Fate In Red

1ο κεφάλαιο η αφύπνιση του ματωμένου δράκου

Γιατί να γεννηθώ έτσι; Γιατί να είμαι εγώ η κατάρα που δόθηκε σε αυτή η γυναίκα; Γιατί το μόνο που παίρνω από όλους είναι μισός; Αυτές οι λέξεις περνούσαν και ακόμα περνάνε από το κεφάλι μου. Η αλήθεια είναι ότι είμαι διαφορετικός άνθρωπος, αν κάποιος μπορεί να με αποκαλέσει έτσι. Είμαι γεννημένος από μία γυναίκα που άθελά της μοιράστηκε το αίμα της με ένα δράκο και συγκεκριμένα τον δράκο του αίματος. Στην ιστορία μου δεν ήμουν μόνο το θύμα γιατί προκάλεσα τεράστιο πόνο σε εκατοντάδες ανθρώπους με αυτή τη δύναμη που κληρονόμησα. Κάθε φορά που έβγαινα εκτός ελέγχου την επόμενη μέρα ξυπνούσα σε ένα χωριό καμένο με νεκρούς τριγύρω και ενα λουτρό αίματος... Θέλω να πεθάνω... Δεν ήθελα να κάνω άλλο κακό σε κανέναν. Κάποιος μου έδειξε όμως τον τρόπο να φανώ χρήσιμος βοηθώντας ανθρώπους, αυτός είναι ο πραγματικός πατέρας για εμένα. Αλλά μάλλον πρέπει να αρχίσω να μιλάω από τα παλιά πριν φτάσω στο σήμερα. Η μητέρα μου με γέννησε ένα μικρό χωριό. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από τη μητέρα μου, ούτε καν το όνομα που μου είχε δώσει γιατί την έχασα σε πάρα πολύ μικρή ηλικία όταν οι χωρικοί μάθανε με κάποιον τρόπο ότι το παιδί που γέννησε και έφερε στο χωριό δηλαδή εγώ ήταν μισός δράκος. Την θεώρησαν μάγισσα και την κάψανε. Εμένα με άφησαν να ζήσω μόνο και μόνο γιατί φοβόντουσαν ότι αν με σκότωνε ο πατέρας μου θα τους σκότωνε όλους.
Αμυδρά θυμάμαι ακόμα λίγες από τις εικόνες της μητέρας μου να καίγεται. Ήμουν ο τελευταίος που έμαθα το λόγο αυτής τις πράξεις και χωρίς να έχω πλέον κάποιο δικαίωμα να αρνηθώ το οτιδήποτε αποδέχτηκα την όπως πίστευα μέχρι τότε ψεύτικη αλήθεια τους, ότι ήμουν όντως μισός δράκος... Οι χωρικοί μου έδωσαν το όνομα Cero που σημαίνει 0 ώστε υποτίθεται να θάψω το άλλο μισό του εαυτού μου όπου φοβόντουσαν, τουλάχιστον στην αρχή. Στο χωριό ήμουν πάντα ο αποδιοπομπαίος τράγος, ενώ τα παιδιά της ηλικίας μου με βαρούσαν και με αποκαλούσαν τέρας. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, δεν έχω καμία διαφορά με ένα φυσιολογικό άνθρωπο γιατί να με θεωρούν έτσι; Αφού δεν είμαι διαφορετικός εμφανισιακά τότε γιατί; Η καθημερινότητά μου ήταν πάντα ίδια, ξυπνούσα από πέτρες που μου πετούσαν τα παιδιά της ηλικίας μου. Εγώ κρυβόμουν πάντα πίσω από τον ίδιο τοίχο για να προστατευτώ και κρατιόμουν να μην κλάψω. Τα παράθυρα Ήταν σπασμένα οπότε δεν ήταν δύσκολο να με πετύχουν μέσα στο σπίτι. Λίγες μέρες μετά από την εκτέλεση της μάνας μου άρχισα να κλέβω φαγητό από τους πάγκους στο κέντρο του χωριού και από φάρμες τον άλλον. Κάθε φορά που προσπαθούσα να φυτέψω φαγητό την άλλη μέρα ότι προσπάθεια είχα κάνει καταστρεφόταν από τα παιδιά της ηλικίας μου. Από την πρώτη μέρα που άρχισα να κλέβω με έπιασαν. Πάντα