ARTEMIS

Hi. Hello. Welcome to my story of how my life change drastically all of a sudden. SURPRISE!

Okay, from the beginning. I was still at home preparing for school. My orphanage home. I’ve been an orphan since the day I was born. Never new my parent and never knew where I came from.

Someone knocked on my door and it swung open revealing Willa. Siya yung nanay-nanayan naming dito sa bahay ampunan. “Artemis gising ka na?” sabi niya habang dahan-dahan na binubuksan ang pinto.

“I’m awake in ready to go to hell.” sabi ko habang patuloy na linalagay sa bag ang mga gamit ko. Hindi naman gaanong kadami dala ko, just a pad of paper, one notebook and ball pen.

“Stop saying its hell Artemis. School is great.”

“Yeah. School is great.” I sarcastically said at sinaklay ang bago ko. “Alis na ako.” 

“Hindi ka mag aalmusal? Nag handa ako ng bacon and egg.” pagpigil niya sakin sa pag-alis. Bacon and egg huh? What a childish breakfast.

“Busog pa ako.” sinara ko kaagad yung pintuan at naglakad na paalis. Hindi ko na pinatapos kung anu man ang gusting sabihin niya sakin.

I’m really grateful for her allowing me to stay here and keep up with my attitude. Yeah. I have a bad attitude that’s why I’ve been kicked out millions of times from orphanages. This was my 20th orphanage and probably pinakamatagal kung tinuluyan.

It was the start of the semester at abala lahat ng bata dito sa bahay ampunan. Some of them are running a around with their messy uncombed hair and some are just chilling.

Yung kwarto ko ay nasa 3rd floor at ako lang ang nakatira doon. All of them are in the 2nd floor with their bunkmates and me? I’m just alone in my floor and in my room. Minding my own business. 

I passed by a couple of door before I reached the staircase pero bago yun dadaan muna ako sa pintuan na kung saan pinakiinisan kong tao dito.

“Uy buwan! Alis ka na?”

And their he is. Mr. Vincent Ruiz. Ang siga dito. Ayoko makipagaway dahil maaga pa at ayoko rin maging bad mood.

Isang hakbang nalang at nasa hagdan na ako pero ito siya nakaharang sa daan. Gusto ko nalang siyang itulak. Remind me to do that? Please.

“Anung kailangan mo?” I crossed my arms in front of him at ang loko ay nakangiti lang. The more na tumatagal ‘to lalong lumalakas ang feeling ko na itulak siya.

“Anu ba naman yan ang init naman agad ng ulo mo. Chill.”

“Wala akong panahon para sa kalokohan mo Vincent. Umali ka jan kung ayaw mong maospital.”

“ooohh! scray!” sabi niya habang umaktong natatakot siya. Inirapan ko nalang siya.

“Umalis ka na. Please.” never thought I would say that word. I just want to get out of this shithole and be gone already. Plus, ayokong nakikita ang pagmumukha ng lalakeng ito.

“Tam aba yung narinig ko? Ulitin mo nga hindi ko narinig ng maayos.”

“I’m not going to repeat what I said.”

“To bad, I’m not getting out of here.” he said annoyingly. Pinikit ko ang mata ko at huminga ng malalim. Slow and steady. Kailangan kong kumalma.

“Please. Go. Away.” I grabbed his shirt and pulled him so strong he landed on his butt. So much for being calm.

Iniwan ko siyang nakaupo parin sa sahig at pinagpatuloy ang pag-baba ng hagdan. Another obstacle cleared. A dozen to go. YAY!

Artemis and Apollo: The Seven SinsKde žijí příběhy. Začni objevovat