Kunstlicht

Spaar je adem

Jason drukte met de duim van zijn rechter hand op het hartvormige symbool, dat aan de binnenkant van zijn pols was getattoeerd. Meteen genereerde de chip in zijn slaap een holografische projectie van zijn vitale functies die alleen voor hem zichtbaar was. In de linker kolom waren 7 van de 10 vierkantjes groen verlicht, wat betekende dat zijn energiepeil rond de 70% lag. Dat was niet bepaald hoog voor dit tijdstip van de dag, 10 uur 's ochtends. Vermoedelijk kwam dit omdat hij de afgelopen nacht zeer slecht had geslapen. Zijn hartslag was 113 slagen per minuut, vrij hoog aangezien hij stil zat, maar ook dit was niet verwonderlijk. Hij was slechts een van de drie journalisten die deze vergadering mocht bijwonen.naast hem zat Katja, de bruinharige journalist met de vale huid van een concurerrend dagblad. et de handen in haar schoot gevouwen staarde ze strak voor haar uit. Ze haalde erg traag en diep adem, een teken dat ze haar quotum naderde. Jason vroeg zich verbijsterd af hoe dat nu al mogelijk was. Waarschijnlijk had ze de hele afgelopen nacht wild gefeest en gedanst, dat was de enige verklaring die hij zo gauw kon bedenken.
De kanariegele, dubbele deuren naar de vergaderzaal zwaaiden geluidloos open en een man in smoking wenkte dat de afgezanten van de pers binnen mochten komen. Zwijgend stonden ze tegelijkertijd op en volgden hem. Het bombardement van het Binnenhof was inmiddels alweer ruim drie jaar geleden en het gebouw was vanaf de grond opnieuw opgebouwd. Twee maanden geleden was de officiele opening, waar Jason niet bij kon zijn omdat het 's avonds was en hij zijn quotem al gehaald had door vervelende omstandigheden. Het was voor hem dus de eerste keer dat hij hier binnen was. Zijn ogen gleden door de vernieuwde Tweede Kamer. De architecten hadden voor een compleet nieuw ontwerp gekozen, een minder formeel ontwerp. Het beviel hem wel. Het meest opvallende was de publiekstribune, die behoorlijk was gekrompen. Dit was logisch, sinds transparantie bij regeringsvergadeingen niet meer vanzelfsprekend was.
Voorzitter Linsbergen opende de vergadering.
"Goedemorgen, wij zijn hier bijeen om het aanscherpen van de wet aangaande de Oxygeniumbelasting te bespreken. Hoewel de maatschappelijke onrust die na het invoeren van deze belasting ontstond niet verminderd is, is het verhogen van de belasting met 15% voor de middencategorie noodzakelijk, mede om de omkosten te dekken. We zullen vandaag naar alle voors en tegens van de vertegenwoordigde politieke partijen luisteren om vervolgens een stemming te houden." Er viel een korte stilte, terwijl de politici hun digitale notities erbij pakten. Jason benutte deze pauze om bovenaan een nieuw document op zijn palmtop het onderwerp van de vergadering neer te zetten.Marisca Lantinga van de Groene Partij nam het woord.
"Mevrouw de voorzitter, hoewel de protesten van het volk volkomen te begrijpen zijn, leven we helaas in de schaduw van de fouten die generaties voor ons hebben gemaakt. Zoals een ieder weet hebben we niet meer de beschikking over oneindig veel zuurstof zoals dat vroeger het geval was.  De aanhoudende smog in de lucht zorgt ervoor dat vegetatie nauwelijks meer groeit, dus tot de lucht voldoende gereinigd is zitten we vast in een viseuze cirkel. We gebruiken de oxygeniumbelasting om deze reiniging te realiseren en hoewel dit op korte termijn dus onaangenaam vooor de mensen is, zal het ons op lange termijn redden. Ik ben het dus met meneer Van Gastel, initiatiefnemer van dit spoeddebat eens en zou er zelfs het voorstel aan toe willen voegen om niet alleen de belasting voor de middencategorie te verhogen, maar ook om het zuurstofquotem voor categorie 1 en 3 te verlagen." Er klonken  hier en daar wat ontstelde reacties. De lijsttrekker van de Ouderenpartij kreeg het woord.
"Met alle respect mevrouw de voorzitter, het zuurstofquotum voor categorie 3 is al vrij laag. Ik vind het hele categorische systeem sowieso belachelijk, hoe kunnen we, hoe durven we zelfs te overwegen om een grote groep van de bevolking zo te benadelen. Derk van Lanschot van de extreem rechtse partij Eigen Land Eerst, rook bloed en dook er bovenop.
"Omdat 50+ers nou eenmaal minder zuurstof nodig hebben. Ze hoeven nog maar 25 jaar tot de eindleeftijd van 75, mevrouw de voorzitter. De meesten stoppen al rond hun 60ste met werken. Waar hebben ze al die zuurstof die ze nu nog krijgen voor nodig?"
"Bent u voor of tegen de belastingverhoging voor categorie, meneer Van Lanschot?", vroeg de voorzitter geduldig.
"Tegen natuurlijk. De middencategorie, dat zijn hard werkende volwassenen. Ouders die brood op de plank moeten krijgen voor hun kinderen. Het zou toch van de zotten zijn om hen meer te laten betalen? Nee, mijn voorstel is om het quotum van de reserve-eenheid te halveren." Verbijsterd keek Jason op van zijn aantekeningen. Had die gevoelloze zak van een politicus dat nou echt gezegd? Hij was niet de enige die geschrokt was. Naast ehm  siste de journalist die hij niet bij naam kende verontwaardigd. Er barstte een heus tumult los en de voorzitter begon te hameren om weer orde te krijgen. De reserve-eenheid was bedoeld voor arme mensen, langdurig werklozen of mensen die in de ziektewet zaten, koromtom mensen die de oxygeniumbelasting niet konden betalen. Hun quotum stond gelijk aan dat van categorie 1, de jeugd. Als deze gehalveerd zou worden zou deze groep nog zo'n zeven uur aan zuurstof overhouden.

