მხოლოდ ჩემი/Only mine

13

მარის pov:

თვალებს ნელა ვახელ. ორი მამაკაცის ხმა ჩამესმის. თავი ისე საშინლად მტკივა. ადგომას ვცდილობ მაგრამ
-აუჩ!
თავზე ხელი ვიტაკე და ისევ იმ პოზაში დავბრუნდი. ჯერ ვიღაც უცხო სხეული მომიახლოვდა შემდეგ კი ნამჯუნი.
-პაციენტმა გაიღვიძა ახლა კი შემიძლია წავიდე. გთხოვთ ყველაფერი ისე გააკეთეთ როგორც ჩემს მიერ მოცემულ რეცეპტში *დანიშნულებაში* წერია. (ექმიმი)
-კარგით ექიმო და გმადლობთ. (ნამჯუნი)
ნამჯუნმა ექიმი გააცილა და ჩემთან მოვიდა.
-ექიმი აქ რატო იყო?
-აჰჰ...არაფერი არ გახსოვს? კაი მოგიყვები..ესეიგი დილას რაღაცის დავარდნის ხმამ გამაღვიძა, ავდექი ქვემოთ ჩამოვედი და დაგინახე რო დაბლა უგონოდ ეგდე. შემდეგ ჩემს პირად ექიმს დავურეკე...სულ ესაა (ნამჯუნი)
-ა ხო..და მართლა რა თქვა ექიმმა? რა მჭირს?
-გაინტერესებს? არ მინდა რომ უფრო გეტკინოს ამიტომ მირჩევნია ეს საიდუმლოდ დარჩეს (ნამჯუნი)
-მეტყვი?!
-პატარავ ჩემთან ტონს ნუ უწევ თორემ არაფერი დამიშლის იმის გაკეთებას რაც ახლა ძალიან მინდა....მაგრამ საღამომდე მოვითმენ (ნამჯუნი)
-ნამჯუნ რაც გინდა ის გიქნია უბრალოდ მითხარი რა თქვა ექიმმა!
-ტვინის სიმსივნე გაქ, მე3 სტადია (ყველაზე რთული მესამე და მეოთხე სტადიებია სოუუ) შეიძლევბოდა ამნეზია დაგმართნოდა და აღარაფერი გემახსოვრებოდა მაგრამ გადარჩი. გეკრძალება: ისეთი საგნები რომლიდანაც ელექტრონული გამოსხივება მიმდინარეობს (ტელეფონი ტელევიზორი კომპიუტერი) ნერვიულობა-მაგრამ ძვირფასო ამას ვერ შეგპირდები...(ნამჯუნი)
თავში ნამჯუნის მიერ ნათქვამი ორი სიტყვა მიტრიალებდა „ტვინის სიმსივნე“, მის დანარჩენ სიტყვებს ყურადღება აღარ მიმიქცევია. ვგრძნობდი როგორ ამიცრემლიანდა თვალები და როგორ ჩამოგორდა ცრემლი ლოყაზე.
-ნ-ნამჯუნ..
-ბატონო (ნამჯუნი)
-დიდი ხანია რაც სიმსივნე მაქვს?
-კი (ნამჯუნი)
-გამოდის რომ ეს ყველამ იცოდა ჩემს გარდა
-ხო ძვირფასო, შენ ამას გიმალავდნენ. ახლა კიდე მიდი და შენი საყვარელი შუგა გაამართლე (ნამჯუნი)
-ნამჯუნ
-ვაიმეეე ვიცი რო ნამჯუნი მქვია რა გინდა?! (ნამჯუნი)
-შეგიძლია ერთი თხოვნა შემისრულო? გთხოვ...
-მაინც რა? (ნამჯუნი)
-მინდა რომ ჯენის დაველაპარაკო
-კარგი. მხოლოდ ერთხელ და იცოდე ცოტახნით. მეც აქ ვიქნები რომ რამე არ წამოგცდეს (ნამჯუნი)
ნამჯუნმა თავისი ტელეფონი მომცა და მეც მალევე დავურეკე ჯენის.

ჯენის pov:

მე და თეჰიონი ისევ შუგასთან ვიყავით რადგან არ გვინდოდა ის მარტო დაგვეტოვებინა. ახლა ოთახში მარტო ვარ და ვალაგებ. უცბად ჩემი ტელეფონი რეკავს. გამიკვირდა რადგან უცხო ნომერი მირეკავდა თან ვიდეო ზარით. ვუპასუხე და პირი ღია დამრჩა *ძალიან გამიკვირდა*
-მ-მ-მარი???!
-ჯენ (მარი)
ვხედავდი როგორ ტიროდა.
-მარი სად ხარ? ხომ კარგად ხარ? იცი ყველანი როგორ ვნერვიულობთ შენზე? ძალიან მოგვენატრე    *ტირილით ვეუბნები*
-ნამჯუნთან ერთად ვარ...ყველაფერი რიგზეა...მეც ძალიან მომენატრეთ (მარი)
-ნამჯუნი? ნამჯუნი ვინ არის? მასთან რა გინდა?
-ის ჰანბინის ძმაკაცია. (მარი)
ვატყობდი რომ მარი ცუდად იყო და რაღაცის თქმას ცდილობდა.
-მარი მან ხომ არაფერი არ დაგიშავა?
-ა-არა ყველაფერი კარგადაა. (მარი)
-კარგი მაგრამ...
ვგრძნობდი რომ მარი თავს მარიდებდა.
- ჯენ რაღაც უნდა გკითხო ოღონდ დამპირდი რომ სიმართლეს მეტყვი კაი? (მარი)
-კარგი გპირდები
-იცოდი რომ ტვინის სიმსივნე მქონდა? (მარი)
როცა მარიმ ეს კითხვა დასვა ადგილზევე გავიყინე.
-მარი იცი....ამას იმიტომ გიმალავდით რომ....
-უკვე აღარაფერი არ არის დასამალი...(მარი)
-მარი შენთვის სიურპრიზი მაქ
-რააააა? (მარი)
-ბავშვის სქესი გავიგეთ
-მართლააა? (მარი)
-გოგოაა♡
-აუ რა მაგარია (მარი)
-მარი როდის დაბრუნდები?
-არვიცი ჯერ არა. ცოტახნით დასვენება მინდა. (მარი)
-კარგი♡
-ჯენ შეგიძლია რომ ჩვენი საუბრის შესახებ არავის უთხრა? მითუმეტეს შუგას (მარი)
-რატო?
-უბრალოდ (მარი)
-კარგი ვნახოთ...

მარის pov:
ნამჯუნმა მანიშნა რომ გამეთიშა
-ჯენ ახლა უნდა დაგემშვიდობო
-კარგი (ჯენი)
ნამჯუნს ტელეფონი დავუბრუნე და ოთახში ასვლა დავაპირე მაგრამ შემაჩერა
-პატარავ ჯერ უნდა ჭამო (ნამჯუნი)
-არ მინდა
-გკითხე?! დროზე სამზარეულოში შედი და ჭამე! (ნამჯუნი)
ნამჯუნს აღარ შევეპასუხე და სამზარეულოში გავედი.

_______________
თუ არც დაავოუთებთ და არც დააკომენტარებთ არც მე აღარ გავაგრძელებ წერას❤

😴