Fleeting Glimpse Of Love (Dela Salde Series #1)

Kabanata 5

Kabanata 5

It was absurd! What he did is just so absurd!

What happened at the Lacsamana's rendered me sleepless. Una ay ang ginawang paghalik ni Jeron at pangalawa ay ang mga titig ni Zoren na nagdulot ng kuryosidad at pagkalito sa sistema ko.

Hanggang sa sasakyan ay di ako mapakali. His piercing stare kept lingering in my mind and I don't know what it's for.

Galit ba siya dahil hinalikan ako ni Jeron? But why?

Pakialam niya! I can kiss every guy for all he cares!

The only thing that left me clueless is why he has to make me feel like it was a mistake. Jeron kissing me is a mistake, that's what his stare is insinuating.

Umiinom ng tsaa si Papa sa garden ng maabutan ko. Paika-ika akong naglakad sa kanya para bumati. He asked me about it and I told him that it was because of my clumsiness. Hindi naman niya iyon ginawang big deal kaya nakahinga ako ng maluwag.

Papa can be so over protective at times. I was worried that he might not let me go out again but luckily, hindi naman siya nagalit. He was just worried and he told me to be careful next time and I only listened to all his sermons.

Now I remembered what that man told me. To be careful, just like what Papa said.

I went early for school the next day. Kinailangan pa akong alalayan ng isang kasambahay dahil kapag naglalakad ay kumikirot ang sugat.

Mabuti na lamang at wala pang mga estudyante na pakalat-kalat kundi ay pag-uusapan na naman ng mga ito ang nangyari sa akin.

Dahil tahimik pa sa room at ako pa mag-isa ay naisipan kong tumambay muna sa lunch counter para magbasa. Katapat nito ang gym at malapit lang sa library kaya kung maiinip ako ay lilipat na lang ako doon para manghiram ng librong babasahin.

Tapos na akong mag review para sa Science ng maisipang pumunta na sa library. Dumaan ako malapit sa gym para na rin makasilong at may makapitan.

Dinig ko ang ilang pagkaskas ng sapatos sa sahig. Looks like the varsity players are starting their practice for the Intramurals Meet.

Nakakapit ako sa barandilya ng corridor ng biglang nagsilabasan ang mga nageensayo sa gym.

Si Carlos ang unang nakakita sa akin na nahihirapan sa paglalakad.

Kinalabit nito si Zoren na umiinom ng tubig habang nagpupunas ng pawis. Napatigil ito sa ginagawa at umambang lalapit sa direksyon ko.

No! I don't want to be near you!

Kahit mahapdi at kumikirot ang sugat ay pinilit kong maglakad ng mabilis. I remember this scene in horror movies. Ang kawawang babae na hinahabol ng cannibal para pagpyestahan ang laman.

The thought made me more persistent. Nilingon ko pa ang cannibal at nakitang malapit na ito sa akin. It only took him an effortless jog to go near me.

"What are you doing? Are you insane?"

Umagang-umaga at pinapagalitan na ako ng cannibal na ito!

"Naglalakad. Obvious ba?" pamimilosopo ko pa.

"Why did you have to run? You could have tripped!" mariin nitong sabi.

"Pwede ba, wag kang makialam. Hindi porke't ikaw ang tumulong sa akin kahapon ay pwede mo na akong sigawan."

His irritated look was replaced with worry. He held me gently in my arm and checked my knee.

"Where are you going?"