Jason stapte het broeierige daglicht in. Onder de strak gele hemel dromde een groep demonstranten met spandoeken samen. De doeken waren met vewrschillende kleuren verf bespoten en bevatten teksten als Overheid, laat ons niet stikken en Ademnood. Leed is groot! Hij schakelde zijn palmtop naar cameramodus en maakte foto's van de demonstratie. Dit vond hij persoonlijk een veel prettiger gezicht dan de stille protesten van de Hijgers, mensen die hun quotum er vroeg op de dag doorheen joegen op openbare plaatsen. Die tientallen roerloze lichamen langs de kant van de weg, op treinstations en soms zelfs in winkels boden een makaber tafereel. Jason zag dat zijn collegajournalisten al in geanimeerde gesprekken met politici verwikkeld waren. Dat zouden weer een paar mooie, bijna identieke artikelen opleveren, dacht hij wrang. Zijn blik gleed weer naar de demonstraten en plotseling bedacht hij iets. Het was in deze tijd gebruikelijk om de dingen vanuit de visie van politici of andere belangrijke mensen te beschrijven, maar wat nou als hij het deze keer helemaal anders zou doen dan zijn collega's? Wat als hij het gewone volk een stem zou geven, zoals dat vroeger de normaalste zaak van de wereld was? Een gevaarlijk idee, misschien zat niemand hierop te wachten en kostte het zijn baan. Maar het zou hem een uniek artikel opleveren, dus het was de moeite waard om te proberen.
"Weet je, zuurstof staat gelijk aan leven, dat is niet te ontkennen. Zonder zuurstof kun je niet leven. De machtigste mensen ter wereld kunnen niets beginnen als hun levensadem wordt afgesneden. Dus wat de overheid ons eigenlijk flikt is dat ze ons het recht om te leven ontnemen. Eerst de krankzinnige wet van de eindleeftijd, die mensen verplicht om op hun 75ste te sterven, of ze nou nog kwiek en vol leven zijn en vrijwilligerswerk doen, of de hele dag leeg voor zich uit zitten te staren op de bank. Niemand mag ons het recht om te leven afnemen, dat is ons geboorterecht. Alleen de Here, hij die ons het leven en het licht schonk, heeft dat recht." Jason luisterde aandachtig naar de spraakwaterfal van de jonge brunette tegenover hem. Hij was erg blij dat hij haar, Veronica, eruit had gepikt. Deze keuze was gebaseerd op zijn sterk ontwikkelde, journalistieke instinct en niet ingegeven door testostoron, wat je wel zou denken aangezien ze een prachtige verschijning was. Ze had, samen met haar zwijgzame tweelingzus Lauren, het grootste spandoek gedragen dat hij had gezien, een vuurrood gevaarte waar met vette zwarte letters op geschreven stond: geen vrees voor de Dag des Oordeels, deze is al geweest! Met daaronder de datum van 21 juli 2079, de dag waarop de wet op de oxygeniumbelasting van kracht werd. Hij had zich aan haar voorgesteld als journalist en vroeg of zij haar verhaal kwijt wilde. Hier had ze gretig op gereageerd en nu zaten ze in dit smoezelige cafe met vergeelde muren, terwijl Jason zijn best deed om zo veel mogelijk van wat Veronica zei te noteren.
"Maar hoe zou de overheid volgens jou dan de verontreinigde lucht en het daardoor ontstane zuurstoftekort moeten oplossen?", vroeg hij oprecht geinteresseerd.
"Dat is de taak van onze schepper, niet van onze regering."
De ondergaande zon kleurde de gele dampen in de lucht oranje. Jason hees de tas met zijn apparatuur wat steviger op zijn schouder en liep de straat uit. Hij passeerde een groepje bewusteloze hijgers op de straathoek en sloeg rechts af richting de watertoren. Een rood waarschuwingslichtje knipperde in zijn linker ooghoek. Hij raakte de hartvormige tattoeage op zijn linker pols aan om de melding van de levensmeter te lezen. Waarschuwing: 80% van uw zuurstofquotum opgebruikt. Wat wilt u doen? Hij kon kiezen tussen de opties 'besparingsmodus' en 'extra zuurstof kopen'. Zuchtend koos hij voor de eerste optie. De meter die zijn saturatie aangaf zakte gelijdelijk van 99 naar 94. Jason voelde de kenmerkende druk op zijn borst en begon automatisch langzaam en diep adem te halen. Hij vertraagde zijn looptempo en dwong zijn zware benen vooruit. Hij had als hij rustig aan deed nog zo'n drie uur aan zuurstof om te besteden voordat hij het bewustzijn zou verliezen.
Met een bezorgde frons scrolde Jason door de eerste kladversie van zijn artikel. Dit kon hij niet inleveren, daar kreeg hij geheid gedoe mee. Zijn vingertoppen voelden nog steeds koud aan en tintelden nog van het zuurstofgebrek. Zijn journalistieke hart schreeuwde dat hij het moest versturen, maar hij wist dat dat niet zonder consequenties zou blijven. De kritische kop bovenaan sprak al boekdelen: ... Hij had het stuk in een soort roes geschreven. Dit had geresulteerd in een scherp artikel van bijna 1000 woorden, een mengeling van Veronica's en zijn eigen mening verweven met een cynisch verslag van de vergadering van gisteren.