ως τιμωρία η με έδεναν η με χτυπούσαν μέχρι να ματόσο ή ακόμα χειρότερα μέχρι να σπάσω κάποιο κόκκαλο. αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι επόμενες προσπάθειες να κλέψω να βγαίνουν αποτυχημένες λόγω των πληγών μου. Αυτή ήταν η καθημερινότητά μου μέχρι τα 13 που αυτό το γεγονός τα άλλαξε όλα. Εγώ κοιμόμουν στο αυτοσχέδιο κρεβάτι μου. Περιέργως δεν ξύπνησα από πέτρες που με έκανε να θεωρώ για κάποιο λόγο ότι αυτή η μέρα θα ήταν η τυχερή ή κάτι τέτοιο. Σηκώθηκα άλλαξα επιδέσμους στα χτυπήματα μου και βγήκα έξω. Μόλις άνοιξα την πόρτα τα παιδιά του χωριού πετάχτηκαν και μου έριξαν ένα κουβά ρετσίνα και την επόμενη ακριβώς στιγμή έναν με πούπουλα. Για αυτό από ότι φαίνεται δεν ξύπνησα απο πέτρες. Σχεδίαζαν να μου κάνουν αυτή τη φάρσα. Τα παιδιά άρχισαν να γελάνε ενώ ένα από αυτά που με μισούσε περισσότερο, ο Kimiko με άρπαξε μαζί με έναν φίλο του και με σίρανε μαζί με τα άλλα παιδιά που ακολουθούσαν στο πιο βαθύ ποτάμι του χωριού όπου χωρίς δισταγμό με πέταξαν μέσα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχαν πετάξει οπότε κολυμπώντας βγήκα έξω όπου είχαν ήδη ετοιμάσει ένα βαρέλι νερό. Ο kimiko και ο φίλος του με ξανά έπιασαν. Μου έδεσαν πίσω τα χέρια και με πήγανε μπροστά στο βαρέλι. Όλα τα παιδιά τριγύρω γελούσαν σιγανά και πονηρά υπονοώντας ότι κάτι πρόκειται να μου συμβεί. Πράγματι ένα από τα παιδιά με άρπαξε από τα μαλλιά και βύθισε το κεφάλι μου μέσα στον βαρέλι ,πέρασαν πέντε δευτερόλεπτα και περίμενα ότι θα με άφηναν να πάρω ανάσα κάτι που δεν έγινε. Τα δευτερόλεπτα απο 5 πήγαν στα 10 και από 10 στα 20 κατάφερα να κρατήσω τις αισθήσεις μου μέχρι τα 50 δευτερόλεπτα όπου εκεί λιποθύμησα. Όταν συνήλθα τα παιδιά ήταν από πάνω μου και με πείραζαν με ένα ξύλο λέγοντας... Μα τι έγινε ψόφησε κιόλας;... Πρόσεξαν ότι συνήλθα. Τα κορίτσια ηρέμησαν ενώ τα αγόρια χαμογέλασαν που το παιχνίδι δεν σταμάτησε. Ακολούθησαν πάρα πολλά παρόμοια πράγματα και χειρότερα που και να το χαρακτηρίσω στο σύνολό τους το καθένα ήταν ικανό να σκοτώσει. Στο τέλος της ημέρας είχαν φύγει όλα τα κορίτσια εκτός από δύο. Εγώ δεν είχα τη δυνατότητα να κουνηθώ μετά από ότι είχε γίνει. Με σίρανε σε ένα στενό και επιτέλους έρχεται το αποκορύφωμα της ημέρας. Ο Kimiko ζήτησε με ένα δολοφονικό ύφος σε ένα από τα παιδιά να το φέρει. Δεν πήγε το μυαλό μου τι θα ήταν μέχρι που το έδωσε. Ήταν ένα μαχαίρι σκουριασμένο αλλά πρόσφατα ακονισμένο. Είχα χάσει όλη μου την ενέργεια οπότε δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Φαινόταν η προσπάθειά μου να ξεφύγω έντονα που έκανε τον Kimiko να ευχαριστηθείτε περισσότερο στην ιδέα να με σκοτώσει. Ο kimiko έσκυψε από πάνω μου έβαλε το μαχαίρι μπροστά από το λαιμό μου και μου ψιθύρισε στο αυτί ... Χάρηκα που σε γνώρισα Cero... Και μου έκοψε τον λαιμό......