Adaletin Kanlı Davası

İzanami Misakil BÖLÜM 1 : Buluşma

"BULUŞMA"

Uzun zamandır beklediğim görüşmedeydim.Her zamanki gibi dün uyayamadığım için gözlerimin altında morluklar vardı.Buluşacağım kişi yakın bir arkadaşım olduğu için onları fondetenle kapatmaya gerek duymamıştım.Biraz gergin, kalbimdeki heyecanla sandalyeyi çektim ve oturdum.Onu bekletmiştim.O çoktan hasır sandalyesine oturmuş kafedeki garsona 2 limonata siparişi vermişti.
"Özür dilerim" diye mırıldandım ve yarı zorlama gülümsememi yüzüme yerleştirdim.Aynı ifadeyi mahkemede suçlulara müebbet aldığını söylerken ve tam bir pislik gibi davranırken de takınıyordum.Bu beni pek de sevilen biri yapmıyordu suçluların arasında.
Giydiğim beje çalan kahverengi mini eteğimle uyumlu kahverengi cüzdanımı masaya koydum.Ona baktım çok hoş olmuştu.Diz hizasında kısa kollu V yaka beyaz bir elbise giymişti.Üzerinde bahar çiçekleri olan beyaz ayakkabısıyla prenses modeli yaptığı kumral saçları zarif elbisesiyle uyum içersindeydi.
Kendi giydiğime baktım.Onunki kadar üzerime oturmuş muydu?yoksa absürt mü durmuştu?Ne zaman onun kadar iyi olabilecektim??Bu düşünceleri aklımdan kovmaya calıştım.Küçükken yaptığım gibi kendimi onunla karşılaştırmayı bırakmalıydım.Kendime kim oldugumu hatırlattım.21 yaşında son derece güzel Japonya'da bir savcıydım.O kimdi ki benden daha iyi olacakti?Düşüncelerim bana bile gerçekçi gelmedi.
Eskiden beri onu geçmek için ne yaptıysam boşa kürek çekmişim gibi gelmişti.Onu benden iyi yapan sıradanlığına ve temiz kalbine asla sahip olamayacığımı düşünmüştüm.Ben bir savcıydım.Her zaman doğru kararı almamış ve adaletsiz davranmış olabilirdim.Yani öyle çok da masum olmamın imkanı yoktu.
Aklımdan hızlıca geçen bu düşünceleri bir "tak"sesi böldü.Garson bardakta limonataları masaya bıraktı."Afiyet olsun" deyip gitti.Çoktan uzaklaşmış olmasına rağmen teşekkür ettim.Al işte eskiden kalan bir alışkanlık daha😒.
Tekrar Katya'ya-buluştuğum arkadaşıma- döndüm.Ve gülümseyerek:
-Uzun zaman oldu,dedim.O da gülümsedi.Lanet olsun gülünce çok tatlı oluyordu.Ona çoktan kaybetmiştim.Konuşmaya başladı.
-Nasıl gidiyor İzanami?En son üniversitedeyken görüşmüştük.
-Ahhh fena derecede yorucuuu.Bilirsin iş hayatında dinlenmek denilen bir şey yok.
Gergin gergin gülümsedim.
-Ah seni anlıyorum.Hafta içi 40 saat derse girip haftasonları da Alex'le vakit geçirmek hiç kolay değil,dedi nişan yüzüğünü göstererek.
-Ve sen-
-Evet hala bekarım,dedim.
Telefon konuşmalarmızda da aynı soruyu soruyordu.Bana göre nişan da evlilik de aptalcaydı.Tabii bunu ona söylemiyordum.Yeni nişanlanmış arkadaşınıza nişan'ın da evliliğinde...... derseniz pek de zekice olmaz.
Eskiden bunu çok yaşadığım için biliyorum,tepkileri çok iyi olmayacak.Neyse ne insanlara asıl düşüncemi söylememeye alıştım...Tek kaşını kaldırdı.

-Bana şu son çıktığın erkekten bahsetmeyecek misin?
Lanet olsun ki kızardım.Gözlerimi başka yöne çevirdim,utandığım zaman böyle yapardım.
-Eee Ethan'la pek görüşemiyoruz.İş saatlerimiz hiçbir zaman bunun için uygun olmuyor.
Kurnazca gülümseyerek:
-Anlıyorum,dedi.
Yüzümü başka yarafa çevirdim.Yüzümün kıpkırmızı olduğuna şüphe yoktu.Birkaç saniyeliğine bir duraklama yaşandı.Bunu yüzümün kızarıklığını geçirmeye fırsat bilerek limonatamdan birkaç yudum aldım.Sonunda gözlerimi onun yüzüne bakmaya zorladım.Yani evet biriyle çıkıyordum ve bunda utanılacak hiçbir şey yok.
En azından kendimi böyle düşündürmeye calışıyordum.

-Eee,hazır bu konuya girmişken sen beni Alex'le tanıştırmayacak mısın??
HAH!Kızarma sırası ondaydı.
Ancak beklediğimin tersine gözleri parıldamaya başladı.
-Eğer ikinizin de boş olduğu bir zaman olursa bunu ayarlayabilirim.Sen de Ethan'ı getirirsin,
dedi ve göz kırptı.
Bir şekilde beni gafil avlamayı başarıyordu.Yüzüm domatesleri kıskandıracak biçimde kırmızıya dönmeden önce telefonumdan bir mesaj geldi.
İçim rahatladı.Bundan sonra Katya'dan Ethan'la alakalı sorular geleceğini biliyordum.
Masadan telefonuma uzandım.Ve nefesim kesildi.
Bilinmeyen bir numara bana eski fabrika'ya gelmemi söylüyordu bir de konum atmıştı.