Pembe Bir Gökyüzü

*Sevda...*

Aviva - Princesses Don't Cry

Onca şeyden sonra bile hâlâ dayanıklıyım.
Çünkü bir prenses ağlamaz.

...

Sizi seviyorum. İyi okumalar...

...

16.05.2018

Çarşamba

Yine bir okul günüydü. Artık yorulmuştum. Okula gitmek, o insanların yüzüne bakmak istemiyordum. Okul artık bana acı veriyordu. Peki neden her şey böyle olmak zorundaydı?

Odamın kapısı açılınca oturduğum yataktan kalkıp eteğimi düzelttim. Kardeşim olduğunu fark edince yüzüme bir gülümseme ekledim.

"Sevda hadi hazırsan kahvaltıya gidelim."

Odalarımız yan yanaydı. Genelde ilk hazırlanan diğerini çağırırdı ve birlikte giderdik.

"Hazırım canım. Hadi inelim."

Birlikte aşağıya indik. Anne ve babam çoktan bahçede kahvaltıya oturmuş bizi bekliyordu. Havalar ısındığı için kahvaltıyı bahçede yapıyorduk artık.

"Günaydın!" Dedim neşeyle.

"Günaydın kızçem." Dedi annem yüzünden eksik olmayan tebessümüyle.

"Günaydın." Dedi soğuk bir sesle Loya. Ve yerine oturmuştu. Sanırım Loya ergenliği biraz sert geçiriyordu. Soğuk tavırlarının, günün yarısını odasında geçirmesinin, sürekli siyah giyinmek istemesinin başka açıklaması olamazdı sanırım.

"Günaydın güzel kızlarım." Dedi babam. Ve birlikte kahvaltı etmeye başladık. Loya sütünün yanında kurabiye istediğini söyledi. Annem ona kahvaltıda kurabiye yememesi gerektiğini açıklamaya çalıştı fakat Loya umursamadı ve sütünün yanına kurabiye getirtti. Bu aralar çok asabiydi ve kimseyi umursamıyordu. İstediği şeyin olması için diretiyordu ve bu beni biraz rahatsız etmeye başlamıştı. Yine de bir süre daha sesimi çıkarmayacak, kendi haline bırakıp bu dönemi atlatmasını bekleyecektim. Eğer uzun sürecek gibi olursa onunla konuşmayı deneyecektim.

"Ee Sevda, okul nasıl gidiyor?" Diye soran babamla ağzımdaki lokmayı zor yuttum. Okul nasıl mı gidiyor babacığım? Hiç iyi gitmiyor. Yıllardır hiç iyi gitmiyor.

"Güzel gidiyor babacığım. Geçen hafta başladığım resmi tamamlamak üzereyim. Bitince çok güzel olacak. Belki bugün biter." Dedim yalancı bir gülümsemeyle.

Yine yalan söylemiştim. Okul hiç güzel gitmiyordu. Geçen hafta başladığım resmi berbat etmişlerdi. Ben de yeniden başlamak zorunda kalmıştım. Okul çıkışlarında 1 saat daha kalıp resmimi tamamlamaya çalışıyordum.

"Yaptığın resmi görmek isterim Sevda. Eminim yine çok güzel olmuştur."

"Bittiğinde gösteririm anneciğim."

Loya konuşmaya hiç dahil olmuyordu. Önündekileri yemekle meşgul görünüyordu ama bunu, konuşmak istemediği için yaptığını biliyordum.

Kahvaltımızı bitirince Loya ile arabaya bindik. Loya kulaklığının kablosunu çözmeye çalışırken konuştum.

"Loya neden kahvaltıda hiç konuşmuyorsun?"

Loya tahmin ettiğim gibi ofladı. Elindeki kulaklığı cebine tıktı.

"Kahvaltı masasına konuşmak için değil karnımızı doyurmak için oturuyoruz Sevda."

Benden 3 yaş küçüktü fakat genelde abla demiyordu. Bu yıl onun için zor geçiyordu. 8. Sınıftaydı ve sınava çalışmaya mecbur edilmişti. Sonunda gideceği yer benim gittiğim yer olmasına rağmen hem de. Annem ve babam mükemmel olması gereken kızlarının mükemmel bir sınav puanı almamasına dayanamazdı.