A Little Braver

PROLOGUE

"How the fuck did this happen?" sigaw ni Storm sa mga kaharap na mga empleyado. Nakayuko ang mga ito at halatang ayaw salubungin ang nag-aapoy niyang mga mata.

He is fuming mad!

They are scared of his dark expression and sharp eyes that can give you a heart attack any moment.

He sighed deeply to contain his anger. "I want an acceptable reason on why that fucking company won over mine for this month," mahinahon niyang saad pero halata pa rin sa boses nito ang nagpupuyos na galit.

One of his employees gulped. "Uhm... N-nag-launch p-po kasi sila ng p-panibagong board game," nauutal nitong sagot.

It made his forehead creased. "What about that damn board game?"

"Ano po kasi...na-attract po ng board game na yun ang mga bata na maglaro imbis na gumamit ng gadgets," nanginginig na sabi ng isa.

"Fuck!" Hinilot niya ang kaniyang sentido sa sobrang stress. "Get out of my office... Now!"

Nag-unahan namang lumabas ang mga empleyado niya. Nagpakawala siya ng isang malalim na buntong-hininga at napasandal sa kaniyang swivel chair.

Parte na ang stress ng kaniyang trabaho pero hindi niya maiwasang sumakit ang ulo. Lalo na at palagi siyang kulang sa tulog. Sa katunayan, halos hindi na nga siya natutulog.

Managing the biggest and well-known Toy Company all around Asia is such a pain in the ass. It gives him a lot of problems. Pero hindi niya ito mabitawan. He loves his job more than anything. It's the sole reason why he keeps on striving.

Sumasakit ang ulo niya — palagi naman. But this time, he cannot endure the headache anymore. He needs to relax.

Tumayo siya sa kinauupuan at sinuot ang coat na nakasabit sa upuan niya kapagkuwan ay lumabas siya ng opisina. Tumayo naman agad ang sekretarya niya nang makita siya.

"Cancel all my appointments for today, Feb," bilin niya dito na agad namang ginawa nito.

Pagkalabas niya ng building, mabilis siyang sumakay ng kotse niya saka pinaharurot iyon. Pupunta siya sa lugar na kung saan alam niyang makakapag-relax sa kaniya. Malayo-layo iyon mula sa siyudad. Matagal na siyang pumupunta doon lalo na kapag stressed siya o kaya naman ay may problema.

Naging pamilyar na ang dinadaan niya tanda na malapit na siya sa pupuntahan. Isang masuyong ngiti ang gumuhit mula sa kaniyang mga labi nang masilayan na ang lugar.

Pinarada niya ang sasakyan sa tabi nito at naglakad papunta roon.

Sa playground.

Umupo siya sa swing saka idinuyan ang sarili gamit ang paa. Hindi lang ito basta-bastang playground lang para sa kaniya. It is a witness of a dream within his nightmare. Even though the whole subdivision screams misery for him, this playground became his haven.

May natatanaw siyang mga bata na naglalaro malapit sa kinauupuan niya. Kitang-kita sa mga mata nila ang saya na dulot ng pagiging malaya sa paglalaro. Nakaramdam siya ng kaunting inggit.

Ano kaya ang pakiramdam na maging masaya?

'Yan ang paulit-ulit na tanong niya sa sarili. Because all his life, he only became happy once. At hindi na 'yon nasundan pa. Kaya nakalimutan na niya kung ano ang pakiramdam noon.

"Ate! Ate! Ako din!" Nabaling ang tingin niya sa batang tinatawag ang isang babae.

Then that woman caught his attention. She is wearing a pink medium sized shirt and denim shorts. Her face screams the word pretty. An oval-shaped face, thin red lips that seemed natural in color, and mesmerizing eyes. But he was attracted by her alluring smile. It was very genuine and sincere.