UMUT DOLU DİYARLAR II' nin ikinci kitabı
Aşk ve sevgi arasında kalan bir adam.
Aşkta kaybettiğini sevgide bulabilir mi?
İhanete uğrayan bir aşk ikinci bir şansı hak eder mi?
Aşkının sonuna kadar giden bir kadın.
Her şeyini kaybedecek kadar ilerles...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4.BÖLÜM:
İZ KALIR, YARA KABUK BAĞLAR
Tutulmak...
Birine delicesine tutulduğun zaman aklın, dengin şaşıyor değil mi?
Kendini öyle unutur hale geliyorsun ki... Hissettiklerinin gerçek bir aşk olduğunu sanıyorsun. Ama şöyle bir şey de var ki. İnsan, insana âşık olmuyor. Onun sana göstermiş olduğu aşka âşık oluyorsun. Oysaki, insan insana âşık olmalı değil mi?
Peki, ya aşkın için nereleri göze alabilirsin? Canını göze alabilir misin? O aşk için canından vazgeçebilir misin?
İsmi Barlas'tı. Bir kuş gibi havada özgürce uçarken bir yanda da yeryüzünün askeriydi. İkisinin aynı kişi olması beni hayrete düşürüyordu. Sert ve sakin görünse de aslında sinirli biri gibiydi.
Annemin hep bahsettiği Şırnak'taki asker, Barlas'tı demek. Peki, neden aynı zamanda pilotluk yapıyordu ve Buket'in olmadığı zamanlarda hostesliğini yaptığım uçağın pilotuyla neden şimdi karşılaşıyorduk?
O kadar zamandır görmediğim yüz, şimdi hayatımın parçası olmuştu. O bir askerdi. Annemin emri altında askerliğini yapan biriydi işte. Yüzük dolu parmakları bende meraka yol açıyordu. Her bir yüzüğün ayrı hikayesi parmaklarındaydı. Sanki o hikayeleri kendisi yaşamış gibi...
Mahalleden daha ayrılmamıştım. Bizim sokakta düşünceli bir şekilde ağır ağır yürürken yanıma şen şakrak bir şekilde Arda belirdi. Daha ne olduğunu anlayamadan kendimi kollarında bulurken çığlığım, sokakta yankılandı. Saçlarını çektiğim sırada söylenmeye başladım.
"Manyak! Ne yapıyorsun ya!"
"Çikolata Avaresi saçımdan ne istiyorsun! Ah, bırak." hâlâ saçını çektiğim halde beni bırakmamıştı.
"Sen, beni bırakırsan neden olmasın!" aklı yerine yeni gelircesine dudaklarının arasından bir 'ha' çıkarken yere indirdi.
Yere indiğim gibi saçlarımı düzelttim ve Arda abime ters bir bakış attım. "Ne oldu yine Arda abiciğim? Da beni, sevincin olarak kullandın?"
