Küçüğüm'

'31'

Şu anda utançtan kafamı yatağın altına gömmüş ağlıyordum. Az önce nasıl öyle bişey diyebilmiştim anlamıyorum. Burhan benim hiç bişeyim değildi ama onunla birlikte olmayı istemiştim. Hemde haddinden fazla.

Gözyaşlarımı silerek kafamı yorganın altından çıkarttım. Burhan dışarıya çıkmıştı Evde sadece ben ve Yasemin Hanım vardık.Yavaşça merdivenleri inerek yanına doğru ilerledim. Mutfakta oturmuş fasülyeleri ayıklıyordu. Bi anda beni görünce korktu ve elindeki tepsi düşecek gibi oldu.

Anı bi reflexle tepsiyi yakaladım ve ona uzattım.

"Yasemin abla azcık konuşalım mı"

"Olur , Asel Hanım."

"Lütfen bana sadece Asel de."

Gülümsedi. Ve fasülyeleri ayıklamaya devam etti.

"Yasemin abla senin çocukların var mı hiç bahsetmedin?"

"Var kızım hemde 2 tane birisi 16 yaşında kız diğeri ise 22 yaşında erkek"

"Hımm abla sen hiç onları terk etmeyi düşündün mü?"

"Benim eşim ben küçük kıza hamileyken bizi terk etti gitti.Onlara hem anne hem baba oldum.Senelerce ikisine de bakmak çok zordu. Bazen yiyecek ekmek bulamıyordum. Sütüm kesiliyordu küçük kızımı emziremiyordum. Ama hiç bi zaman bırakmadım. Bırakmamda onlar benim herşeyim.Eğer olmasa dayanacak gücüm olmaz. İleride Allah inşallah size de evlat nasip eder. İkinizin de mükemmel ebeveyn olacağınıza eminim."

"Burhan çocukları seviyor mu ki?"

"Burhan Bey çocuklara bayılır. Bakma sert birisi olarak gözüktüğüne görsen çocuklar için birsürü şey yaptı. Her  ay yüklü bi miktarda bağışta bulunur yetimhaneye.Burhan bey kadar çocuklara düşkün birisi görmedim."

Gülümsedim . Ondan çok güzel bi  baba olurdu buna eminim. Yasemin ablayla biraz daha sohbet ettikten sonra odama çıkarak uzandım. Hayatım çok değişmişti hemde fazlasıyla.En önemlisi ben bile değişmiştim. Eskisi gibi değildim eski Asel olsa bi erkeğin evinde kalcak he kimse inanmazdım. Ben bile inanmazdım.  Ama dediğim gibi herşey değişmişti.

Utanmaya devam ettiğim için merdivenlerden ayak sesi geldiğini duyar duymaz gözlerimi sımsıkı kapattım ve pike kafamın üzerine doğru çektim.Umarım uyuduğumu düşünürdü.

Adım sesleri gittikçe yaklaşıyordu. Odama girdiğini fark ettiğimde kalbim daha hızlı atmaya başladı. Yatağımın yanında oluşan ağırlık hissiyatıyla gülümsememeye çalıştım.

Kesinlikle uyuyorsun Asel"

Burhan'ın sesiyle gözlerimi açtım. Nasıl anlamıştı ki.Şansıma küfür ederek elimle Burhan'a pikenin altından konuşmaya devam ettim.

"Git burdaan,çok uykum var"

Burhan kolumdan tutup çekerek hızla ayağa doğru kaldırdı. Kaşlarımı çatarak ona bakmaya çalıştım ama çok utanıyordum gözlerimi duvara doğru çevirdim.

Çenemden tuttu ve kurumuş dudaklarına minik bir öpücük kondurdu.

"Güzelim utanmana gerek yok. Geçti gitti. Hadi kalk yemeğe çıkalım. "

Elimden tutarak ayağa doğru kaldırdı.Gülümseyerek kıyafet dolabımın oraya yöneldim.Tam o sırada  odanın kapısı sert bi şekilde çaldı.

"Gel"

Bora telaşlı bi şekilde içeriye girdi.

"Abi Bahri Yılmazer geldi , hemde çok fazla adamla. Oğlumun intikamını alacağım diye bağrıyor. Hemen aşağı gelmen gerek"

(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)

14 K olduk :)  iyiki varsınız ❤