La Vie en Rose

Deel 7 - Een andere jongen

Voordat je begint met lezen, check even of je deel 5 al hebt gelezen, aangezien mij is opgevallen dat deze is overgeslagen door velen van jullie en dat is natuurlijk zonde. Bedankt alle intresse in mijn verhaal!

De kloppende hoofdpijn is ondraaglijk en dan heb ik het nog niet eens over de misselijkheid. Ik had al mijn hele koffer doorgespit, opzoek naar een paracetamol. Nergens was er één te bekennen. Ik voel de misselijkheid weer erger worden. De pizza van gisteren komt langzaam omhoog. Ik strompel naar het toilet en alles komt eruit. Ik heb dit toch echt allemaal aan mezelf te danken. Oké, en een beetje aan Riley. Ik heb frisse lucht nodig, besluit ik, en ik loop de veranda op. Ik neem plaats op precies dezelfde stoel als waarin ik gisteren gezoend werd door Riley. Ik snap níet hoe ik het weer voor elkaar krijg: Ik verkeer me in bijna ondraaglijk verdriet en besluit naar fucking Frankrijk te gaan om vervolgens helemaal van de wereld bijna in bed te belanden met een jongen die ik net drie dagen ken. Nee hoor, hele gezonde manier om zoiets te verwerken!

Een jongen verschijnt op het smalle weggetje: Riley. Oh god, ik ben hier nog helemaal niet mentaal klaar voor, ik voel me zo beroerd. "Hé Nien!" Zegt hij lachend. Nien? Sinds wanneer ben ik Nien voor hem? "Leef je nog een beetje?" Grinnikt hij. "Jij was ver, ver weg gisterenavond." "Je meent het." Reageer ik zuchtend, grijpend naar mijn bonkende voorhoofd. "Hierzo, dit helpt." Hij schuift een stripje pillen over de tafel. Het maakt me niet eens wat het is, alles beter dan hoe ik me nu voel. Ik slik twee pillen door met een paar grote slokken water. Het is even stil. Er hangt duidelijk een gespannen sfeer, hoe graag Riley ook wil laten blijken dat dat niet zo is. Hij schuifelt een beetje met zijn voeten en ademt in alsof hij iets wil zeggen, maar blijft dan stil. Dan begint hij toch met praten. "Dus uhh..gisteren hè," begint hij, "sorry daarvoor." Ik heb hem nog nooit zo gezien. Hij kwam altijd zo zelfverzekerd en arrogant over. "Ik had je niet moeten zoenen, niet net na dat je me zoiets heftigs had vertelt." Hij kijkt op en zijn ogen vinden de mijne. "En ik snap als het voelt alsof ik misbruik heb gemaakt van je situatie, weet je wel, je kwetsbaarheid enzo..." Ik sta perplex. Is dit echt dezelfde jongen als die ik drie dagen geleden leerde kennen? Dezelfde jongen die zo respectloos is geweest naar mij toe? Ik weet even niet wat ik moet zeggen. "Zal ik weggaan?" Vraagt hij dan. "Nee, nee, blijf, alsjeblieft." Komt er uit mijn mond. Hij knikt en gaat op de stoel naast mij zitten. "Je hoeft je niet te verontschuldigen," begin ik dan, "ik ging er gewoon in mee, dus maak je daar alsjeblieft niet druk over." Een klein glimlachje verschijnt op zijn gezicht. "Oké, mooi zo." Het is weer een tijdje stil.

"Je zag er gisteren beter uit," Zegt hij dan lachend, "last van een katertje toevallig?" Ja hoor, zo ken ik hem weer. "Thanks." Antwoord ik zo sarcastisch mogelijk. En ik maar denken dat het opeens een andere jongen was geworden. Wie houd ik ook voor de gek?