pirates don't cry

H 20

Hoi allemaal! Jullie vragen je vast af waarom ik zooo lang niet heb geupdate. (En zo niet, pech dan) eerlijk gezegd had ik een klein beetje een writers block, en kon dus niets verzinnen. EN ik had de hoop een klein beetje opgegeven, omdat er nauwelijks meer comments werden geplaatst, maar ik heb nu een SUPERIDEE! ... denk ik. X

"Er is brand!" riep Stewart, terwijl hij paniekerig over het dek rende, en met zijn armen heen en weer zwaaide. ''Er is brand!'' ''Iedereen naar de reddingsboten!'' riep Wayne. Voor een achtjarige was hij best slim. Ik pakte Allison bij haar armen, en Wayne en Eminem pakten elk een van haar benen bij haar enkels vast. ''Oef... zwaar!'' zei Eminem met een zucht. ''Vind je dit zwaar? Ik heb een keer mijn tante op moeten tillen omdat ze gevallen was en iets gebroken had. Daarna heb ik drie maanden in een rolstoel gezeten, met een gekneusde rug. Dat is pas zwaar!'' we renden naar de reddingsboten toe, waar ik boven op het dek bleef staan, en daar Allison aan haar armen liet zakken, zodat wat andere leden van de boot haar in de boot konden zetten. Toen klom ik naar beneden. ''Hoe kunnen jullie zo rustig blijven? Er is brand!'' riep Stewart vanaf het dek. Ik klom weer naar boven, om nog snel even wat spullen uit onze hut te pakken. ''Wat ga je doen?'' vroeg Eminem. Intussen waren Tamara, Sid, Dana, en Cupcake ook in de boot gaan zitten. Onze vrienden zaten helaas in een andere boot, omdat er bij ons nauwelijks nog plaats was. ''Nog even naar de hut!'' antwoordde ik. ''WAT? BEN JE GEK GEWORDEN?'' Zei Stewart. Ik schudde mijn hoofd, en rende naar onze hut. Ik voelde het schip verder zinken. Eindelijk kwam ik, gedeeltelijk bezweet, en hijgend, in onze hut aan. ''Wat moet ik pakken?'zei ik in mezelf, en ik keek snel een keer de kamer rond. ''Kompas en kaart... zakmes... foto...'' de foto was van mijn ouders. Ze hebben me als baby verstoten, en ik werd op een onbewoond eiland te vondeling gelegd. Een van de leden van de boot heeft me toen gevonden en meegenomen. Goede oude Frankie. Helaas is hij al snel overleden aan een ziekte. ''En voor Ally... haar gitaar, dagboek, en... bladmuziek...'' ik keek nog eens de kamer rond. Alles zag er zo rustig en vredig uit. Ik was even verdwaald in mijn gedachten, tot ik het gestroom en gedrup van water hoorde. Ik keek naar mijn voeten. en zag dat ik tot mijn enkels in het water stond. En binnen toen seconden was het al tot de helft van mijn onderbenen. Ik rende naar buiten en sprong over de rand van het dek, wat nu niet meer zo ver boven water stond, in de reddingsboot. ''Ik ben er!'' riep ik. Iedereen keek me toen aan met een blik van ''nee, echt?''. Ik rolde mijn ogen en maakte het mezelf gemakkelijk, aangezien we hier nog wel even zouden zitten. ''Dylan!'' hoorde ik iemand achter me roepen. Heel in de verte zag ik Cornelis zwaaien, in de andere boot. Pas toen merkte ik dat Andy niet in de boot zat. Ik zwaaide snel en richtte me toen op Andy. ''Waar is Andy?'' zei ik in mezelf. Oh nee... hij zat vast nog in het schip! Hij zat vast nog op het toilet, en toen kreeg hij de deur niet open met zijn kleine peuterhandjes, en toen bonkte hij op de deur, maar niemand deed open omdat ze in paniek waren, en toen... voelde ik iets op mijn schouder. Ik keek naar mijn schouder, en zag daar een witte vlek zitten, die verdacht veel op mayonaise leek, maar er absoluut niet naar rook. Toen keek ik naar boven, waar ik een grote zeemeeuw zag vliegen. Hij zat te kraaien, en het geluid wat uit zijn snavel kwam, leek erg op het geluid van iemand die je uitlacht. Wat denkt ie wel? Met zijn geniepige kraaloogjes, en vieze klauwen...''Rotvogel...'' zei ik in mezelf. ''Hey! Hij is geen rotvogel! Hij is van mij!'' ik draaide me om, en viel van schrik achterover uit de boot... in het water... ''ANDY!'' riep