Euphonies of Bleeding Strings

Chapter 4

"Naku ma'am!" Agad na napasapo si manong sa kanyang noo ng mapagtanto ang problema.

He went out the car and checked the wheels. I can even hear him cursing out. I guess, I'm now in a bad situation. My heart skips a beat. Can I curse too?

Agad na bumalik si manong sa loob ng sasakyan and said the front tire was flat.

"Hindi ho pwede manong finals namin ngayon! Ma le-late ako!" Naiiyak na pahayag ko. "Wala bang shop na pwede umayos niyan kaagad manong?" Nag-aalalang tanong ko.

Nag-isip isip muna si manong Lando at maya maya ay nagsimula ng mag drive. "May malapit  ho ma'am. Kaso baka hindi to maayos kaagad."

Okay lang sana kung malapit nalang yung school namin kasi pwede akong maglakad. Makakaabot pa naman siguro itong sasakyan hanggang sa school kaso sigurado ako na si manong na naman ang mahihirapan dahil mas lalala ang sitwasyon, walang malapit na shop sa school. Si manong ang malalagot kay Papa pag nagkataon. And I'm not that selfish to make it happen.

I glanced at my watch. Oh my god. I still have eighteen minutes, aabot pa kaya ako?

"Kuya matagal pa po ba talaga?" Tanong ko sa nag-aayos ng gulong habang nakasilip sa bintana ng sasakyan.

"Naku miss matatagalan pa talaga. Mabuti  nga at nadala kaagad ng driver niyo rito dahil kung hindi mas malala pa aabutin nito." Aniya sabay sulyap saakin. Medyo bata pa siya ah, parang mas matanda lang siya saakin ng dalawa o tatlong taon.

I rolled my eyes out of frustration. I packed my things inside my bag and went out. I'll just gonna ride on a tricycle.

"Manong mag co-commute nalang ako. Exam ho kasi namin." Paalam ko kay manong.

Napakalmot siya sa ulo niya. "Pasensya na ho talaga ma'am. Naku malalagot ako talaga sa Papa niyo."

"Its okay manong, its no one's fault. Pwede bang parahan niyo na lang ako ng tricycle?"

Agad na pumara si manong ng mga tricycle kaso puno lahat! Saan ako uupo sa itaas?!

I glanced at my watch again, fifteen minutes to go and I will be doomed if hindi talaga ako makakarating on time! Sobrang dami pa naman ng sasagutan kapag finals, kukulangin ang one hour tapos ma le-late pa ako! I wanna say a lot of curses right now, but it would be inappropriate!

Pumara na naman si manong ng tricycle kaso hindi ito huminto sa harap namin dahil puno na ito.

Manong told me na he could rent the tricycle for some amount larger than what the driver could earn from his pasahero just for me to arrive on time for my exam. Pero kawawa naman yung estudyante na naunang makasakay. I'm sure papababain sila ng driver para lang saakin.

Later on, a guy riding on a motorcycle beeped in our direction. I can't see his face because he were wearing a helmet. Huminto sya sa harap ng sasakyan at tinignan ang sitwasyon nito.

"Anak ng!" Ani nito ng makita ang flat na gulong ng sasakyan. Tumawa siya ng bahagya at umismid.

I glared at him. How can he laugh in this kind of situation? It's not even funny at all!

Tumigil siya sa pagtawa ng makita ang talim ng mga titig ko sakanya.

"Hoy Rubid! Anong ginagawa mo dito? Anong oras na? Wala ka bang pasok?" Sabi ng lalaki na nag-aayos sa gulong ng sasakyan namin.

Kaya pala kumukulo ang dugo ko. It's the guy named Rubid. The one and only.

Tinaggal niya ang helmet niya at tinapak ang balikat ng lalake. "Bawal bang bumisita? Ilang araw din kasi kitang hindi nakita rito sa shop." Aniya.