Πράσινο...
Απέραντο πράσινο...
Σμαραγδένιο πράσινο...
Αυτό είναι το κυρίαρχο χρώμα στο δωμάτιο και δεν βρίσκεται βαμμένο στους τοίχους του θεάτρου,ούτε στα πλακάκια του πατώματος και φυσικά όχι στα ρούχα των παιδιών. Τέτοια απόχρωση είναι δύσκολο να βρεις.Κανείς θα έλεγε ότι δεν υπάρχει ή ότι υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Εγώ τη βρήκα όμως!Υπάρχει!Τέτοιο χρώμα έχουν τα μάτια του ανθρώπου που κατάφερε να μου αλλάξει τη ζωή σε τρεις μήνες!Τέτοιο χρώμα διακοσμούν τις ίριδες των ματιών του ανθρώπου που όσο και να θέλω να διώξω από τη ζωή μου, εκείνος πάντα βρίσκει τρόπο να τρυπώσει ξανά μέσα της.
Αυτά τα μάτια...
Αυτά τα μάτια που με άφησαν μήνες άυπνη τώρα με κοιτάν σαν να είμαι ο κόσμος τους όλος. Σαν να είμαι το αντικείμενο του θαυμασμού τους.Και ενώ θέλω να πιστεύω πως με φοβίζουν...με κάποιο μαγικό τρόπο, με ένα τους κοίταγμα νιώθω όλο μου το σώμα να μουδιάζει και ένα κύμα ζεστασιάς και γαλήνης να με κατακλύζει.
Πώς γίνεται αυτό;
Ποιά είναι η απάντηση στην απορία μου;
Ποιός μπορεί να μου ανοίξει τα μάτια και να αποδεχτώ την αλήθεια;
Μια αλήθεια που ούτε και εγώ η ίδια δεν γνωρίζω.
Επιστρέφω στην πραγματικότητα και συνειδητοποιώ ότι ο ρυθμός του τραγουδιού άλλαξε.Έγινε πιο αργός από το κανονικό...
Γιατί άραγε;
Ποιός είναι ο σκοπός που θέλει να πετύχει πίσω από αυτή την πράξη;
Το τραγούδι ήταν από μόνο του ρομαντικό και τώρα...
Τώρα νιώθω λες και θα του κάνω ερωτική εξομολόγηση.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Loving you
Teen Fiction"Άσε με κάτω»,του είπα καθώς πάσχιζα να πάρω ανάσα από τα χαχανιτά. "Πες πρώτα ότι μ'αγαπάς και ίσως το σκεφτώ να σε αφήσω κάτω»μου είπε με ένα παιχνιδιάρικο τόνο στη φωνή του καθώς με είχε ακόμη στον αέρα. «Σ'αγαπώ»του είπα την ώρα που με προσγείων...