ik. Ik spuugde een straaltje water uit, en klom met veel moeite weer in de boot. Ik bleef Andy boos aanstaren. Ik was benieuwd wat hij dacht. Misschien dacht ie wel:''Haha, die Daniëls... lekker puh, sukkel!'', of mischien dacht hij:''Whatever..." Ik zag een van de leden naar me toe lopen, samen met Allison. "Ik zet haar hier even neer, oké?" Ik knikte, en pakte haar bij haar rechterschouder vast, terwijl Andy dat deed met haar linkerschouder. En toen pakte hij met zijn andere hand haar kin vast. "Wat doe je?" Vroeg ik. "Dit." Hij trok haar mond open en begon te praten. "Hi..." Zei hij met een meisjesstem. "Ik ben Allison, en ik weet niet wat het verschil is tussen het dames- en herentoilet." Ik keek hem boos aan. Goed, ze is een keer in de herentoiletten gelopen, maar ze was pas vijf, en ze moest heel erg nodig plassen! Boeien! Laat het gaan, zou je dan zeggen. Maar nee, iemand moet dan persé weer gaan kletsen. "Niet cool." Zei ik. "Oh kom op! Dat is toch grappig! Ik weet dat je moet lachen! Ik weet dat je moe...""Stop daarmee!" Zei ik. "Allison ligt in coma! Een soort van. En jij gaat haar bespelen als een pop?" "Oh kom op! Zo erg is het niet!" Ik schrok van zijn commentaar. Zo laag kan bijna niemand zinken. "Zo erg is het niet? Ze is buiten bewustzijn! Misschien wordt ze nooit meer wakker! Er was een brand op ons schip, dat nu gezonken is! En dat is jouw schuld!" Andy trok zijn wenkbrauwen op. Oh wat haatte ik het als hij dat deed. "Mijn schuld?" Ik knikte. "Ja! Alles is jouw schuld!" "Waarom is het mijn schuld?" Ik zuchtte. "Omdat jij met je vieze tengels niet van die ketel af kon blijven! Als jij niet aan die knop had gedraaid, was dit nooit gebeurt!" Oké, dus toen we beneden bij Tamara en haar kinderen waren, heeft Andy stiekem aan een van de knopjes gedraait. Dat merkten we pas later, maar toen we hem terug wilden draaien lukte dat niet. Dus we hebben het zo maar gelaten. "Jongens, jongens! Laten we elkaar nu niets verwijten! Van alles kan de oorzaak zijn geweest voor de brand!" Zei Stewart toen. Ik keek Andy nog even boos aan, maar richtte me toen op het broodje dat Stewart aan het eten was. ''Hoe kom je aan dat broodje?" Vroeg ik." Oh, ik heb altijd een extra broodje bij voor als ik honger krijg." Ik keek naar het groene spul op zijn broodje. "Wat zit er op?" Stewart keek naar zijn broodje, en zei met volle mond:"Kaas." "Met groene pesto?" "Nee, hoezo?" Schimmel dus. Geen wonder als een broodje zo lang in zijn broekzak moet zitten. "Oh, nee, niet alweer hè?" En hij spuugde het stukje brood in zijn mond uit in de zee, en gooide zijn broodje weg. Plots bedacht ik me iets. Iets belangrijks. "Waar is Vineyard?" Vroeg ik. "Die is als een bang kippetje weg gevlucht in een van de reddingsbootjes, en dat is maar goed ook, hij begon me op de zenuwen te werken." En hij was echt niet de enige. Ik ging languit liggen op een van de bankjes. De reddingsboot was best groot. Er was genoeg plaats voor tien personen. "Dyllie!" Hoorde ik achter me roepen. Jeetje wat heb ik dat stemmetje gemist. Ik heb Jamie in de laatste twee dagen maar één keer gezien! "Jamie!'' Ik zwaaide naar de kleine Jamie, die samen met de rest van de kleuterklas in een andere boot zat. "Wat ben je aan het doen?" Riep ik, waarop ze een tekening omhoog hield van een hondje. "Waar gaan we naartoe?" Vroeg ze. "Weet ik niet!" Riep ik terug. Toen voelde ik de boot bewegen. Ik keek naar de roeier, die bezweet aan het werk was. Ik haastte me naar voren en pakte een van de roeispanen vast. Er was verder toch niets te doen, en helpen kan nooit kwaad, toch?

Hihi dat was t weer. Dit was volgens mij een van de moeilijkste hoofdstukken om te schrijven. Ik wist echt niet wat er verder moest gebeuren. Laat alsjeblieft een comment achter, of stem! :) xxx meeeeeeeeeeeeeeeedemeee dreamer1313😜peace!