Solide

De weg naar geluk

Waarschuwing! Dit onderstaande verhaal bevat zelfmoord.

De weg naar geluk

'Ik ben echt, net zoals jij. Ik heb gevoel, emotie. Voor jou zal ik dan misschien niet bestaan. Maar wie zegt dat ik niet echt ben? Ben jij wel zo echt als je denkt dat je bent? Heb jij bewijs dat je bestaat? Van mij zul je geen bewijs hebben dat ik besta, maar besta ik dan ook niet?'

Ze staat. Stil Stokstijf. Bewegeloos.
Ze wil niet dat het verder gaat. Voor haar is het nep. Het is niet echt, een gedachte, een stem.
'Je bent nep. Alles wat je zegt is nep!' roept ze.

'In jouw hoofd ben ik nep. Jij gelooft niet in mij. Jij denkt dat ik een verzinsel ben, een sprookje, een geest. Niet meer dan een briesje, een straal van de zon. En als ik zeg dat ik een man ben. Zou je me dan wel geloven? Denk je dan wel dat ik besta? Wat als ik zeg dat ik jou ken. Ken jij mij dan ook?'

Ze schreeuwt. Ze gilt. Ze smeekt. Ze verbergt haar oren. Ze stopt.
'Wie ben je?' vraagt ze.

'Ik ben altijd bij jou. In voor en tegenspoed. Ik wijs je de weg. Waar wil je heen? Geluk. Net als ieder mens verlang jij naar de weg van geluk. Zal ik leiden, zal ik je het vertellen?'

Ze verstijft. Angst. Ontzag. Paniek. Ze weet niet wat ze moet doen. Rennen. Stilstaan.
'Wat wil je van je?' zegt ze.

'Wat wil jij van mij. Geloof je me? Denk je dat ik de waarheid spreek? Zou ik tegen je liegen? De waarheid voor je verdraaien? Een woord. Één zin kan het verschil maken. Wat denk jij? Ik kan je leiden. Leiden naar geluk. De weg naar geluk. Je gelooft me niet. Je denkt dat je mij verzint. Niets is minder waar. Ik ben werkelijk.'

Ze trilt. Klamme handen. Betonnen voeten. Stijve benen. Ze kan niets. Ze kan niet bewegen.
'Wie ben ik nog? Besta ík nog,' huilt ze.

'Jij bent even echt als ik ben. Van vlees en bloed. Spieren en pezen. Jij bent een mens. Jij hebt een naam. Ik heb een naam. Jij weet wie ik ben. Ik weet wie je bent.'

Ze weent. Tranen. Druppelen. Wangen vol water. Ze weet het niet meer.
'Waar kan ik nog naartoe?' verlangt ze.

'Je kan overal naar toe. Je kan naar geluk. Hetgene waar je het liefst wil zijn. Ik ga met je mee. Ik zal altijd met je meegaan. Immers ben ik jou. Een deel van jou. Een oplossing.'

Ze loopt. Haar schoenen schrapen over de grond. De zolen kapot. Gescheurd. Versleten.
'Breng me naar geluk. Wijs me de weg,' smeekt ze.

'Ga vooruit. Mee met de zon. Voortgeblazen door de wind. Loop met me mee. Naar voren. Naar links. Ik zal je leiden. Je vervoeren naar de bestemming. Jouw geluk.'

Ze rent. Pas voor pas. Been voor been. Voet voor voet. Ze holt. Sneller. Steeds sneller.
'Waar moet ik heen,' hijgt ze.

'Ga met me mee. Ren met me mee. Naar voren. De route naar geluk. Naar boven. Klim omhoog. Adem de lucht. Vul je longen.'

Ze ademt. Zee. Golven. Overvloed. Ze voelt de lucht stromen.
'Ik voel niets. Geen geluk,' spreekt ze.

'Geluk is waar jij gelukt vindt. Geluk is een einde. Of een begin. Jij moet het voelen. Het zien. Ik zal je leiden. Voor altijd. Ik zal er zijn. Bij jou in jou. Je weet dat ik realistisch ben. Ik ben echt.'

Ze kijkt. Dieptes. Hoge kliffen. Duister. Golven slaan. Golven breken. Zij breekt met hun.
'Dit is het. Hier moet ik zijn,' beweert ze.

'Je hebt het gevonden. Je gelooft in me. Je weet nu dat ik echt ben. Ik zal je nooit voorliegen. Jij bent belangrijk. Dit is jouw bestemming. Hier is waar je moet zijn. Beproef je geluk.'

Ze springt. Dieper. Vallen. Verder. Ze vindt het goed. Ze vindt het solide.
'Dit is geluk,' straalt ze.

'Ik ben nog steeds bij je. Je hebt je keuze gemaakt. Je hebt jouw geluk gevonden. De weg naar geluk is voltooid. Jij bent voltooid.'

Ze sterft. Alleen. Eenzaam. Ze is waar ze wil zijn. Haar stem is verdwenen.

'Ik zal er voor altijd zijn. Ik zal je leiden. De weg van geluk. Jouw bestemming. Ik besta. Net zoals als jij. Ik ben van vlees en bloed. Ik zal bij je zijn. Voor altijd. Tot het einde.'

~:☆●◇●☆:~

Dit korte verhaal gaat over een meisje die zich door een stem in haar hoofd laat misleiden. Hij laat haar geloven dat wat hij zegt goed is. Zij gelooft het en pleegt uiteindelijk zelfmoord.

Ik schreef dit verhaal met intentie om iets vaags te creëren. Dat is gelukt, maar er zit ook een boodschap in. Geloof niet altijd wat iedereen zegt. Vertrouw op jezelf, op je eigen kunnen, op wie je bent. En vooral, laat je niet gek maken. Je bent wie je bent en alles wat je moet doen is zorgen dat je dat blijft.

~:☆●◇●☆:~

SylvieThoughts sorry dat ik niet helemaal voldaan heb aan de opdracht. Ik kwam er pas achter dat ik de rollen van de degene die de weg vraagt en de degene die de route uitlegt, heb omgedraaid. Maar ik vond het zonde om alles weer te herschrijven.

Dus alsjeblieft, spaar m'n leven. Ik ben wel benieuwd naar je mening, eigenlijk.