ကမ႓ာႀကီး အြန္လိုင္းေပၚ တက္သြားၿပီ ကမ္ဘာကြီး အွန်လိုင်းပေါ် တက်သွားပြီ

အခန္း ၃

“အနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္က နတ္ဘုရားၿဖစ္ၿပီးေတာ့
က်ြန္ုပ္တို ့ကို ကမ႓ာသစ္ဆီ ေခၚသြားေပးလတၱံ ့။ အနက္ေရာင္ေမ်ွာ္စင္ၾကီး ေရာက္လာၿပီ ။ က်ြန္ုပ္တို ့ရဲ့ အားကုိးရာ၊ မွီတည္ရာ တစ္ပါးတည္းေသာ အရွင္၊ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး က်ြႏ္ုပ္တုိ ့ကို ဘ၀သစ္၊ ခြန္အားသစ္ ေပးသနားေတာ္မူပါ” ဟူ၍ ဟစ္ေၾကြးလာကုန္ၾကသည္ ။

“က်ြန္ုပ္တုိ ့ကို ခြန္အားမ်ား ေပးသနားေတာ္မူပါ”

ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာလူအေပါင္းတုိ့သည္ ထိုအနက္ေရာင္ေမွ်ာ္စင္ၾကီးေရွ့ ဒူးေထာက္ခစားကုန္ၾကလ်က္ ပိုမုိေကာင္းမြန္လွပသည့္ ကမ႓ာသစ္ဆီကုိ ေမွ်ာ္မွန္းယမ္းေယာင္ေနၾကေလၿပီ ။ 

တန္မိုသည္ကေတာ့ ထုိအရာတုိ ့ကို မသိရွိလိုက္ပါေခ် ။

သူ ့လက္ထဲတြင္ ထိုအနက္ေရာင္လံုၿခံဳေရးတုတ္ၾကီးကို ကုိင္ထားလ်က္သာ ။ သူ ့အ၀တ္အစားတုုိ ့သည္ အင္မတန္ပါးလႊာသည့္တုိင္ေအာင္ သူ ့နဖူးတုိ ့မွာ ေခ်ြးတုိ့ ့ၿပိဳက္ၿပိဳက္ထေနေလသည္ ။ ထိုကေလးအသံေလးက ထုိေတးသံေလးကို သီေၾကြးေနေလသည္ ။ ထိုက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ စူးစူးရွရွအသံမွာ ဘာမွရွိမေနသည့္စာၾကည့္တုိက္ၾကီးတစ္တုိက္လံုးတြင္ အခ်ိန္အၾကာၾကီးၾကာေအာင္ ပဲ့တင္သံတလူလူထြက္လို့ ့ေနေလသည္ ။

“ခင္ဗ်ား ၾကားလား”

တန္မိုက အံၾကိတ္ရင္း ေမးလုိက္သည္ ။

ထုိဂ်င္းေကာင္မွာမူ ေၾကာက္လြန္း၍ ၾကမ္းေပၚ ၀ပ္ေန၏ ။ ေခါင္းပင္မေဖာ္ ။ သူ၏ဘုတ္သုိက္ၿဖစ္ေနသည့္ဆံပင္တုိ ့က သူ ့မ်က္လံုးတုိ ့ကို ဖံုးအုပ္ေန၏။
သူ ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိသည့္အခ်ိန္တြင္ သူ ့မ်က္လံုးထဲက ခုိက္ခုိက္တုန္ေနသည့္ ေၾကာက္ရြံ ့မႈတုိ ့ကို အတုိင္းသားၿမင္ေနရ၏ ။ ထုိဂ်င္းေကာင္ခမ်ာ စကားပင္ ေၿပာမထြက္၀ံ့ေလာက္ေအာင္ အေၾကာက္လြန္ေနေလၿပီ ။
သူ ထရပ္လာၿပီး နံရံနား ေၿပးကပ္လုိက္သည္ ။ ထုိ ့ေနာက္ တုန္ရီေနသည့္လက္အစံုနွင့္ ေခါင္းကို အုပ္ထားလုိက္ၿပီး ေၿပာလာသည္ ။

“အဲ့ဒါ…အဲ့ဒါက ဘာၾကီးလဲ…”

တန္မိုလည္း မသိပါေခ် ။