Ever After

XXXV. Beginner's luck

Bigla niya itong hinugot at itinutok sa leeg ni Vincent. "Say something and you'll die," mariin niyang sambit.

Tumawa si Vincent at pumalakpak ng tatlo. Maya-maya pa ay may nakapalibot nang mga lalaki kay Nickolas.

Sabat sabay siyang sinugod ng mga ito dahilan para hindi niya ito kayanin. Napaatras siya sa bangin nang hindi namamalayan at nahulog. Mabuti nalang at nakakapit siya sa lupa.

"I guess, you still don't have a gut to listen."

Vincent turned his back as he let Nickolas hanging on the cliff. But before he totally leave, he again turned his back to face him.

"Victoria kept a secret before she totally vanished. Napakatuso niya na kahit wala siya dito ay nasa kanya pa rin ang alas," saad niya at napailing iling pa. Ngumisi ito kay Nickolas.

"... and that secret has something to do about Eerah."

Tuluyan na siyang tumalikod at naglaho sa dilim kasama ang mga kakampi niya.

Nang mawala sila ay agad akong tumakbo patungo sa kinaroroonan ni Nickolas. But I'm late. As I came, he's already falling and the waters are ready to eat him up.

"Nickolas!"

Agad akong umalis sa kakahuyan at nagtungo sa dagat kung saan siya bumagsak.

Hinubad ko ang kalasag dahilan upang lumitaw ang bestidang suot ko na nakatago rito. Agad akong sumisid upang hanapin siya.

Dahil sa bigat ng kalasag na suot niya ay mabilis siyang lumubog. Agad ko siyang niyakap at inilangoy paahon.

"Nick," tawag ko sa kanya habang mahinang tinatapik ang pisngi niya. Inalis ko ang kalasag niya at inilapat ng tainga sa dibdib niya upang parinig ang tibok ng puso niya.

I gave him chest compressions and listened to his breathing until it became normal. Napatagilid siya at isinuka ang mga nainom na tubig.

I sighed in relief nang bumangon siya mula sa pagkakahiga. Ngunit napakunot ang noo niya nang makita ako. "Eerah?" And I don't know if he's still mad at me.

Napayuko ako. I didn't notice that tears already came flowing down my cheecks. "I'm sorry for escaping. I'm sorry if I became so selfish, so weak. I'm sorry."

Inilapat ko ang magkabilang palad sa mukha ko at tuluyan nang humikbi. I can't hold my emotions anymore. I feel like everything bad that's happening is my fault.

Then suddenly, both of his arms were already wrapped in me. He pulled me near his chest. He hugged me tight and carressed my hair.

"Sh, don't apologize, Eerah. All that matter to me now is that you're here... you came back. Just please, don't ever leave me again."

* * *

The night breeze gives some shivers in my skin. Niyakap ko ang jacket na nakapatong sa basa kong bestida. Inilibot ko ng tingin ang paligid. Nandito kami sa isang bayan sa pagitan ng kaharian ng Winzellia at Nemphis.

"We are here at the city of Aster. Kambal-bayan ng Aspel."

"Kambal-bayan?"

Ngumiti siya sa akin at tumango. He brushed his wet hair up with his fingers.

"The Winzellia is the only kingdom that separates the two city. At tsaka parehas din silang malayang bayan. Hindi sila sakop ng kahit anong kaharian."

Naglakad kami patungo sa tatlong palapag na bahay. It looks more like an apartment.

"Dito ako tumutuloy nang magsimulang magsanay ang mga baguhang kawal. Mas malapit ito sa Winzellia kaysa sa Aspel."

Pumasok kami sa isang kwarto sa ikalawang palapag. Lumabas siya at pagbalik ay may dala nang isang asul na bestida.