Μικρές Ιστορίες

Όπως κάθε βράδυ

Ο ήλιος έδυε και έπεφτε να ξεκουραστεί μετά το ολοήμερο ταξίδι του πίσω από τα πιο ψηλά κτήρια της περιοχής, χαρίζοντας στον ουρανό, στην αρχή, ένα έντονο πορτοκαλί χρώμα, που έδωσε τη θέση του σε ένα σκούρο κόκκινο και εκείνο με τη σειρά του σε ένα έντονο μωβ και μετά στο σκούρο μπλε που παίρνει μια νύχτα χωρίς άστρα. Αυτές οι γρήγορες και ξαφνικές εναλλαγές μεταξύ των χρωμάτων της ίριδας, οι οποίες, όμως, γινόντουσαν τόσο ομαλά, σαν η μία απόχρωση να ήταν συνέχεια της άλλης, ήταν το αγαπημένο της θέαμα. Κάθε μέρα, τέτοια ώρα θα την έβρισκες καθισμένη στην περίτεχνη πολυθρόνα της από οξιά με την βελούδινη επένδυση που ήταν τοποθετημένη στην γωνία του μικρού της σαλονιού να κοιτάει έξω από το τεράστιο παράθυρο και να χαζεύει τα παιχνίδια των τελευταίων αχτίδων που κατάφερναν να ξεφύγουν από τον ήλιο με τον ουρανό και τα σύννεφα.

Είχε βάλει τα λεπτά της, και ασυνήθιστα λευκά, πόδια πάνω στη πολυθρόνα και είχε στηρίξει το κεφάλι της πάνω στα γόνατα της, τα οποία τα κάλυπτε το λευκό, σατέν της νυχτικό και κοίταγε την θέα που απλωνόταν μπροστά της, κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια της. Μπορούσε να δει από την Ακρόπολη, με τον - κάποτε ολόλευκο, φτιαγμένο από κάτασπρο Πεντελικό μάρμαρο - Παρθενώνα στην αγκαλιά των τεχνητών φώτων να στέκει αγέρωχος, ξεχασμένος από μια άλλη εποχή, και τον Λυκαβηττό μέχρι το Πασαλιμάνι, με τα λογής λογής σκάφη τα οποία είχαν δέσει εκεί για να προετοιμαστούν για το επόμενο ταξίδι τους στα νερά του Σαρωνικού ή περίμεναν ξεχασμένα από τους ιδιοκτήτες τους για να ξανά μπαρκάρουν.

Το βλέμμα της επέστρεψε από το ταξίδι του και έπεσε πάνω στο βιβλίο, με το όμορφο σκληροδετο εξώφυλλο, που είχε αφήσει στο μικρό, σκαλιστό τραπεζάκι στα δεξιά της πολυθρόνας. "Ροβινσών Κρούσος" έγραφε με μεγάλα μαύρα γράμματα το εξώφυλλο του βιβλίου. Ροβινσών Κρούσος του Νταφόε. Ένα από τα αγαπημένα της βιβλία. Ένα βιβλίο που πάντα κατάφερνε να την συνεπάρει με την επιμονή και την ευρηματικότητα του πρωταγωνιστή ο οποίος κατάφερε να επιβιώσει είκοσι οκτώ ολόκληρα χρόνια σε ένα αφιλόξενο μέρος. Της άρεσε να πιστεύει πως ο άνθρωπος μπορεί να παλέψει και να κερδίσει τα πάντα αν το έβαζε στο νου του. Της έδινε θάρρος αυτή η σκέψη. Θάρρος και μια αισιοδοξία πως αν μοχθήσει για κάτι, αν παλέψει με όλη της την δύναμη μπορούσε να καταφέρει και τα πιο τρελά της όνειρα. Έτσι είχε ζήσει εξ άλλου τη ζωή της μέχρι τώρα. Με αυτό το σκεπτικό κατάφερε να μπει στη σχολή των ονείρων της, να την τελειώσει, να πιάσει δουλειά στον τομέα της και να νοικιάσει αυτό το μικρό αλλά όμορφο διαμέρισμα το οποίο αποκαλούσε σπίτι. Με αυτό το σκεπτικό κατάφερε να βρει τον άνθρωπο της, ο οποίος κοιμόταν από νωρίς στην κρεβατοκάμαρα.