Hidden talent (voltooid)

13. BFF's for never

(Benthe)

Ik gaap, waar ben ik? Na een tijdje nadenken herinner ik het me weer, ik lig in een limosine, van Luna, waar we gisteren een feestje hebben gebouwd, ik, Luna en Emma. Ik herinner me alles weer, hoe haar vader binnenkwam, en ik daarna helemaal flipte, hoe Luna boos op me werd, en Emma het voor me opnam. Hoe Luna's vader Luna streng toesprak, en hoe we daarna zijn gaan slapen, dat ik uren lang wakker lag en dacht dat Luna nooit meer iets tegen me zij, dat ik me schuldig voelde en ik verlangde naar thuis. En nu, de volgende morgen, voel ik me nog exact hetzelfde. Als ik uit mijn slaapzak kruip, voel ik een koude rilling over mijn rug. Het is net alsof een kabouter die net in een plas water heeft gestaan, op mijn rug aan het springen is. Ik stap uit mijn slaapzak en ga op het bankje er tegenover zitten, ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik besluit maar even wat frisse lucht te gaan halen. Ik trek mijn kleren aan en loop naar buiten. De auto van Luna's vader rijdt net de straat uit. Ik denk na.

Ik kan de auto maar net bijhouden, gelukkig ben ik er. De tv-studio van 'Hey you' ziet er anders uit dan ik had verwacht. Het is een groot gebouw en ik denk dat ik een halfuurtje heb gefietst, ik loop onopvallend naar binnen. Ik kan de vader van Luna horen praten. "Ja ik weet het, de audities van de rol van Demi zijn vandaag. Ja ja, ik weet dat ik vandaag de eind scené van seizoen 2 draai." Huh. Denk ik, we zijn pas aan het begin van seizoen 2, ik bedenk me daarna pas dat ze ver voorruit draaien, ik ga maar verder met het afluisteren van zijn telefoon gesprek. "Dat kan echt niet, ik heb te veel te doen, ik kan niet voor jury spelen tijdens die auditie. Jawel ik vind het wel belangrijk. Omdat ik het te druk heb, begrijp dat nou eens. Ja, doei Wendy." Hey, Wendy is de moeder van Luna en de manager van Lucas. Ik sta op, er is niemand te zien volgens mij. "De audities voor Demi zijn deze kant op, jij bent aan de beurt meissie, ookal ken ik je niet, toi toi toi." Een onbekende vrouw trekt me mee naar het podium. Ik kan de laatste zin van de vorige kandidaat nog net horen. "Ik wil niet met jou zijn Rick, het spijt me, maar het is voorbij." Zegt het meisje, in mijn ooghoek zie ik dat Lucas het podium op wordt geduwd, nou ja, de jury tafel dan. Er klinkt nog steeds applaus. De vrouw duwt me het podium op. "Hallo hoe heet je." Zegt Lucas zonder op te kijken van zijn blaatje. "Ik ehm...." "Benthe, wat doe jij hier." "Ik kwam niet voor die audities, ik kan het uitleggen." "Sorry Benthe, maar ik ga je terug brengen naar Luna, dit mag je aan haar uitleggen, sorry iedereen, ik moet even weg."

De rit in de auto is saai, we praten niet, het enige wat vertrouwt voelt is mijn fiets, die Lucas achterin de kofferbak heeft gezet. We stoppen, ik stap uit, Lucas brengt me naar binnen, waar Luna en Emma bezorgt zitten te ontbijten. "Benthe, waar was je." Lucas vertelt dat ik auditie kwam doen voor de rol van Demi, daarna gaat hij weg. "Jij, jij, jij verader, jij wist al die tijd al dat mijn vader bekend was, daarom wilde je vriendinnen met me zijn, je wist van de audities. En je wist dat Demi iets met Rick krijgt, jij bent gewoon verlieft op mijn vader." "Nee, dat is niet waar ik ben je vader alleen maar..." "Ik wil je nooit meer zien." "Maar ik ben je vader gevolgt omdat..." "Dus je bent hem ook nog gevolgt, je bent niet te geloven, ga weg, ik wil je nooit meer zien." Verdrietig loop ik weg. "En die onesie hou ik." Roept Luna me nog na, het boeit me allemaal niets meer. Ik ga naar een van de mooiste plekken op aarde voor mij. Bij het meer, ik ga altijd als ik me slecht voel naar het meer en dan huil ik daar uit. Niemand weet van die plek, en mocht iemand er toch komen, dan gaat diegene niet op het veld zitten, want er is zo'n hoog gras dat je mij niet kunt zien.

Huilend val ik in het gras, het gras kriebelt aan mijn neus, maar dat boeit me niet. Ik kijk uit over het meer, ik hoor iemand langs komen. Ik probeer me te verstoppen. Als ik zie dat diegene voorbij is, huil ik nog harder dan ooit. De enige die hier vanaf weet, is Emma, ik weet niet waarom ik het haar vertelde maar ik zij het, iets waar ik nu enorm spijt van heb. Luna denkt dat ik verliefd is op haar vader, hij is 25 jaar ouder dan mij, daar wordt ik niet verliefd op. Ik blijf huilen. Ik hoor voetstappen steeds dichterbij komen. "Hey Benthe." Nee, ik heb geen zin in een speech van Emma. "Ga weg, ik wil alleen zijn." "Nee, ik ga niet weg." "Ik wil niet dat je met me praat, ik ben de enige die weet dat ik geen audities kwam doen, ik wilde gewoon zien hoe een tv-studio eruit zag, ik wilde niet..." "Ik weet het, en Luna weet het ook, alleen nu nog niet, maar ze houdt van jou, en ze zal ooit inzien dat jij de waarheid spreekt." "Bedankt, bedankt voor al je steun, ik hou van je." Ik geef Emma een knuffel. "Ik moet gaan, want als Luna erachter komt dat ik hier ben dan vermoort ze me." "Is het zo erg." "Ze is best wel chagerijnig ja, maar ze klaart wel weer op, ik zei dat ik even naar huis moest en daarna weer terug kwam, dus ik moest maar eens gaan, bye." Emma wil al opstaan. "Wacht." "Benthe, het komt echt goed, geniet van het leven." "Ik ga mee." "Benthe, dit is niet het juiste moment om het goed te maken, ik probeer haar wel om te praten, we zien morgen wel verder." Ik wil nog iets eggen maar Emma is al weg. Ze heeft gelijk, ik moet genieten van het leven. Ik kijk naar het prachtige uitzicht en geniet ervan, zoals Emma zei.

