NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

New common room

'We zijn er.'

Sneep wijst naar een grote bruine deur. We zitten ongeveer op de vierde verdieping, dus goed in het midden van de Griffoendor en Zwadderich leerlingenkamer en staan nu voor de deur van onze vertrekken.

'We hebben geen portret, maar een deur. Hij is behekst, waardoor je alleen met een wachtwoord binnen kan komen. Heeft één van jullie een suggestie?'

'Non desistas' zeg ik direct, wat me vragende blikken oplevert van Sneep en Draco. Natuurlijk kennen zij geen Latijn. Waarom zouden ze ook? Alleen Dreuzels leren de taal.

Geef nooit op.

Opgeven is zwak, volgens de regelgeving van Griffoendor. Niet altijd, dat weet ik zeker. Soms moet je opgeven omdat iets onmogelijk is en je je ongelijk moet erkennen, maar dit heeft een andere betekenis. Dit betekent dat je moet geloven in wat je doet.

We lopen onze vertrekken in. Ze zijn groot, valt me op. Voor mijn doen, tenminste. Ik hou van kleine, vertrouwde, knusse ruimtes. Alleen de woonkamer is al ruim, maar gelukkig wel bekleed met warme kleuren, zoals bruin en beige. Recht voor ons is een bank, daarachter een salontafel en daarachter zie ik nog net een haardvuur zachtjes branden. Links en rechts van de salontafel staan twee fauteuils, die groot genoeg zijn om per stuk er twee personen te laten zitten. Links en rechts van het haardvuur heb je twee deuren. Ze zijn hetzelfde bruin als de voordeur, maar dan kleiner.

'Links is de keuken en rechts is de badkamer,' legt Sneep uit.

Ik loop naar de keuken toe, en duw de deur open. De keuken is klein, maar schoon. Er is een tafeltje met aan de ene kant een klein bankje en aan de andere kant een stoel. Verder is er gewoon een fornuis en een oven.

De badkamer is niet veel groter dan de keuken, maar lijkt toch ruimer. Hij is slim ingedeeld, met in de hoek een douche en daar tegenover een wasbak. Er zit geen toilet in de badkamer, maar het lijkt me dat we dan beiden een eigen hebben in onze eigen kamer.

Als je binnenkomt en dan direct links of recht keert, zie je nog twee deuren naast je. De rechter heeft een rood embleem met een trotse leeuw op zich en de linker een groen embleem met een sluwe slang. Het zijn onze slaapkamers. Nieuwsgierig loop ik naar de mijne, terwijl ik de voetstappen van Draco naar de zijne hoor gaan.

De slaapkamer is redelijk ruim en in het midden staat een groot tweepersoonsbed, met felrode lakens. Aan beide kanten heb je een nachtkastje en tegen de muur tegenover het bed staat een ruime kledingkast. Hij lijkt groter dan de mijne thuis. Verder hangt aan de muur een levensgrote spiegel. Geweldig, dan kan ik elke ochtend mijn ochtendkop zien.

Na kort te hebben rondgekeken, loop ik terug naar Sneep, die nog steeds bij de voordeur staat en geduldig wacht. Ik inspecteer zo meteen mijn kamer wel even goed. Niet veel later komt ook Draco weer terug.

'Jullie slapen hier, in plaats van op de slaapzalen en jullie hebben je eigen badkamer, hoewel je ook de grote van de klassenoudsten mag gebruiken. In principe eet je in de Grote Zaal, maar snakcs kun je hier benuttigen in de keuken. Als je wilt kun je hier ook gewoon volle maaltijden koken, aangezien er gewoon een oven en een gasfornuis is.

'Wat is dat ding daar?' vraagt Draco. Hij staat in de deuropening van de keuken en wijst naar een apparaat op de kast. 

'Dat is een magnetron,' zeg ik grijnzend. Een dreuzelvoorwerp. Waarom zou hij het ook kennen. Draco kijkt me verward aan, maar besluit er niet verder op in te gaan. 

'Verder nog vragen?' Sneep staat al in de deuropening. 

'Niet dat ik weet,' zeg ik, en kijk even naar Draco, die ook zijn hoofd schudt.