Kendimi güzel diye adlandıramazdım belki. Ne boyum uzundu, ne nefes kesen güzelliğim vardı; ne gözlerim renkliydi ne de ince belim, güzel bir fiziğim, kadife gibi sesim, bembeyaz tenim. Hikayelerden fırlamış bir kız değildim anlayacağınız. Zaten ben...
"Iııı olmaz. Geri kaçıl." deyip tekrar kolunun altından kurtulmaya çalıştım ama başarısız olunca yüzümü ona doğru döndüm. "Bıraksana."
"Tamam, sen kazandın sayarım."
"Olmaz."
"Sevmedim bu oyunu."
"Daha bitmedi ama."
"Ne zaman bitecek?"
"Ne zaman küslüğümü bitirtirsen."
"Daha ne yapılır bilmiyorum."
"..."
Diğer elinin parmakları suratıma uzanıp yavaşça dolanmaya başlamıştı. Kızardıysam bunu saklayacak bir karanlık vardı elhamdülillah. Biraz daha yanaştı. Göğsüm hızla inip kalkarken omzuna tutup geri doğru ittim. Geri gitmesine sebep olamayacak bir itme olsa bile ileri gelmesine de engel olmuş, durmuştu.
"Bu iddia çok mu önemli sanki?" Hayal kırıklığı sesine yansımış bir şekilde konuşmuştu.
"Daha bitmedi. Küsüm hâlâ."
"Peki." deyip elini üzerimden çekti ve uzaklaştı, her zamanki gibi yatağın öbür ucuna kaydı. Sırtını dönüp hiç ses etmeden durdu. Kırılmış mıydı?
"Sefa?"
Ses yok.
"Sefa?"
"Hâlâ küssen umrunda olmamalıyım. İsmimi seslenmeye son ver. Böyle küsülmez. Madem çok istiyorsun, ben sana hem nasıl küseceğini öğretir hem barışmaya çalışan rolümü yerine getiririm."
"Ama---"
"Daha incir mevsimine çok var Hülya. Böyle giderse o zamana dek küs kalacağız. Bırak da sana nasıl küsülür göstereyim."
Sustum, sustu. Odada derin bir sessizlik hakim olsa da ikimizin de uyumadığını biliyordum. İçim sıkılmıştı. Bu durumu uzatmıştım ve düzeltmeliydim.
Йой! Нажаль, це зображення не відповідає нашим правилам. Щоб продовжити публікацію, будь ласка, видаліть його або завантажте інше.
☼
☼
☼
☼
☼
"Ey kendini insan bilen insan! Kendini oku!" cümlesini rehber ederek eşinin kötülüklerini okumak yerine kendini okumak, yani tanımak gerekir. Zaten kâmil insan olmanın yolu da insanın kendini tanımasından geçer. Enaniyetle kendini beğenen insan olgunlaşamaz. "Nefsini beğenen ve nefsine itimat eden bedbahttır, nefsinin ayıbını gören bahtiyardır."
Nefsinin ayıbını gören bahtiyar insan, eşinin jest ve mimiklerinden mana çıkararak eleştirmek yerine kendini okur, hatalarını tashih eder. Böylece mutluluğu yakalamakta ilk adımı atmış olur.
İşte o zaman evlilik, eşlerin "Neden öylesin? Neden böylesin?" Veya "ben iyiyim, sen kötüsün" savaşının yapıldığı ve sürekli eleştiri oklarının atıldığı yer olmaktan çıkar.
