attire, I'm wearin' a mustard yellow top with a sticker as a design, I tucked my top in black short that I'm wearin' and match it with a pair of sandals. I just braid my hair like  'Anna's' in Frozen..... Lumabas na ako ng bahay matapos kong tumingin sa salamin. Nang pagkalabas ko ay saktong pagdating ni Sean.

"Hi good morning" bati niya sa akin.

"Good morning din" sabi ko din naman sa kanya.

Simple lang suot ngayon ni Sean pero kahit nakapambahay lang ito ay parang handang handa ito na rumampa sa entablado. Ang suot ni Sean ay simpleng white t-shirt at blue na Jersey short lang habang naka tsinelas na pambahay. Pero kahit na ganyan lang ang suot niya ay napaka gwapo niya pa ring tignan.

"Let's Go" sabi niya kaya naman nag umpisa na kami maglakad. Nagsimula naman na naming tahakin ang daan papunta sa unit ni Sean, nadaanan namin ang Bakery at ang park. Medyo may kalayuan din pala ang unit ni Sean.

"Malayo pa ba?" Tanong ko sa kaniya dahil nagsisimula nakong hingalin. Umupo ako sandali sa may plant box sa katabi ng kalsada dahil hinihingal na ako sa paglalakad.

"Malapit na, konti nalang, ang O.A mo naman konti palang naman nalalakad mo e hinihingal kana agad" pang aasar pa niya. Agad ko naman siyang sinamaan ng tingin.

"Anong magagawa mo, kung hinihingal na ang tao, di kasi ako sanay maglakad lakad sa umaga e" depensa ko pa sa kaniya. Maya maya pa ay lumapit siya sa akin at nag squat sa harap ko.

"Anong gingawa mo diyan?" Nagtatakang tanong ko sa kaniya.

"Bili na pumasan kana, papasanin na kita para di ka na hingalin" sincere na sabi niya sa akin. " Wag na kaya ko pa naman mag lakad mag papahinga lang ako sandali" pakipot ko pang sabi.

"Dali na pumasan kana"  pamimilit pa niya. "Eh, ayoko nga ma issue pa tayo e" sabi ko pa sa kaniya, totoo naman kasi yon madami kasing ma issue sa mundo. "Eh ano naman kung maiisue, di naman totoo kaya bili na pasan na, pag umarte ka pa diyan iiwanan na talaga kita diyan" pananakot pa sa akin ni Sean. "Sure ka ha, baka mamaya di mo ko makaya?" Paninigurado ko pa sa kaniya. "Hindi yan, dali na pasan na" pamimilit pa ulit niya. Dahil nga ayaw ko naman maiwan dito mag isa ay nag papasan na ako kay Sean.