Make Me Believe (ASHLEY 4) ☑

Chapter 9

But being alone makes me contented and feel safe, ayaw kong maulit ang noon, yung mga panahon na masyado akong naging kampanteng may makakasama ako sa pagharap sa kahit pa anong bagay na mahirap, mas maganda talagang mag-isa kalang, dahil wala kang aasahan sa iba, wala kang aasahang dadamay sayo kapag nadapa ka, maiiwasan mo pa ang sakit.

"Ate.."

"What now light?" Nagpipigil ng pagkairita kong sagot kay light mula sa kabilang linya.

"I'm... I'm here at the police station .."

"You jerk! Alam mo bang may meeting ako?! Lumabas ako dahil sa tawag ka ng tawag! Kung ano man yang problema mo alam kong kaya mo yang solusyonan! You need a lawyer? Then go get one, I am fucking busy!" Sermon ko at pinatay na ang tawag. 

Kinalma ko ang sarili ko at pilit na wag pansinin ang nga empleyadong nakatingin sa akin, Ng mag-angat ako ng tingin ay agad na nagsiyukuan ang mga ito, na para bang takot na takot silang salubungin ang mga titig ko.

Right, be scared dahil dapat naman talaga akong katakutan.

Pilit kong itago ang lungkot na nararamdaman ko dahil sa nakikita kong takot sa kanila pero bigla na lamang namasa ang mga mata ko. Naiiyak ako kaya mabilis akong tumalikod.

"Shit." Mura ko at marahas na inalis ang mga luha ko.

I deserve this. Huminga ako ng malalim bago ako ulit pumasok sa silid kung saan may iniwan akong mga importanteng tao dahil lang sa tawag ni light. I know light is young and he wants to enjoy his own life and I understand that, pero di ba niya naisip? Na ako nga ay walang oras para gawin ang mga nagawa niya ng nasa parehong edad niya ako at busy akong tao kaya bakit niya pa ako ginugulo, kung tutuusin dapat sya ang nandito ngayon at hindi ako, pero ni minsan ay hindi ko isinumbat sa kaniya iyon dahil alam kong masasaktan ko  talaga sya sa mga gagamitin kong salita, and I don't want him to get hurt.

"Ma'am Beauty oorder na po ba ako ng lunch niyo-"

"No, I'll eat outside." Malamig kong saad sa aking sekretarya at dire-diretsong nilampasan siya para magtungo sa elevator.

My phone beeped and guilt ate me again as I read light's message.

From Light:
I'm sorry for the trouble. May nahanap na akong lawyer, he wants to meet you this afternoon are you free ate?

To Light:
I'm sorry if I shouted, brother,  I am just so busy. I am not free for this day, May kikitain ako.

From Light:
I understand, ate. If that's the case I'll tell our new lawyer to meet you tomorrow instead?

To Light:
Yeah, tomorrow lunch seems fine.

I sigh as I put my cellphone back to my clutch bag. Ng makalabas ako ay agad akong sinalubong ni paul at pinayungan ako, pinagbuksan niya ako ng pinto ng kotse, hindi ko sya tiningnan kahit pa alam kong hinihintay niyang tingnan ko sya. Nasa backseat ako habang sya ay nasa driver's seat. Nasa kalagitnaan kami ng byahe ng magsalita sya.

"Do you want to eat banana?"

Mabilis nangunot ang noo ko. "What the hell, paul." Nanggigil na tanong ko.

Bigla syang natawa at saglit akong tiningnan sa rear mirror. "God, I mean do you want to eat real banana."

I roll my eyes heavenwards and let my head rest on the head rest of my seat.

"Why on earth are you asking?"

"I read something about banana."

"And you think I'm interested?"