Mixed up worlds 2; It's real (Nederlands) {💯%}

18. Wat gebeurt hier?

Mal pov:
De volgende ochtend leek het best rustig.
Zed was terug maar hij liet niks los over wat er gebeurd was bij Skye.
Harry liep naar me toe.
"Mal, kunnen we even praten?"
"Wat is er mis?"
"Niks maar-"
"Mal! Kom mee!" riep Evie en voor ik iets kon zeggen trok ze me al mee.
Ik keek Harry verontschuldigend aan en hij zuchtte.

Even later liet Evie me weer los.
"Wat is er aan de hand?"
"Eliza kreeg wat los van Zed over Skye."
Ik draaide me om en keek Eliza aan.
"En?"
"Ze had hem gekust voor hij wegging."
"Dat is een goed teken toch?"
"We denken van wel. Maar eigenlijk moet Zed meer vertellen over wat er is gebeurd. Alleen dan kunnen we het zeker weten." zei Evie.
"En waarom roep je mij er dan bij?"
"Jij kunt hem het laten vertellen met je magie gedoe."
"Hem forceren? Ik weet niet of dat zo'n goed idee is. Wie weet hoe hin gesprek verliep. Wat als het pijnlijk was. Ik bedoel. Zijn vriendin wist niet eens wie hij was!"
"Ja, dat is inderdaad best kut..." zei Eliza.
"Wacht, jongens praten toch vaker over zulke shit tegen jongens?" zei Evie.
"Ja, dus?" vroeg ik.
"Als we nou een van de jongens vragen of hij aan Zed wil vragen wat er gebeurde?"
"En wie wil je dat vragen? Zed is niet echt een pp." zei Eliza.
"Pp?" vroeg ik.
"Praat persoon."
"Oh."
"Misschien de gene die hem ook vertelde over je-weet-wel-wat, toch Eliza?" zei Evie een beetje overdreven.
"Je bedoelt Harry?" zei Eliza.
Ik keek die twee aan.
"Wat vertelde Harry aan Zed dan?"
"Niet belangrijk." zeiden ze tegelijk.
Ik keek die twee bedenkelijk aan.
"Oké...?"

Zed pov:
Dus gisteravond was echt... vreemd...
Ik wilde Skye zo graag haar herinneringen terug geven. Dan konden we weer samen zijn en konden we Mike stoppen...
"Zed?"
Ik werd uit mijn gedachten gehaald en keek op.
"Huh?"
Harry stond een paar meter verderop.
"Waar dacht je aan?" vroeg hij.
"Oh... Niks..."
"Oké... Kan ik iets vragen?"
"Ik ga niks zeggen over wat er gebeurde met Skye."
"Dat bedoelde ik niet..."
"Oh. Sorry, ik had verwacht dat de meiden je hadden gestuurd..."
"Nou nee. Over Mal gesproken..."
Ik keek hem verbaasd aan.
"Nee... Heb je het nog steeds niet gevraagd?!"
"Het is steeds-"
"Nee! Niks het is steeds geen goed moment."
Ik liep naar buiten en Harry volgde me.
"Waar ga je nu weer heen?"
"Ik ga kijken of je wel luistert naar die kapitein van je."
"Zed-"

Maar even later stond ik al bij Uma.
"Wat is er nu weer?" zei ze geïrriteerd.
"Niks!" zei Harry en ik rolde met m'n ogen.
"Oh echt joh?"
Hij zweeg en Uma grijnsde.
"Dus wat Cj zei is waar. Of niet soms?"
"Heeft Cj gezegd dat ik Mal ten huwelijk wil vragen?!" siste Harry.
Uma lachte.
"Nee, maar jij nu wel."
"Jij-!!"
"Kappen!" zei ik.
Ik keek Uma aan.
"Hij zit de hele zomer al te prutsen ermee en jij moet hem zeggen dat hij het gewoon moet doen."
"En hoezo?"
"Omdat jij zijn kapitein bent dus hopelijk luisterd hij dan wel."
Uma grinnikte.
"This life can test your nerves. That's when you get to work. You've gotta give in, give in, give in, take it on head first. It's like. Yea-Yea-Yea. Feeling invinsible. Yea-Yea-Yea you're so unstopable."
Ik grinnikte.
"Go, keep moving. Show how you're doing. Give it all you've got."
Uma keek Harry aan.
"Yea, you've gotta step up!"
Harry grinnikte.
"Ja, ja. Ik snap het. Maar zo makkelijk is het niet hoor!"
Uma rolde met haar ogen.
"Waar ben je nou zo bang voor? Jij houdt van haar en zij van jou. Wat is het probleem?"
Harry zweeg en ik keek Uma aan.
"Haal Mal, ik zorg dat hij niet weggaat." fluisterde ik.
Uma ging er vandoor en Harry keek me aan.
"Wat zijn jullie nu weer van-"
Maar twee mensen (?) grepen onze armen en een spoot iets in Harry's nek waardoor hij knock out ging.
"What the-?!"
Maar ook ik werd knock out gebracht.

