3 am stories

«Το αγόρι με το κόκκινο μπαλόνι» [Διήγημα]

[Διήγημα]

Οι άνθρωποι τρέχουν.

Ο χρόνος τρέχει.

Ακόμη και η ίδια η πόλη τρέχει στους πιο γρήγορους ρυθμούς.

Βιαστικοί περαστικοί, πρόσωπα κατεβασμένα. Προχωρούν σαν κυνηγημένοι. Αν καταφέρεις να δεις το πρόσωπό τους, έστω για μια στιγμή, θα αντικρίζεις πάντα δυο μάτια συννεφιασμένα. Μάτια που αναζητούν για μια αχτίδα του ήλιου αλλά, βλέπεις, είναι πολύ απασχολημένοι να τρέχουν και δε θα τη βρουν ποτέ.

Στέκομαι στη μέση της πλατείας στο Σύνταγμα, κοντά στο σιντριβάνι. Στέκομαι για πρώτη φορά να παρατηρήσω τους χιλιάδες αγνώστους που με προσπερνούν. Πριν λίγες ημέρες, εγώ έτρεχα περισσότερο από όλους. Πάντα θα βρεις έναν λόγο να τρέξεις. Θα τρέξεις για να προλάβεις το μετρό, τον ηλεκτρικό, το λεωφορείο, το ταξί.

Αλλά ποτέ δε θα σκεφτείς να τρέξεις για να προλάβεις τη ζωή, που φεύγει μέσα από τα χέρια σου δίχως καν να το καταλάβεις.

Όχι, όχι, δε φεύγει... Εσύ τη διώχνεις.

Μα μέσα σε αυτό το ανθρώπινο χάος υπήρχε μια φιγούρα ξεχωριστή. Κανένας ποτέ δεν έκατσε να αναρωτηθεί, να προβληματιστεί, να δώσει μια εξήγηση γι αυτή τη διαφορετική νότα στο κέντρο της πλατείας.

Στεκόταν ακριβώς εδώ που στέκομαι, κοντά στο σιντριβάνι...

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί διάλεξε εμένα, ανάμεσα σε αυτό το παλιρροϊκό κύμα από ανθρώπους.

Και τώρα είναι πια πολύ αργά για να μάθω.

Για πρώτη φορά δεν τρέχω, στέκομαι μονάχα.

Όμως η σκέψη μου τρέχει. Και το κοντέρ ανάβει κόκκινο.

Ήταν Δευτέρα, το θυμάμαι. Δευτέρα πρωί. Βιαζόμουν, όπως πάντα, να φτάσω στη σχολή μου εγκαίρως.

Προχωρούσα με μια τσάντα στον ώμο και σκυφτό κεφάλι. Μετρούσα τα βήματά μου.

Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα, να φτάσω εγκαίρως στο μετρό...

-Κοίτα.

Μια φωνή έφτασε στα αφτιά μου. Μια φωνή με ιδιαίτερη χροιά. Μια φωνή παιδική.

Έσκυψα περισσότερο το κεφάλι και επιτάχυνα τον βηματισμό μου.

-Ε! Κοίτα!

Η ίδια φωνή ακούστηκε και πάλι. Μα ήταν δυνατόν να απευθύνεται όντως σε μένα;

Κοντοστάθηκα, μόνο για μια στιγμή, και έριξα μια κλεφτή ματιά τριγύρω.