Euphonies of Bleeding Strings

Chapter 4

Time flies so fast. Ang bilis ng ikot ng mundo, ngunit naririto parin ako sa dating kinatatayuan ko. Why can't I just step away from the things that's bothering me? Why can't I just let things flow the way I wanted to and not the way my parents wanted it to?

I let out a heavy sigh out of frustration. Humiga ako sa kama ko at niyakap ang malaki kong teddy bear na si Pooh.

I can't focus! Finals will be next week na, and we'll gonna have our moving up ceremony. At the same time after the final examination may sport fest na magaganap within our locality. All schools are required to have student participants in all sports.

Kung bakit pa kasi biglang nag-iba ang school calendar. Napaaga tuloy yung final examination namin. Nakakapagod pagsabayin yung training at pag-aaral...nakakapagod maging tuta sa mga magulang kong hindi man lang ako tinatanong kung ayos pa ba ako.

However, despite of my circumstance right now which is still inside the cage made by my parents, I'm somehow happy for Reon because at last he was able to follow what his heart wants.

Nang mag grade 10 kami, agad na nag switch si Reon ng preferred sports. He immediately took the try out for basketball varsity and passed it. Natutuwa ako, knowing that he took my advices seriously. He has now the courage, the bravery to face all the risks of following his own dreams he built for himself, and not the dreams other people has built for him.

When would I? Challes, it's been such a long time.

Dali dali akong bumaba mula sa kwarto ko pagkatapos kong maligo at mag-ayos. I woke up late, at kung hindi pa ako ginising ni Manang Wilma ay siguro inabutan na ako ng tanghali bago magising.

Nang makababa ako ay nalaman ko na nauna na pala pumunta ng school si Joan. Ba't hindi niya ako hinintay?

Tumuikhim si Manang, "Pinapasabi nga pala ni Joan hija na nauna na siyang nagpahatid kay Lando dahil hindi ka raw magising kahit anong katok nya sa pinto mo." Giit niya habang pinupunasan ang hapag kainan. "Kumain ka muna Challes." Dagdag niya.

Umiling iling ako. "Hindi na Manang, ma le-late na ako. Salamat ho."

"Naku exam pa naman ninyo, baka magutom ka niyan,  dahilan upang hindi ka makasagot ng maayos."

I smiled a bit. "Okay lang po talaga Manang." I assured her.

Umismid siya at nagsimula ng lagyan ng pagkain ang lunchbox ko. "Manang sa Cafeteria ako mag lu-lunch." Paalala ko sakanya.

"Eh pano kung bigla kang nagutom? Pupunta ka pa sa Cafeteria?" Aniya at tuluyan ng nilagay ang lunchbox sa bag ko.

Manang Wilma has been with us since I was five years old. Alam ko ay may dalawa siyang anak. Yung panganay niya ay may pamilya na, at yung pangalawa niya namang anak ay nasa bahay nila. Umuuwi lamang si manang matapos kaming maghapunan rito at bumabalik naman siya sa madaling araw.

My parents offered Manang to stay here, but she refused. Ayaw daw niyang iwan ng mag-isa lang ang anak niya sa bahay.

Maya maya din naman ay dumating na si Manong. Nag abang ako kaagad sa labas ng gate namin upang salubungin siya, at dali daling pumasok na sa sasakyan.

"Magandang umaga po." Ani Manong.

I greeted him back. "Good morning ho Manong."

"Matagal yata kayong nagising ma'am?" Tanong niya. Sino ba kasing hindi magigising ng maaga kung bugbog sarado katawan mo sa training. "Gusto ko nga po sana kayong hinatayin kaso nagpumilit si Joan na unahin na syang ihatid."

"It's fine manong." I assured him

I stopped reading my reviewers when manong said that there was something wrong with the car. Patungo na kasi sana ako ng school.