Dusk and Downfalls

[01] The Girl Who Sees

MAIA CLAIRE

I have a very brilliant idea for anyone who's willing to listen.

See, I think giving birth is out of style already. We've been doing that for millenia and honestly, coming out of the womb as wailing babies with zero free will is not fair.

So what if instead, we were just whisked here as teenagers with the complete ability to walk and speak for ourselves?

I would like that very much.

I would have looked around, said "Oops, wrong world." and go back to wherever souls stay in their free time.

Ang kaso ay hindi ganoon ang nangyari kaya wala akong choice kundi mag-improvise.

I'm just gonna go kill myself later.

Pero sa ngayon ay aattend muna ako sa mga natitira naming klase because apparently, education is the most important thing in the world. 80% ang passing grade sa entrance exam ng kabilang buhay.

Kidding, I want to see the people I love for the last time. And I hope you would bear with my corniness. I had to replace all my emotions with jokes.

I cannot say goodbye dahil hindi nila pwedeng malaman. Hindi na rin naman nila ako mapipigilan. Siguro ay yayakapin ko na lang sila, ipaparamdam ang mga bagay na hindi ko masabi. Gusto kong maging maganda ang huling ala-ala nila sa akin kaya kahit ayaw na ayaw ko rito ay pumasok ako sa kahuli-hulihang pagkakataon.

Well it's now lunch time and I hate my life even more.

Na-stuck ako sa classroom. Ang mga taong ipinunta ko rito ay naroon sa canteen at kumakain. Karamihan sa mga kaklase namin ay hindi na bumaba at mas piniling tapusin ang activities. Malapit na kasi ang sembreak at protocol daw na pahirapan muna kami para worth it ang ibibigay na bakasyon.

Personally, I don't give a damn about the schoolworks. Nahihiya lang talaga akong takasan ang mga kagrupo ko sa research.

"Hindi ba medyo malayo na sa topic yung mga sagot nila?" problemadong tanong ng leader namin.

My two other groupmates nodded in agreement. Pinagpatuloy ko ang pagbabasa sa mga sagot ng respondents, walang kwenta.

Can't blame them to be honest, wala rin namang kwenta yung topic namin.

"Paano 'yun? Baka paulitin pa tayo niyan?"

"Mag-iinterview tayo ulit?"

"Hoy naman, dayain na lang natin"

Palipat-lipat lang ang tingin ko sa tatlo habang nagdidiskusyon sila. Mababakas na ang stress sa mga pagmumukha nila habang ako ay mukha pa ring walang pakialam.

Would they find it weird if I hugged them? I wanna hug them. I wanna pat their heads and tell them that there's a bigger world out there and they don't have to take all of these too seriously.

But the outside world is actually not any better.

"Paano kung hanapin yung audio record ng interview? E'di nahuli tayo?"

"Mai, anong tingin mo?" Tumaas ang pareho kong kilay nang bigla nila akong lingunin.

Nagpanggap akong nag-iisip ng ilang segundo bago maingat na tumugon. "Siguro mag-settle na lang tayo sa mga sagot nila?"

Ito ang isa sa hindi ko maintindihan sa mga tao, tayo-tayo na nga lang ang narito, nagagawa pa nating maglokohan. What's the point? Bakit kailangang magsinungaling at mandaya? Imagine how much better the world would be if we were just genuine with each other. Imagine if you can trust everyone.