(Luna)

Hinkend op een voet, mijn broek half aangetrokken, hink ik door de woonkamer, mijn telefoon ligt tussen mijn schouder en mijn nek, ik bel met Emma. Als ik het telefoon gesprek heb beïndigd ga ik (nog steeds met mijn broek half aan) aan tafel zitten. Eindelijk heb ik tijd om mijn broek goed aan te doen. Ik trek mijn stippen shirtje over mijn buik, hopend dat mijn moeder al ontbijt heeft gemaakt. Gelukkig zet ze een bord met 2 broodjes in 3 stukjes gesneden met hagelslag op tafel, natuurlijk met een heerlijk glas warme chocomelk erbij, zoals ik het graag heb. Meestal krijg ik dit ontbijtje op bed in het weekend, niet op een drukke maandag morgen, zoals nu. "Ik heb vandaag een vrije dag, vandaar." Zegt mijn moeder, waarschijnlijk naar aanlijding van mijn verbaasde blik over het ontbijtje. Mijn vader is zoals gewoonlijk niet thuis. Ik weet dat ik het niet mag denken maar soms denk ik dat mijn vader zijn werk belangrijker vind dan zijn familie. Ik weet wel dat het niet zo is, maar hij is bijna nooit thuis. Mijn moeder is ookal bijna nooit thuis, ik ben bijna altijd alleen met Roos, onze werkster. Ze is als een soort van 2de moeder voor me, eigelijk voelt ze als mijn eerste, volgens mij zie ik Roos vaker dan mijn echte moeder. Ik heb ook nog die toestand met Benthe, ze weet echt niet hoe het is als je zo'n leven hebt als ik, ze is egoïstisch, ze wil vriendinnen die beroemde ouders hebben, die populair zijn. Ik snap echt niet waarom ik me zo in haar heb vergist.

Ik heb pauze. Normaal klinkt het me als muziek in de oren maar nu... ik ben bang dat Benthe het goed wil maken. Ik ben nogal gevoelig en ik hou er niet van om mensen te kwetsen, maar ik kan haar niet vergeven wat ze me heeft aangedaan.

Ik kom de kantine binnen, het krioelt van de leerlingen, Emma en ik gaan op onze vaste plaats zitten. We denken allebei aan Benthe, dat weet ik gewoon, ik voel het. Benthe komt de kantine binnen. Haar ogen zijn strak gericht op onze tafel. Ik doe net of ik heel veel lol heb met Emma, als teken dat we ook zonder haar lol kunnen maken. Eerst waren haar ogen altijd alert, nu staan ze strak, bij Benthe betekent dat dat ze verdrietig is. Benthe probeert haar gevoelens altijd te verbergen, maar nu kan ik zien dat ze verdrietig is. Ze gaat alleen aan een tafeltje zitten in een hoekje van de kantine. Ik heb medelijden met haar, ik verberg mijn gevoelens niet, nooit. Ik ben zo boos maar toch heb ik medelijden, soms kan ik van mezelf zeggen dat ik diep in mijn hart voel dat ze de waarheid spreekt, zoals nu. Ik vind het jammer dat ik niet van mezelf kan zeggen, ik ben Luna, ik heb zelf berijkt wat ik nu heb. Dat kan ik niet zeggen, ik zal altijd gezien worden als de dochter van een bekende acteur, ik vind het jammer dat mensen zoals Benthe niet inzien dat ik dat niet wil, dat ik mezelf wil zijn. Hoe diep in mijn hart ik ook vind wat ik vind, ik zal haar nooit vergeven. "Luna, kijk haar daar nou zitten, je moet haar helpen." "Nee, ik geloof haar niet." "Maar volgens mij spreekt ze de waarheid." "Nee, ze is een verrader, ze is geen goed mens." "Luna, zeg dat nou niet, wij weten allebei dat dat niet zo is." "Jawel dat is wel zo, ze lijkt lief en aardig en al die dingen maar eigelijk is ze net zo erg als Jesy." Ik spuug de woorden eruit, niet wetende dat ik heel hard schreeuwde en iedereen naar me kijkt. "Benthe kijkt me verdrietig aan, Jesy daarintegen kijkt me zo creepy aan dat ik er bang van word. "Nee Benthe wacht." Emma rent haar achterna. Ik ren er ook maar achteraan. "Rustig Benthe, rustig rustig." Wat kots geluiden komen de wc uit. Benthe is aan het kotsen, door mij, ik voel me opeens heel schuldig, omdat ik wist dat ze de waarheid sprak. Voorzichtig kom ik de wc binnen, het eerste wat ik zie is Benthe, ze zit helemaal onder de kots. "Ga weg, ik wil je niet zien." "Sorry Benthe, ik had je moeten geloven dat weet ik."

hey iedereen, extra lang hoofdstuk!!!

leestip: The Love Project van crazygirl_xoxo byeeeeee