A Little Braver

CHAPTER 10

Nataranta siya nang ma-realize ang nagawa ngunit huli na ang lahat.

"Hello?" Bungad ng malamyos na tinig sa kabilang linya.

Napahawak siya sa parte ng dibdib niya kung saan naka-locate ang puso. It was beating so darn fast!

Fuck! I should get myself checked!

"Hello?" Ulit ni Xianne nang hindi siya makasagot agad.

He cleared his throat and took a deep breath before answering. "Hey, it's me Storm." Shit! What am I saying? She already knows that it's me who's calling. Fuck! "Ahm. Kakamustahin lang sana kita."

There was a long silence at the end of the line before she spoke again. "Ayos lang naman ako. Ikaw?"

Di niya namalayan na napangiti siya sa narinig. "I'm fine. Just -"

Kumunot ang noo niya ng makarinig ng lalaking boses sa kabilang linya. Nasundan iyon ng boses ng babae. Mukhang hindi mag-isa si Xianne.

"Wait, where are you?"

"Still in the office. May tinatapos pa kasi ako."

He looked at the wall clock. "Xianne, it's past eight already. Kumain ka na ba?" Aniya na halata sa boses ang pag-aalala.

"Hindi pa." Mabilis na sagot nito.

He hurriedly ended the call and walked towards the door.

*****

Xianne confusedly stared at her phone. Bigla na lang kasing naputol ang tawag ni Storm.

Ano kayang nangyari do'n?

Itinabi niya ang cellphone saka pinagpatuloy ang ginagawa.

Kailangan kasi nilang tapusin ang financial reports at iba pang accounting documents. Pilit iyon pinapatapos ng kanilang supervisor na ngayon ay missing in action na ikinainis nilang lahat.

Di niya alam kung pinapahirapan ba siya nito dahil sa pag-absent niya ng tatlong araw o ano. Pero bakit kasama pa ang mga ka-office mates niya?

Nahuli din kasi sila ng kanilang supervisor na nagchi-chikahan tungkol sa biglaang pag-absent niya. Hindi niya nai-kwento sa mga ito na si Storm talaga ang may pakana noon at nahila lang siya. Alam kasi ni Xianne na iba ang iisipin ng mga katrabaho.

Baka naman kailangan na talaga ito.

She stretched her arms then her back. Minasahe niya din ang sariling mga balikat at leeg. Nagpatuloy siya sa pag-type pagkatapos ayusin ang suot na salamin.

This day is really tiring!

"-si Sir Storm nga yun."

Nagpantig ang tenga niya nang marinig ang pangalan ni Storm na pinag-uusapan nila Gio. It caught her attention and she let herself eavesdrop at the conversation of her officemates.

"'Di nga? Parang jino-joke time mo naman ako, eh." Ani Laisa kay Jaja.

She continued multi-tasking - typing and eavesdropping at the same time.

"Totoo nga, girl. Nakita ng dalawang mga mata ko kanina. Nabunggo nga ng isang employee si Sir Storm pero hindi ito nagalit! Lahat kaming nandun nagulantang!" Malakas na kwento ni Jaja.

She heard everyone - except her - gasped in shock.

"Seryoso? Magugunaw na ba ang mundo?" Naghi-histeryong komento ni Nicole.

"O baka naman may sakit si sir kaya nagde-deliryo na!" Banat pa ni Laisa.

Jaja answered. "Unbelievable, but it's true guys. Tinulungan niya pa ngang pulutin yung mga papel na nahulog ng babae. Then he said and I quote, "It's ok. Just be careful next time."

Napaigtad siya nang tumili ang mga ito.

"Baka naman type niya yung si ate girl." Saad ni Gio.

Biglang tumahimik ang paligid niya pagkarinig niyon.

Natigilan din siya.

Hindi naman imposible na magkagusto si Storm sa isang babae. Ang swerte naman ng taong iyon pag nagkataon. Naniniwala siya na kung sino man ang magugustuhan ni Storm ay iyon na ang pinakaswerteng babae sa buong mundo.

Who wouldn't like him anyways? He's kind, soft-hearted, smart, and a gentleman. Plus points na lang ang pagiging gwapo nito at mayaman.

She felt a sting of pain in her chest after thinking about it.

Ano ba tong nararamdaman ko? Bakit bigla akong nalungkot?

Nag-angat siya ng tingin ng maramdaman ang titig ng mga kasama. Their faces seemed apologetic.

"Bakit?" Tanong niya sa mga ito.

"Sorry." Paghingi ng tawad ni Gio.

She looked at him questioningly. "Para saan?"

"Di ba kasi, kayo ni Sir... I mean may something..." Nauutal na sagot nito.

Napatawa siya ng mahina. "Wala no. Walang ganun samin."

Nakahinga naman ng maluwag si Gio sa sinabi niya. But a part of her felt sad. Dahil ba yun sa sinabi niya? Bakit naman? Why is she affected?

Magpapatuloy na sana silang lahat sa pagta-trabaho nang biglang bumukas ang pinto ng opisina!

Nagulat sila ng makitang si Storm iyon. Hindi maipinta ang mukha nito. His expression was grim - his eyebrows were forming a straight line and his lips thinned. He's also clenching his teeth.

Dahil sa expression na iyon, napalunok ang mga katrabaho niya. Pero sa di malamang kadahilanan, di siya natakot sa binata.

She looked at him with a confused look. "Ayos ka lang ba? May kailangan ka?" She managed to ask.

His expression suddenly turned to a calm one. "Do you know that it's already past eight? At sinabi mo pang hindi ka pa kumakain!"

They flinched when he raised his voice.

Wait. Is he furious because I told him that I haven't eaten yet?

Kinilig siya bigla at lihim na napangiti.

Storm closed his eyes to contain his anger and sighed. "Bukas niyo na ipagpatuloy yan. Let's call it a day." He calmly said.

Pagkasabi niya nun, mabilis pa sa alas kwatro na gumalaw ang mga kasama at nag-unahan na lumabas ng opisina dahilan para matawa siya ng mahina. Iiling-iling na sumunod siya sa mga ito.

Nagpaalam sila sa isa't-isa pagkalabas nila ng building. Iba-iba kasi sila ng daan pauwi. Naiwan silang dalawa ni Storm.

"Sige, mauna na din ako." Paalam niya dito.

"Let's eat dinner first." He uttered. "Ahm, di pa din kasi ako kumakain ng hapunan." Aya nito na hindi tumitingin sa kaniya.

He looks shy and cute!

Hindi niya rin naman kayang tanggihan ang alok nito.

She smiled at him. "Sige. Tara?"