[✓] colloportus ➸ vmin | namkook

15| Herkes duysun.

✧

Kim Taehyung ve Park Jimin, anlaşamayan iki öğrenciydi.

Bunu herkes bilirdi. Herkes, aralarındaki çekişmenin neden var olduğunu bilmese de birbirlerine katlanamadıklarını bilirlerdi. Herkes onların bir araya gelmesinin iyiyle sonuçlanmayacağını bilirdi çünkü şu yaşlarına kadar hiç uzlaşmayı denememişlerdi. Hiç bugüne kadar oturup adamakıllı konuşmamışlar, aralarındaki soğukluğun üzerine yenilerini eklemişlerdi.

Memnun olup olmamaları bir yana, yaşları büyüdükçe içlerinde, değişen şeyler de yok değildi. Taehyung büyüdükçe daha alaycı ve umursamaz bir genç olmuştu ve önceden Jimin'i sinirlendirmek için kullandığı silahını buna evirmişti. Jimin'se büyüdükçe ve karakteri oturmaya başladıkça ciddileşmiş, soğukkanlı bir genç olmuştu. En azından dışarıdan görünen buydu. İçindeki kaosu ve yaşadığı gel-gitleri başkaları bilmiyordu sonuçta. Fakat yine de... Alaycı yönü ve içindeki o küçük kalan çocuk Taehyung'a karşı gelmiyordu. O yanındayken tüm tabularından sıyırılıyor, en az aptal kediciği kadar olaylara kendini kaptırıyordu.

Bir şeyler değişmişti. Bir şeyler hep değişiyordu ancak bu değişim bu sefer ikisinin de canını yakmıştı. Yine de en etkilenen Jimin olmuştu. Çünkü genç adam Taehyung'un aksine duyguları ciddiye alan, bir şeyler değişiyorsa bunun emin adımlarla ilerlemesini isteyen bir kafa yapısına sahipti ve bu düşünceleri yüzünden kimse de onu yargılayamazdı. O hep böyle olmuştu, ailesinin baskıcı ve otoriter davranışlarından, Jimin de nasibini almıştı. Küçük omuzlarında birçok yük varken bir de üzerine bu aptal kedinin aptal davranışları, haliyle çileden çıkarmıştı.

"Ne yaptın sen?" dedi tekrar şaşkınlıkla. O kadar sinirli ve o kadar kontrolsüz hissediyordu ki kendini, her an üzerine atlayabilirdi. "Konuşmamız gerekiyor," dedi karşısındaki de. Koridordaki tavrına göre daha ciddi söylenmişti. "Artık bir şeyleri rayına oturtmamız lazım. Yeter bu kadar ertelediğimiz."

"Ne yaptığının farkında mısın?" Sesini yükseltti Jimin. "Artık bir şey konuşmak istemiyorum. Aç kapıyı."

Elleri vücudunu yoklayarak asasını aradı ancak Yoongi'nin sinirli anlarında asasını alma huyu yüzünden yanında değildi yine. Sinirle derin bir nefes verdi. Asası olmadan büyüyü etkisiz hale getirmesi imkansızdı, hem dikkatini toparlayamazdı, hem de denese bile büyü çok farklı sonuçlar doğurabilirdi.

"Açmayacağım."

"Taehyung, aç kapıyı."

"Açmayacağım Jimin. Aramızdaki her neyse düzelene kadar, burada, böyle duracağız."

"Bunu öpüştükten sonra bir anda kaçtığın zaman da düşünseydin," Hızlıca Taehyung'a döndü. "o zaman da aklından hiç geçti mi böyle bir şey?"