Make Me Believe (ASHLEY 4) ☑

Chapter 2

"Papa and mama are wearing black. You and light are wearing black, i also wears black. May namatay ba, kuya?" Wala sa sarili kong sambit.

I heard him sigh. Inalis ko ang ulo ko mula sa pagkakapatong sa balikat niya at tiningnan sya.

"Ano ba talaga ang nangyayari?"

"One of our men mistakenly shot a couple. Makikiramay tayo, ty."

Saglit pa akong natigilan, my eyebrow arched. "Makikiramay? You think the family your talking about, will let us, ha? Kuya?"

"Yes. May naiwang dalawang mga anak ang mag-asawa. At higit pa doon ay wala na."

Mapakla akong tumawa. "Ibig sabihin, ulila na ang mga batang naiwan ng mga taong napatay natin kuya?"

"Its not us who sho-"

"Kahit pa!" Sigaw ko, i saw light jump a bit from his seat. Galit kong tiningnan si paul na nagmamaneho. "Who are those people?"

Tiningnan ni paul si grey mula sa rear mirror bago ako sinagot. "Flo Untal and Dave Untal."

"Untal?" Kunot noo kong tanong.

"Yes. So ty, you can get the gun on your thigh now. Hindi tayo makikipagbarilan doon." Kalmado paring saad ni kuya.

Binagsak ko ang likuran ko sa backrest ng upuan. "I cant believe it. Paanong nagkamali ang mga tauhan natin, kuya? Its just too mababaw. "

"To be honest, ty. Di ko alam. Basta ang sabi ni papa, we need to act like a normal people-"

"Normal people?" Sarkastik kong sabi. "We are not normal, we are not gonna be normal. Bullshit." Mura ko.

Ang bigat ng aking dibdib. At alam ko kung bakit. This is the first time, i felt so guilty, knowing that someone died because of us. This is just so crazy.

"Paul, ihinto mo ang sasakyan." Utos ko. Paul didn't move. "Paul-"

"Hihinto naman talaga ang sasakyan dahil nandito na tayo." Pagputol ni kuya sa sabihin ko.

"Shit." Mura ko ng makita ko ang isang bahay na maraming taong naka-itim, habang ang iba ay umiiyak, umiinom ng kape at ang iba naman ay nagsusugal.

Lumabas si paul mula sa driver's seat at umikot para pagbuksan kami. Nauna akong lumabas at sumunod naman ang dalawa kong kapatid. I look around and observe the surroundings. May mga nakatambay na pulis car sa di kalayuan sa bahay. Tiningnan ko ang paparating na sasakyan. Huminto ito sa harapan ko at lumabas na sila papa at mama. Agad na lumapit si mama sa akin at niyakap ako.

"Don't worry, ok?" Malambing na sabi ni mama.

"Ma, ano ba talaga ang nangyayari? Kuya said it's mistaken, our men mistakenly shot two person but how come?" Tanong ko kay mama.

Nagkatinginan naman si papa at mama, nilapitan ako ni papa at hinawakan sa magkabilang balikat. "Anak, once We'll know the reason, We'll tell you, ok?"

Tumango nalang ako. Nanginginig ang buong katawan ko, nanlalamig ako, natatakot, kinakabahan.

Pumantay si kuya sa paglalakad ko, i look at him at nakita ko ang pasimple niyang patingin tingin sa paligid. "Do you still have your gun with you?"

"Yeah." Kunot noo kong sabi at luming linga nadin. At ng mapunta ang mata ko sa may malaking puno ay may nakita akong nakaputing lalaki, nakatingin din ito sa amin, sa akin.

"They're here." Bulong ko kay kuya.

"I know."

"You have your mes?"