Adaletin Kanlı Davası

İzanami Misakil BÖLÜM 5 : KAÇIŞ

"KAÇIŞ"

Tek yapmam gereken şey şoförü etkisiz hâle getirmekti..
Aklıma tıpkı geleceğim gibi parlak bir fikir geldi.
Yutkundum bu plan için hiçbir seyi çakmamış gibi yapmalıydım.Ama derin nefes alıp verişim beni ele veriyordu.Kendimi hazır hissedince kaplan çizigili kemerimi-bunu gömleğimin omuz kısmındaki kaplan sembolüyle uyumlu olsun diye takmıştım- gevşettim.Alnımdaki terleri silerek yüzüme sahte gülümsememi yerleştirdim.Öncelikle şunu kabul etmem gerekiyordu:Eve sağsalim dönmek istiyorsam bu planı uygulamak zorundaydım.Sahte gülümsememle şoför koltuğuna yaklaştım,o sırada da kemerimi tam olarak çıkarmaya çalışıyordum.Şoför'e iyice yaklaştım ve daha önceden planladığım sözleri söyledim;
-Pardon...Bir şey sorabilir miyim?
Adam sırıttı ve bir şeyler mırıldandı.Bu mafyaların hepsi mi psikopattı??
-Acaba...Seni kaç saniyede boğabilirim??
Dedim ve kemerimi boğazına geçirdim.
-*Küfür*
-Demek istediğim kaçıncı saniyede nefessizlikten bayılırsın?
Anlarsın,herkesin dayanma süresi farklıdır derler.
Tüm stresimi kemeri daha da sıkarak attım.Biliyor musunuz? Adam boğmak stres atmanın en etkili yolu...(Bu bölümden de bunu öğrenmiş olun.Evet,benim hikayem çok eğitici 😉😈.)
Ben tüm gücümle kemeri sıkarken adam da arabanın alt bölmesinden bir şey çıkarmaya çalışıyordu.Eger onu kısa süre içinde bayıltamazsam bölmedeki şeyle beni öldürecekti ve kemerimi boşuna eskitmiş olurdum.Bunu farkederek daha fazla salgılanan adrenalimle artık hem kemerle hem de kollarımla sıkmaya başladım.Ancak geç kalmıştım,adam bölmeden çıkardıgı bıçağı bana doğru savurmaya başladı.Dehşet içinde bıçak darbelerinden kaçmaya çalışırken bir yandan da boğazını sıkmaya devam ediyordum. Bıcağı tekrar savurduğunda sol kolumu sıyırdı.Bir sonrakinden kaçamazsam sağlam bir yara alacağı- Ah!Kolumda keskin bir acı hissettim.Buraya kadardı.Adamın bir sonraki darbesiyle işimi bitirmesini bekleyerek kolumu tutup kedimi koltuğa bıraktım.Gözlerimi sımsıkı kapadım cünkü ölürken çıkan kanı görmek istemiyordum.Eğer kan görürsem bir süreliğine bayılacağım kesindi gerçi baygınken ölrüsem belki de o kadar acıtmazdı.Beni öldürecek olan o darbeyi ,insanların can vermeden önce hissettikleri berbat acıyı ve pişmanlık hissini bekledim.Ama hiçbir şey olmadı.Gözlerimi korkuyla araladım. Ne!?! Adam sürücü koltuğunda öylece yığılmıştı,bayılmıştı.Bu kadar şanslı olduğuma
inanamıyorum.Yani omzumu kestiği anda bayılmıştı öyle mi?
Bu kadar şanslı olmak benim için bile fazlaydı (Yani daha önceden şanslı olduğum bazı olaylar olmuştu ama bu kolej çekilişlerinden öteye geçmemişti keheheh gerçekten çekilişte bana dokunmatik saat çıkmıştı.Nee? Bununla övünemez miyim?) Kendimi toparladım ve taksiden indim.
İner inmez tüm parlaklığıyla güneş beni karşıladı.Kahretsin!
Taksinin pencerelerinde güneşlik oldugu için içerisi serin ve karanlıktı,bir anda güneşle karşılaştığından gözlerim acıyordu.Göz yanması omzumdaki kesik acısının yanında bir
hiçti.Acıyı görmezden gelmeye çalışarak yarım kalmış planıma devam ettim.Sürücü koltuğunun kapısını açtım.Ve koltuktaki bilinçsiz adamı koltuk altlarından yakaladım.Öküz gibi ağırlaşmış şoförü arabanın dışına attım.Yoldan geçen bir aracın onu ezmemesi için dua ettim.Sürücü koltuğuna geçtim.Kapıyı kapattım ve topuklularımla gaza basmadan önce yan koltukta duran çantaya uzandım.İçinde cüzdanımın olmasını diledim.Tam olarak ne bekliyordum bilmiyorum ama çantayı bir "çıt" sesiyle açtım.
Ama ...içinde cüzdanımdan fazlası vardı.Cüzdanımın yüzüne bile bakmadan elim direkt birer belge gibi gözüken kağıtlara uzandı.Gözüm yeniden kocaman açıldı.Bugün şanslı günümdeydim herhalde.İşte bu! Diye düşündüm.İhtiyacım olan şey.Bunlar,peşime takılan ve beni kaçırmaya çalışan mafya örgütünün suç belgeleriydi.Elimdeki diğer kağıtlara baktım.Bir sürü isim..Bunlardan bir tanesini televiyonda 'aranan suçlu'olarak görmüştüm.'Akiro Tamaka' Japon mafyası ve uyuşturucu kaçakçısı.'Dojai Shirogane' ve 'Hiroshi Horatoku' belgelerin birinde ismi geçen kundakçılardandı.Bu iki ismi yine aranıyor başlığı altında gazetenin birinde görmüştüm.