Vladimir (Voltooid)

Hoofdstuk 14

Ik luisterde naar mijn gejaagde ademhaling en probeerde rustiger te gaan ademen, maar zonder resultaat. Mijn hart bonkte in mijn keel en mij handpalmen voelden klam aan. Voorzichtig, terwijl ik probeerde geen geluid te maken, ging ik iets verzitten.

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en tuurde ingespannen of ik al iets zag. Ik zat hier nu al twee uur lang te wachten en mijn spieren waren inmiddels helemaal verkrampt. Heet eerste uur had ik alleen maar aan Darius' kus en aan het feit dat hij van m hield kunnen denken en het wachten was dus heel snel gegaan. Maar nu zat ik hier al zo lang dat alles me pijn deed en dat mijn zenuwen de overhand hadden genomen.

Ik voelde of de staken die aan de riem om mijn middel hingen nog op hun plaats zaten en gerustgesteld concludeerde ik dat dat nog het geval was. Ook voelde ik even op mijn buik, waar ik voor de zekerheid een extra staak onder mijn kleren had verstopt. Ook die zat er nog.

De kruisboog had ik hier niet bij me. Die hing een eindje verderop aan een boom zodat ik die kon meegrijpen als ik daar langs rende. Het zou te veel opvallen als ik meteen al een kruisboog bij me zou hebben. Dimitri zou dan meteen doorhebben dat het een valstrik was.

In de verte hoorde ik het geschreeuw van de strijd die nu volop aan de gang was. Waar bleven Dimitri en zijn mannen? Hadden ze nog niet gemerkt dat Darius niet op het slagveld was? Of nog erger, misschien had hij wel door dat Darius niet op het veld was om hem in de val te lokken.

Ik probeerde mijn gedachten ergens anders op te richten, maar kreeg daar de kans niet voor. Mijn gedachten werden onderbroken door stemmen die steeds dichter bij kwamen. 'Die lafaard heeft zich in zijn kasteel verstopt! Hij dacht zeker dat hij er zonder gevecht vanaf kwam! Nou, mooi niet!'

Nu zag ik ook beweging aan de rand van het bos. Ik zat klaar om weg te sprinten, maar ik wist dat ik moest wachten tot Dimitri zeker wist dat Darius in het kasteel was.

Ik bekeek de groep vampiers eens goed en probeerde te herkennen welke van hen Dimitri was, maar de mannen waren stuk voor stuk zo groot als een boom en ze zagen er allemaal angstaanjagend uit met hun scherpe tanden en hun rode ogen die gloeiden in het donker.

Ik verplaatste mijn blik naar het raam  en wachtte tot Darius' neef zou verschijnen. Het duurde een poosje, maar opeens verscheen zijn gestalte voor het raam en verdween toen weer. Ik wist dat nu het juiste moment was om hun aandacht te trekken.

Ik zetten me af om hun richting op te rennen, maar werd op het zelfde moment ruw naar achteren getrokken. Ik kon nog net een gil van schrik bedwingen en draaide mijn hoofs om te zien wie me tegen had gehouden.

'Valeria, wat doe je?' siste ik. 'Dit is geen deel van het plan, laat me los.'
Ze lacht alleen maar, een schrille, onaangename lach. Toen keek ze weer serieus en keek me minachtend aan. 'Ben je nou echt zo dom? Dit is misschien geen deel van jou plan, maar wel van de mijne.' En met die woorden stond ze op en trok ze me achter zich aan. Ik probeerde me te verzetten, maar Valeria was veel sterker dan ik. Eerst had ik niet door wat ze aan het doen was, maar ik had al gauw door dat ze ons verraden had.

Valeria stapte recht op het groepje vampieren voor de toegangspoort af en zei toen vrolijk. 'Kijk eens, oom Dimitri, wie ik hier heb!'

Één van de vampieren draaide zich om en grijnsde. Ik schatte hem zo rond de veertig, al was dat moeilijk te raden bij een vampier en was hij waarschijnlijk al veel ouder. Een groot litteken ontsierde de helft van zijn gezicht. Zijn scherpe tanden blonken in het maanlicht. 'Is dit haar?' zijn stem klonk minachtend en hij keek met een arrogante blik op me neer.

'Is dit het vriendinnetje van mijn geliefde neef Darius. Ik dacht dat hij toch wat meer smaak had.' Hij greep mijn kin vast en trok mijn gezicht naar het zijne. Ik staarde angstig in zijn bloedrode ogen en probeerde niet mijn blik neer te slaan. Intussen gingen mijn gedachten alle kanten op. Dimitri wist van het plan. Hoe kon dat? Had Valeria hem dat verteld? Was Valeria een spion?

De man, Dimitri, richtte zich nu op mij. 'Zo, schoonheid, wat is je naam?' Ik besloot om geen antwoord te geven en bleef koppig zwijgen. Toen hij merkte dat ik hem niet zou antwoorden liet hij me los en sloeg me recht in mijn gezicht. Zo hard dat ik op de grond viel.

Een brandende pijn verspreidde zich over de rechterkant van mijn gezicht. Ik greep naar mijn wang en bleef even versuft op de grond zitten. Toen de pijn weer een beetje was weggeëbd, probeerde ik overeind te krabbelen, maar een harde schop in mijn maag zorgde ervoor dat ik weer op de grond viel. Ik klapte dubbel van de pijn en kreeg bijna geen lucht meer.

Dimitri richtte zich weer op zijn nichtje. 'Valeria, kun jij even op dit mooie prinsesje letten, terwijl wij het kasteel overnemen? Zorg ervoor dat ze er niet vandoor gaat. We hebben haar straks nog nodig.' En met die woorden draaide hij zich om. Ook Valeria keek de andere kant op en heel even lette er dus niemand op mij. Ik verspilde geen seconde en greep een zilveren pin uit mijn riem, sprong overeind en hief mij arm om de pin in Dimitri's rug te duwen.

Helaas voor mij had hij allang door wat ik ging doen. Hij draaide zich pijlsnel om, greep mijn arm en trok die hard naar achteren. Ik hoorde een luide kraak naast mijn oor, terwijl ik voelde hoe mijn arm uit de kom werd getrokken. Ik schreeuwde het uit van de pijn en liet de zilveren pin vallen, die met een luid gekletter de grond raakte. Dimitri duwde me in de richting van Valeria en snauwde: 'Ik zei dat je op haar moet letten. Doe dat dan ook!'

Valeria pakte mijn linkerarm vast en kneep hard, waardoor haar lange nagels diep in mijn huid boorden. Daarna maakt ze met haar andere hand mijn riem los, waardoor alle houten en zilveren pinnen op de grond vielen en ik er niet langer bij kon. Ik probeerde haar tegen te houden, maar ik was niet sterk genoeg. Wat ook niet hielp was de brandende pijn in mijn schouder, waardoor ik mijn arm nauwelijks kon bewegen.

Met een schok bedacht ik me dat ik me niet langer zou kunnen verdedigen. Veel tijd om daar verder over na te denken had ik niet, want opeens kwamen er aan de achterkant nog meer vampiers te voorschijn. Dimitri was met veel meer anderen gekomen dan we gedacht hadden.

'Zo,' zei Dimitri, 'mannen, we nemen eerst het kasteel in en dan...' Hij verschoof zijn blik naar mij en grijnsde. 'En dan zullen we eens kijken hoelang het duurt voordat mijn zeer dierbare neef zijn vriendinnetje komt redden.'