Skye pov:
Dus ik zat weer op mijn kamer.
Alles was zo raar... En gisteravond al helemaal...
Ik zuchtte en keek uit het raam.
Achter het bos stond een groot gebouw. Het leek zo bekend maar ook weer niet.
Als ik mijn geheugen maar weer kreeg. Misschien werken de vallende ster wensen wel niet eens...
Er gleed een traan over mijn wang.
Wat als ik nooit echt zal weten wat er is gebeurd en wie ik echt ben.
Wat als ik niet die Claire ben? Wat als ik inderdaad vast gehouden wordt? Wat als... Wat als Zed gelijk had?
Ik liep naar benden en zocht naar Mike.

Even later zag ik hem lopen en ik ging achter hem aan.
"Hey Mike, kunnen we praten?"
Hij keek verschrikt om en ik zag toen twee mensen in die kamer op de grond liggen.
Zed en... iemand die ik niet herkende.
"Waar ben je mee bezig?!" riep ik.
"Claire, ga hier weg."
"Wat ga je met ze doen?"
"Wat ze verdienen."
Hij pakte een dolk en ik schrok.
"Nee! Je kan ze niet vermoorden!"
"En waarom niet?"
"Ze hebben niks gedaan. Je bent dan zelf een monster."
"Je weet niet waar je het over hebt."
Zed leek bij te komen en hij keek verward om zich heen.
"Mike. Laat ze met rust."
"Claire, ga terug naar je kamer."
"Nee. Je kan geen onschuldige mensen pijn doen."
"Onschuldig? Mensen? Dat zijn monsters! Die verdienen het niet om te leven!"
"Als ze dat niet verdienden deden ze dat niet!"
Die andere jongen leek ook bij te komen maar Mike draaide zich snel om en sneed hun beide kelen door.
"Nee!"
Mike ging ervandoor en sloot me bij die twee op.
Ze vielen op de grond en ik liet me op mijn knieën tussen hun invallen.
Ik legde mijn linker hand op Zed's schouder en mijn rechter hand op die andere gast z'n schouder.
"Het spijt me..." fluisterde ik en er gleed een traan over mijn wang.
Ik had niet door dat er paarse vonkjes uit mijn hander door hun lichamen gigen waardoor hun wonden heelden.
Ik snikte kort.
Zed had gelijk.
Ik moest oppassen voor Mike. Hij was het monster dat me pijn deed. Hij was het monster dat me mijn geheugen af nam.
Ik trok mijn handen terug en stapte achteruit.
"Nee..." mompelde ik en ik voelde me vreselijk.
Als ik Zed had gelooft waren ze nu niet dood!
Even leek het of Zed met zijn hand naar zijn keel ging en toen viel het me pas op dat de wonden van die twee weg waren.
Zed ging overeind zitten en keek me verbaasd aan.
"Skye?"
Het boeide me niet meer hoe mensen me noemden en ik omhelsde Zed.
"Ik dacht dat je dood was..."
"Ik wed dat je magie dit deed..."
"Mijn magie...?"
Die andere jongen wan ook overeind en hij keek net zo verbaasd op als Zed net deed.
"Skye?" zei hij verbaasd en ik liep achteruit.
"Is het dan echt zo...?" mompelde ik.
Zed knikte.
"Ja en dat zul je zelf ook snel begrijpen. Ik heb je iets belooft. Weet je nog?"
Ik knikte en ik hielp die twee overeind.
Zed keek van mij naar die andere jongen.
"Ik wed dat je zijn naam ook kwijt bent?"
Ik knikte.
De jongen grinnikte.
"Harry." zei hij.
Ergens deed het me iets herinneren maar het was vaag.
"Is alles oké?" vroeg Zed.
"Ik herinner me iets..."
"Net als gisteren..."
Ja oké, toen ik Zed kuste herinnerde ik me iets vlak voor ik mijn geheugen kwijt raakte.
Dat ik hem kuste en er was een paarse vonk, daarna was hij weg en de rest van de herinering was weg.
"Wat heriner jij je dan?" vroeg Harry.
"Van... Misschien is het beter als ik het niet hardop zeg..."
Ik keek de twee jongens aan.
"We kunnen hier beter weggaan..."