NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Grimmauld place

Hermelien knikt instemmend. 'Hoe meer mensen van onze locatie weten, hoe gevaarlijker het is voor ze.'

We kletsen tot ver in de avond door over de bruiloft en de toekomstige plannen van het drietal. Uiteindelijk besluiten we maar om te gaan slapen, wetende dat we de slaap goed kunnen gebruiken. 

's Ochtends word ik ver voor de rest wakker. Het is zelfs nog donker buiten. Ik rek me even uit en kruip weg van de slaapzak. Voor het raam zit een donker silhouet, die zachtjes op het raam tikt. Ik open het en Trix vliegt naar binnen, meteen gevolgd door Hedwig. 

'Hoi jongens,' fluister ik naar de twee uilen. Ze krassen even zacht en zoeken een plek op een houten stoel om te gaan zitten. Trix krast nogmaals en ik kijk hem even streng aan. Als hij zo door gaat dan maakt hij de rest nog wakker. 

'Wat is er?' sis ik. Trix houdt zijn kop even schuin en ik rol met mijn ogen. 'Niet leuk doen nu. Heb je bericht?' 

'Die Italiaanse jongen vraagt naar je.'  

Mijn ogen worden ronde schoteltjes. Benno! Ik heb door al het gedoe van de afgelopen weken geen tijd gehad om naar iemand ook maar een brief te sturen, op Draco na. Benno moet vast bezorgd zijn. 

Ik zoek in mijn rugzak naar een pen en perkament. Opeens voel ik een klein rechthoekig stukje papier en haal het uit de rugzak. Het is de foto van mij en Hermelien. Ik leg het op een tafeltje naast de grote fauteuil. Als ik ook de pen en het perkament heb gevonden, ga ik in de fauteuil zitten en begin weer te schrijven.

'Allerleukste Draak,

Onkruid vergaat niet, dat weet je. Ja, onze bruiloft werd redelijk ruw verstoord, maar er zijn geen gewonden gevallen. Met mij gaat alles goed.

Het spijt me dat je Bijlhout moest martelen en dat ik niet bij je kon zijn. Het spijt me echt dat je zulke vreselijke dingen moet doormaken.

Op Zweinstein is het voorbij, dat beloof ik.

Zie je snel weer,

Kate

PS: dit is een foto van Hermelien en mij van de bruiloft.'

'Duplicatus,' fluister ik. De foto verdubbelt zich en ik vouw eentje mee in het perkament. 

Daarna haal ik een tweede stuk perkament te voorschijn en krabbel er een paar simpele zinnen op:

'Lieve Benno,

Het spijt me dat ik zo lang niks van me heb laten horen. Ik ben gezond en veilig. 

Ik zie je op Zweinstein weer.

Liefs, K.'

Ik loop naar de twee vogels toe, die ondertussen bijna liggen te slapen.

'Laat me met rust,' krast Trix geïrriteerd als ik voor ze sta. 

Ik grijns hoofdschuddend naar de vogel. 'Hedwig, wil jij hem voor mij bezorgen?'

'Waarom niet.'

Ik bind de brief vast aan haar poot en ze vliegt weg door het open raam. Het is ondertussen schemerachtig geworden en ik kijk de uil even na.

'Kate?' hoor ik opeens. Ik draai me om en zie Harry opkijken vanuit zijn slaapzak. 

'Goedemorgen' zeg ik vrolijk. Harry heeft een echte ochtendkop. Hij heeft zijn bril nog niet op en zijn haren zitten nog erger dan normaal. Hij kruipt moeilijk zijn slaapzak uit.

'Hoe laat is het?'

'Vroeg genoeg.'

Ik wijs op de klok, die nog steeds de vroege uren van de ochtend aangeeft. Ik stop het perkament en de overgebleven foto weer terug in mijn rugzak.