THE MARRIAGE PROPOSAL (COMPLETED)

GOODBYES

Naglalakad kami ni Miko pauwi sa apartment nya ng hinila ko sya to buy groceries. Eh paano naman ba kasi? Walang masustansyang kinakain itong si Miko so I decided to treat him with dinner, a home cooked food for once!

Pumasok kami sa isang supermarket, napa-wow ako kasi syempre ngayon lang ako nakakita ng Japanese supermarket. Andami kong gustong bilhin! Ang daming varieties at nakakaenganyong bilhin ang mga Japanese products. Sad to say, hindi ako marunong magluto talaga, basics lang kaya omellette lang ang gagawin ko for Miko. Aba, pwede na yun! Wag na masyadong choosy.

"Hey!" biglang agaw pansin ni Miko sa pagkabighani ko sa Japanese supermarket. "It's almost closing time, be quick!" mukhang pagod si Miko ngayon kasi maraming customer kanina and madaming nagrerequest na sya ang mag-serve. May looks kasi tong si Miko.

"Alright, alright! Where are the eggs? Quick!" habang tinutulak ko sya para ituro ang direksyon para mas madali kaming matapos. "We better get a cart so that we won't have to carry many things."

"Okay" hinablot naman agad ni Miko yung cart. "Let's make this quick!" at binigla nya rin akong kinuha at isinakay sa cart!

"MIKO!" naibulaslas ko. Agad namang itinulak ni Miko ang cart na parang bata. "Here we go!" sabay full speed pa siya. Napatawa naman ako sa ginawa nya at inenjoy ko na lang ang moment. Sinasabi ko kay Miko ang mga dapat bilhin at siya naman ang naghahanap nito habang relaks lang ako sa cart na tinutulak nya.

Nagbabatuhan din kami na parang mga bata at some point na kalimutan naming ang mga problema. We just seize the moment. Make the most out of it. Who even thinks this can be so much fun?

Pagadating naming sa cashier, hingal na hingal na kami sa kakulitan namin at mga tawanan. Agad naman akong binuhat ni Miko palabas sa cart.

"That's so fun" bulong nya sakin.

"Miko," napatingin sya sakin. Nakapalibot pa rin ang kamay ko sa leeg nya. At kakayapak pa lamang ng paa ko sa sahig. Parehas kaming humihingal ngunit nakangiti at nakatitig sa mata ng isa't isa. "Thank you, for making this Japan experience happier than it should be."

Napansin ko ang pagtigil ng kanyang paghinga at sandaling pagkatulala. He smiled then and gave out a long sigh. We are now forehead to forehead. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko.

"Daisuki" he mumbled as he closes his eyes. Bigla nyang hinila ang sarili nya papalayo sakin at binayaran yung pinamili namin.

I was shocked. Hindi ko alam bakit ganito nagwawala yung puso ko. Iba na rin ata yung impact sakin ng Daisuki na yan sakin! Napahawak na lang ako sa puso ko.

Tom.

Please be here, I don't like what I am feeling.

**

"Oishi!"

"I told you! You should eat more foods like that. NO TO NOODLES!"

"Noodles are still delicious tho." Sabay pout ni Miko.

We are now in his apartment and eating. I can see how happy Miko when he's being taken care. He looks independent but deep inside gusto nya ng may kasama gusto nya ng may nag-aalaga sakanya.

"Miko."

"Hm?"

"I.....talked to my twin earlier at break time. He's coming here to bring me back home. I think he'll be arriving tomorrow night."

Napatigil si Miko sa kinakain nya. He paused for a while and gave out a smile and continued eating. "That's good, I wasted a lot money on you already."

Silence.

Hindi ko alam kung anong dapat ko sabihin, I know to myself...nalulungkot din akong iwan si Miko. He's like a best buddy. He took care of me, fed me, comforted me in tough times. He's like...a best friend. Nakatingin lang ako sakanya habang kumakain siya. Hindi nya ako magawang matignan and I can't see his eyes dahil natatakpan ito ng blonde nyang buhok.

"Mi---"

"Well!" he gave out a deep breath. "Thanks for the food." Tumalikod sya at akma ng tatayo, pinigilan ko siya. Hinila ko ang t-shirt niya and he stopped himself from standing.

"Miko..." pagpapatuloy ko. Inilapit ko ang sarili ko sakanya. At niyakap ko siya ng mahigpit na mahigpit. Inihiga ko ang ulo ko sakanyang likod at sa di ko mawaring dahilan ay tumulo ang luha ko.

He's motionless. Nararamdaman ko lang ang pagtaas at baba ng kanyang tiyan hanggang sa maramdaman kong tumulo ang mga luha niya at pumatak sa aking kamay.

"Daisuki...." He whispered and everything was back to silence after that.

**

I woke up and Miko was not there. Napatitig nalang ako sa apartment na ito na naging bahay ko na rin sa maigsing panahon. 

Hindi na ako papasok sa Cafe rouge, sinabihan ko na rin si Miko about dito kaya siguro hindi na niya ako ginising kanina pero ang balak ko talaga ay magpaalam muna. But since hindi nya ako sinama bukas nalang siguro kapag kasama ko na si Seb. Darating siya mamayang gabi, manghihingi nalang muna ako sakanya ng pera pambili ng pangtreat ko sa mga staff ng cafe rouge. Mabait silang lahat sa akin. I should say my goodbye personally.

I still have money left since si Miko ang nagbayad ng groceries kahapon. Kaya pumunta nalang ako sa isang store nearby at binilhan ko siya ng mga stock. Before i leave, ang gusto ko alagaan ni Miko ang sarili niya. Bumili rin ako ng sticky notes to leave some recipes, reminders and some words that will make Miko smile.

Nilinis ko ang apartment nya and nilagay ang mga stock sa ref niya. Nagdikit ako ng easy recipes for him to make with the food i bought. I arranged his stuffs and put some notes. Yung favorite outfit ko na sinuot nya nung festival ay nilagyan kong note na "This is so cute when you wear it."

I busy myself all day with putting notes in every corner so he won't be lonely. Iniayos ko na rin ang sarili ko dahil paparating na si Seb later. I gave out the address and knowing Seb he'll be at ease finding it cos he's been to Japan a lot of times already.

I heard a knock on the door. Maaga ata ang flight ni Seb, masyado pang maaga para sa out ni Miko. Naisipan ko nalang na kausapin si Seb para dumaan nalang kami sa Cafe rouge.

I opened the door and to my surprise it wasn't Seb standing infront of me.

"Miss Tolentino..."