Adaletin Kanlı Davası

İzanami Misakil BÖLÜM 7 : Ethan'ın Evi

"ETHAN'IN EVİ"

Kollarımı göğsümde bağdaştırdım. Bu, benim "sana cevap vermek zorunda değilim" deme şeklimdi. Kahretsin! Kollarımı bağdaştırdığımda baştan beri elimle saklamaya çalıştığım yaram ortaya çıktı. Ethan'ın bakışları şüpheciden endişeliye dödü.
-Tanrım! 1 haftada ne oldu İza!?!

Bakışlarımı tekrardan yere çevirdim. İnsanlar beni azarlayınca pek umursamazdım ama nasılsa o azarlayınca utanıp pişman oluyordum. Kapıyı geçmem için genişçe açarak kenara çekildi.
Ben de bakışlarımı yerden ayırmadan içeri girdim. Evrak çantasını kapının eşiğine bıraktım. Aradaki gerginliği yumuşatmak için "Güzel ev..." diye mırıldandım. İşe yaramamış olacak ki sert bakışlarını bana çevirerek endişeyle karışık kızgınlıkla konuşmaya başladı:
-Sen salona geç, ben de ilk yardım çantasını getireceğim. Yaranı temizledikten sonra bana her şeyi anlatacaksın.

Bunları hiddetle söyledikten sonra banyoya yöneldi. Bana bu kadar kızdığı için ona sinir olmuştum. Neden bu kadar endişenlendiğini anlayamıyordum. 
Aslında benden çok kendine kızıyordu. Görünüşünü aksine içinde fırtınalar koptuğunun biliyordum. Çünkü ben onun "hassas noktasıydım" Bana zarar gelmesine asla izin vermezdi,incindiğim zaman da bunun kendi hatası olduğunu iddia ederdi. O yüzden şimdi beni "yeterince koruyamadığı" için kendine kızdığının farkındaydım.
Ancak ben de buna dayanamıyorum. İnsanların benim yüzümden acı çekmesine... Belki böylesine küçük bir olaydan bu kadar şeyi çıkarmamı saçma buluyorsunuz ama Ethan her zaman böyleydi. Bana zarar geldiğine hep kendini suçlardı. Artık benden dolayı kendine işkence etmesini istemiyordum. Ona kaç kez dedim:
"Ethan, bu benim kendi sorumsuzluğumun hatası senin değil"

Belki dıştan çok korumacı veya bunu takıcak biri gibi göstermeyebilir
ama içinden benim için ne kadar endişenlendiğinin farkındaydım.
Bana 'koruyucu' tarafını olabildiğince az göstermeye çalışıyordu, çünkü biri tarafından denetlemek benim en nefret ettiğim şeydi.
En çok da onu kötü etkilemekten endişe ediyorum. Eğer benim için böyle kendini hırpalarsa en sonunda beni istemeyeceğinden korkuyorum.... Derin bir nefes alarak Ethan'a ne diyeceğimi düşündüm.
Bundan bahsetmek istemediğimi söylesem belki o kadar üstüme gitmeyebilirdi. En sonunda şansımı denemeye karar verdim. Amacım onu endişelenecek bir şey olmadığına ikna etmekti.
Altüstü bir kesikte böyle tepki verdiyse, bir mafya örgütü tarafından kaçırılmaya çalışıldığımı söylesem kim bilir nasıl tepki verirdi?
Kendimi kötü düşüncelerden uzaklaştırmaya çalışarak evi incelemeye koyuldum. Ondan beklediğim gibi ev sade döşenmişti.
Kapının yanındaki askılık bir hırka dışında boştu. Giriş kapısının hemen önünde beyaz kapılı mutfak vardı. Mutfağın yanında da salon. Koridor, kapının sağ kısmından başlıyordu. Koridorun ilerisinde de Ethan'ın şuan orada olduğu banyo vardı. Salona doğru yönelerek diğer odalar gibi beyaz olan kapısını araladım. O gelene kadar salondaki mavi-beyaz koltuklarda oturarak bekledim. Oyalanmak için gözlerimi odanın etrafında gezdirdim. Oturduğum koltuğun tam karşısında büyük bir televizyon vardı. Eşyalarının çoğu giyimde de tercih ettiği 'beyazdı'. En sonunda odayı incelemeyi bırakıp banyodan gelen seslere odaklandım. Yarama baktım. Umarım tedavi vaya yapacağı her neyse acıtmazdı. Ben yarama ne yapacaksa acıtmamasını dilerken odaya Ethan girdi. Yüzünde 'öfkeliden' çok 'telaşlı' bir ifade vardı. Düşünceli gözlerini benden kaçırıyordu.
-Kollarını sıva.
Gömeleğim zaten kısa kollu olduğundan dediğini kolayca yaptım.
Oturduğum koltuğun karşısına geçerek önümde diz çöktü. Birkaç saniyeliğine sessiz kaldı. Onu yargılıyormuş gibi gözükmek istemediğimden onun yaptığı gibi gözlerimi kaçırıyordum. Sanki evi inceliyormuş gibi yapıp gözlerimi ondan ayırmıyordum (İkisini aynı anda nasıl mı yapıyorum? Benim de bir fikrim yok)
Yanında getirdiği üzerinde kırmızı bir artı işareti olan çantayı açtı.