Fireflies In My Heart (Blueprint Series #1)

Chapter 42

Chapter 42

Saktong pag-gising ko ay alas onse na ng gabi at ni hindi ko na naisip pang kumain. I got up so fast and went straight to fix myself.

Sinubukan kong tawagan si Aiden pero nakapatay ang cellphone niya.

Sa sobrang pagmamadali ko ay muntikan pa akong madulas sa loob ng banyo dahil narinig ko ang sunod sunod na tawag galing sa aking phone. I am a bit nervous, dati naman ay may mga problema rin sa kompanya pero hindi sila ganto ka-aligaga. This must be something.

Habang sinusuot ko ang aking sapatos ay nakita ko ang pagtawag ulit sa akin ni Kuya Ali.

"Kuya? I'm on my way." I hurriedly said habang hirap na isuot ang isang heels.

"This is your Dad, Astrid. Get yourself in here, now." He seriously said. I gulped.

"Yes, Dad." Lalo lamang akong kinabahan dahil sa inakto ng aking tatay. I went out of my condo and drove my way to the office, pero napasandal ako sa aking upuan dahil naabutan nanaman ako ng traffic!

Hindi ko rin maiwasan mainis dahil lumakas pa ang ulan! Great! Sana lang walang mangyaring mas may maisasama pa bukod sa nangyaring pagnakaw sa kompanya.

I sighed.

Nang makarating ako sa tapat ng kompanya ay basta basta ko nalang ipinarada ang aking sasakyan sa harap.

"Nasaan sila?" Bungad ko sa aking secretary na nagaantay sa akin.

"Conference room, Architect." Tumango ako. Pumasok kami sa loob ng elevator at naabutan ang mga empleyado na paalis na.

"Bakit sila naglalabasan? Hindi pa tapos ang night shift nila. Ano bang nangyayari?" Naguguluhan kong sabi.

"May bomb threat nanaman daw ho, Architect. Ilang araw na rin pong ganito sa kompanya simula nang manakawan tayo." Kumunot ang noo ko sa narinig. Ilang araw na 'to at ngayon lang nila sinabi sa akin?

Nagmadali ako sa paglalakad dahil kating kati na akong malaman kung ano nga ba ang kalagayan ng kompanya.

Napalakas ata ang pagbukas ko ng pintuan dahil lahat sila ay napatingin sa akin. I held my chin up as I walk to my seat. Sa ihip pa lang ng hangin rito sa conference room, ang panget na. I roamed my eyes around and noticed that all of the directors are here except for that one person.

I eyed Kuya Ali. Napabuntong hininga lang siya sa nangyayari.

"Bakit hindi pa magsimula? Where is Mrs. Grimaldi?" I impatiently said. Unti-unti nang namumuo ang inis sa aking katawan. I just feel disappointed.

"We are waiting for someone, Architect. Let's be patient." I scoffed. I clicked my tongue in disbelief. Ako pa ang sinabihan ng patient? I am the vice president of this company and yet walang nakarating sa aking balita?

Ang secretary ko pa talaga ang nagsabi sa akin na ilang araw nang may problema ang kompanya at hindi ang sarili kong pamilya. If the issue already reached almost all of the employees then it must be a huge problem!

At dapat kaming nasa matataas na rango lamang muna ang makakaalam but no! I am confused kung bakit hindi nila ito nagawang sabihin sakin.