pirates don't cry

hoofdstuk 9

Allebei bleven we stil. Ik voelde dat ik rood werd, net zoals Dylan. "Mooi he! Mooi he!" Bleef Jamie vrolijk verder zeggen, waarop Dylan afgeleid knikte. "Kom, we gaan naar de springplank!" Zei Jamie vrolijk, waarop ze mijn arm stevig vastpakte om me mee te trekken, maar ik stopte haar. "Nee Jame. Je weet wat pap heeft gezegd! Niet van de springplank, tenzij we aanmeren! Er zwemmen hier allemaal haaien!" Ze gaf me een 'betwetende blik',zoals ik het noem. "Pfft. Kom op! Dat geloof je toch niet echt? Dat is om kleine kindjes bang te maken! En al zouden ze er zijn, dan is er altijd de Kerstman nog die ons kan redden!" Hmmm... ik moet dat meisje echt eens het verschil leren tussen sprookje en realiteit. Ik zakte door mijn knieën, tot ik Jamie recht aankeek. "We gaan niet van de duikplank! Dat is levensgevaarlijk!" Jamie knikte. Ze kan je de oren van het hoofd zeuren, maar ze weet wanneer het genoeg is. Ze strekte haar armen naar me uit, en ik gaf haar een knuffel. "Sorry." Zei ze toen. "Ik ben een knuffelaar." Ik keek haar aan. Ik glimlachte. "Maakt niet uit. Ik ook!" En ik gaf haar nog een knuffel. "Dylie wil ook een knuf!" Hoorde ik Dylan zeggen, waarop hij meedeed. We duwden ons uit elkaar. "Ik hou van jullie!" Zei Jamie. "En nu ga ik kleuren! Ik ga een kleurplaat voor jou maken!" Zei ze vrolijk tegen Dylan, en ze rende vrolijk weg. Ik keek haar na. Zou er ooit een tijd komen dat ze niet schattig is? Ik glimlachte, en keek Dylan weer aan. "Dus...'' Gênant... "Dus..." Zei hij terug. Allebei wisten we niet wat te zeggen. "Dus..." Schoen...veter...touw...vlot...water... Plant... Zand...strand... Ugh... ik kan niets bedenken om over te praten. En hij blijkbaar ook niet. Dus we stonden daar, doodstil, terwijl we naar de grond keken. Wacht eens... grond...land...aanmeren...Parijs! Het perfecte onderwerp! Okay Ally! Houd je cool! Zo moeilijk is het niet! Ik keek hem weer aan. "Dus... heb... je zin in Parijs?" Vroeg ik. Hij keek opgelucht. Het leek net of hij de hele tijd zijn adem in had grhouden, want hij nam een grote hap lucht. "Ja! Ja, heel erg! Ik vind het geweldig! En ik heb ook zo'n zin in de Eiffeltoren!" Ik glimlachte. "Ja! Ik ook! Ik kan het me al helemaal voorstellen! Jij... ik.... en pap en Jamie... op de Eiffeltoren, terwijl ik sen broodje kaaskroket eet!" Dylan keek me raar aan. "Wat? Ik heb gehoord dat ze er heerlijke broodjes hebben!""Ja, bijvoorbeeld met zalm!" En zo ging ons gesprek nog heel lang door, over Parijs, skiball, horloges, etc. Koetjes en kalfjes dus. En toen, om zes uur, liepen we naar de eetzaal, om onze maag tevreden te stellen. Ik schaamde me dood! Mijn maag kon je van verreweg horen! Maar ik probeerde het te negeren, en liep gewoon door. Weer rammelde mijn maag. Deze keer nog luider dan de vorige keren. "Wauw. Iemand heeft er honger." Zei Dylan lachend. Ik werd helemaal rood. "Sorry... ik heb gewoon zo'n trek in pizza..." "Eten we pizza?" Vroeg Dylan. "Dat is wat pap zei." We kwamen aan in de eetzaal. Het diner was in volle gang. Ik zag pap zitten, samen met George, Jamie en Andy. Dus we liepen door alle drukte heen, naar de kantinevrouw, Brenda. "Hey Allison, Dylan. Wat mag het zijn?" Vroeg ze glimlachend. "Hey Bren, ik wil graag een pizza met kaas. Oh, en geen..." Ze liet me niet uitpraten. "...vlees. Allison, dat hoef je me niet elke keer te vertellen. Ik ken je lang genoeg om dat te weten." Ik knikte. "Gewoon voor de zekerheid." Ik zag Dylan kwijlend naar al het eten kijken. "Dylan, doe je mond dicht, voor je vliegen vangt." Zei ik, en meteen deed hij zijn mond dicht."Sorry. Brenda, ik wil graag een pizza met extra veel vlees, en kaas." Brenda knikte. Dylan was eigenlijk totaal het omgekeerde van een vegetariër. Als er vlees was, was hij er erbij. Mij maakt het niet zoveel uit. Want hij eet twee keer zoveel vlees als een normaal persoon, en ik eet geen vlees, dus dat compenseert elkaar. Tuurlijk, ik vind het zielig voor die lieve beestjes, maar ik kan hem niet verbieden vlees te eten. Vlees hoort bij een normaal mens. Maar ik ben geen normaal mens. Ja, ik weet het, dit klinkt heel diep, maar later zul je hier wel achter komen. We liepen naar pap, George, dat is onze leraar aardrijkskunde, Andy en Jamie toe. Ik ging zitten naast Jamie, en Dylan naast pap, zodat we tegenover elkaar zaten. "Hey Jame!" Ik nam een hap. "Hi Ally!" Zei ze met volle mond. Ze keek me aan. Haar mond zat helemaal onder de tomatensaus. Ik spuugde bijna mijn eten uit van het lachen. "Jame." Zei ik toen ik had geslikt. "Kom eens hier." Ik pakte een servetje en deed haar mond af. "Hoe krijg je het voor elkaar..."Net zoals jou." En ze pakte een servetje en deed mijn mond af. Dylan keek me sarcastisch-boos, ik weet niet hoe je het moet noemen, aan. "Foei, foei, foei, Ally! Zo heeft Stewart je niet opgevoed!" Ik lachte. "Oh, hoe zou ik het dan moeten eten, meneer Daniëls?" Vroeg ik netjes. "Nou..." Begon hij. "Ten eerste, leg je je servet op je schoot, en niet in de hals van je trui." Ik keek naar mijn kleren. "Ik draag geen trui." Dylan rolde zijn ogen. "En dan pak je je pizza, met je pinken omhoog..." Jamie deed vrolijk mee. "En je eet hem op!" En hij propte de pizzapunt in zijn mond. Ook hij zat helemaal onder de saus.

Hey dit was het weer. Voor mijn gevoel was dit best een lang hoofdstuk. Zeg met wat je ervan vind. Of stem, geef commentaar, tips, etc. Ik zal zo snel mogelijk verder schrijven, maar mijn ideetjes zijn even op. doei! xxxxx meeeedemeeee

Oh trouwens, bij 3 comments zal ik verder schrijven, ik heb geen idee of dit hele verhaal een beetje aanslaat