[ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇᴅ]➊.ဇာတ္လိုက္ကိုေရွာင္ရွားရမယ္! [ဇာတ်လိုက်ကိုရှောင်ရှားရမယ်!]

.. ၁၅၂ ..

"အဲ့လို မေျပာပါနဲ႔ဟယ္ ... အလုပ္အသစ္ဆိုေတာ့ ငါ အကုန္လံုးကို အစကေန ျပန္ႀကိဳးစားရမွာ"

ကူထံုးက သူ႔ရင္ဘတ္သူပုတ္လ်က္ ကတိျပဳ၏။
"မစိုးရိမ္ပါနဲ႔! ငါနင့္ကို ယံုတယ္!"

"အင္း .. ဟုတ္ပါၿပီ"
ခ်င္းစုယြဲ႕ကလည္း ရယ္လိုက္ေတာ့သည္။

သူတုိ႔က အတူတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားေသာက္ၿပီးသြားၾကေပမယ့္ စကားေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ ရွေခ်ာင္းက သိပ္အမ်ားႀကီး ဝင္မေျပာခဲ့ေပ။ သူမအေပၚ က်ေရာက္လာေသာ ရွေခ်ာင္းရဲ႕ ဘာမွန္းမသိသည့္ ခံစားခ်က္တို႔ ေရာႁပြန္းေနေသာ အၾကည့္တို႔အား ခ်င္းစုယြဲ႕က ခံစားမိႏိုင္ေလ၏။

အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ခ်င္းစုယြဲ႕ႏွင့္ ကူထံုးတို႔က အတူတူ လမ္းေလၽွာက္ျပန္လာၾကသည္။ သူမက ကူထံုးကို ေမးလိုက္၏။
"နင္ ဟိုတစ္ခါေျပာခဲ့တဲ့ ရွေခ်ာင္းကို လိုက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ တကယ္ႀကီးလား?"

ကူထံုးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဝန္ခံေလသည္။
"အမွန္ေပါ့ဟ!"

"အဲဒါဆို အခု နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျခအေနက ဘယ္လိုျဖစ္သြားၾကၿပီလဲ?"

ကူထံုးက ျပန္မေျဖခင္ စဥ္းစားၾကည့္ေနသည္။
"မစ္ရွင္ကေတာ့ မၿပီးေသးဘူးေပါ့ဟာ ... ငါ ႀကိဳးစားမွာပါ!"

"နင္ ႀကိဳးစားေတာ့ေလ .. ငါ နင့္ရဲ႕ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲကို ေမၽွာ္ေနမွာေနာ္!"

ခ်င္းစုယြဲ႕အတြက္ကေတာ့ ကူထံုးႏွင့္ ရွေခ်ာင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ ဒီၿမိဳ႕မွာ သူမရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔သာ ေနာက္ပိုင္း တြဲသြားၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။

"ငါ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားမွာပါ ... ေအာင္ျမင္မလား ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ပဲ ေသသြားမလား တစ္ခုခုပဲ!"

ခ်င္းစုယြဲ႕က သူမကို ေျပာခဲ့တဲ့ စကားႏွင့္ ျပန္ေျပာေပးေလ၏။
"မစိုးရိမ္ပါနဲ႔! ငါနင့္ကို ယံုတယ္!"

ကူထံုးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးသြားေတာ့ ခ်င္းစုယြဲ႕က သူမရဲ႕ပစၥည္းေတြကို ျပန္ယူဖို႔ တိုက္ခန္းကို ျပန္လာသည္။

အကယ္၍ သူမသာ ဒီမွာေနရတာေပ်ာ္ရင္ ေနာက္က်ရင္ သူတို႔ မၾကာခဏ လာေနၾကမည္ဟု ခ်န္းစီႏ်န္က ေျပာသျဖင့္ ခ်င္းစုယြဲ႕က အကုန္လံုးကို ထုပ္ပိုးဖို႔ မရည္ရြယ္ေပ။ အေရးႀကီးလိုတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုသာ အလြယ္တကူပဲ ျပန္ယူသည္။